Η
μελαγχολία της νεράϊδας ! / La malinconia della fata!
H νεράιδα στάθηκε πίσω από το παράθυρο και κοίταξε
το απέραντο γαλάζιο που απλωνόταν μπροστά της
Κάποτε αυτό της έφερνε ηρεμία αλλά όχι σήμερα...
Σήμερα μια μελαγχολική διάθεση την είχε κατακλύσει,
ένιωθε πιο μόνη από πότε ...
Το μυαλό της ήταν γεμάτο από αρνητικές σκέψεις
και συναισθήματα,
Απόψε αισθανόταν ότι κανένας δεν την χρειαζόταν
πια.
Και πια η χρησιμότητα μιας νεράιδας αν κανείς
δεν την έχει ανάγκη ;
Άπλα περιμένει πότε κάποιος θα αρνηθεί την ύπαρξη
του είδους
και θα την οδηγήσει στο θάνατο....
Στα μεγάλα πράσινα μάτια της λαμπυρίζει ένα
δάκρυ που φωτίζει αμυδρά το σκοτεινό δωμάτιο...
Τόσο καιρό έντυνε την μοναξιά των άλλων με χρώματα
και μόλις συνειδητοποιεί ότι νιώθει και αύτη μόνη .
Έχει την δύναμη να γιατρεύει την θλίψη του κόσμου
αλλά αδυνατεί να θεραπεύει την δίκη της πληγή που μέχρι χθες αγνοούσε..
Είναι και αυτός ο μαγικός νόμος που απαγορεύει
στα πλάσματα σαν αύτη να δένονται με τους κοινούς θνητούς...
Τους βοηθάτε ,τους δείχνετε το δρόμο ,εκπληρώνετε
τις επιθυμίες τους και εξαφανίζεστε μετά..
Πάντα δικαιούνται λίγη μαγεία άνθρωποι που φλέρταραν
με την απόγνωση...
Αύτη τους χαρίζεται και τους κάνετε να ελπίζουν
ξανά.
Αυτό κάνουν όλες οι νεράιδες ,αυτό έκανε
και αυτή, αλλά δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την φωνή στο μυαλό της
που υποβάλει συνέχεια το ίδιο επίμονο ερώτημα.
Τι θα έλεγε άραγε τώρα ο ποιητής της αν μπορούσε
να την δει σε αυτή την στιγμή αδυναμίας...
Θα ήταν πάλι πρόθυμος να δώσει κομμάτι της ψυχής
του για να μην φύγει όπως τις είχε πει πριν χαθεί;
Θα είχε πάλι τα σωστά λόγια που θα έλυναν
τους γρίφους τις μοναξιάς και της σιωπής;
Θα έμπαινε πάλι μπροστά της και με την γνώστη
του επιπολαιότητα θα ρουφούσε σαν σφουγγάρι οτιδήποτε αρνητικό την πλησίαζε;
Μόνο και μόνο στην σκέψη του ένα γλυκό κύμα
ζεστασιάς την κάλυψε...
Της το είχε υποσχεθεί άλλωστε ότι θα είναι πάντα
μαζί της, και θα μπορεί να τον αισθάνεται όποτε αυτή επιθυμεί γιατί είναι η νεράιδα
της καρδιάς του...
Η νεράιδα ξάπλωσε και κοίταξε στην άκρη του
χεριού της την ασημένια κλώστη που κρατούσε ...
Ήταν η μαγική κλώστη που την έδενε με τον ποιητή
της ..
Την είχε για την περίπτωση που θα κινδύνευαν
να χαθούν...
Ήταν κάτι σαν την προσωπική τους ασφάλεια
...
"Δεν θα την τραβήξω "σκέφτηκε
"όχι ακόμα τουλάχιστον ,ένιωσα την παρουσία σου άρα ακόμα με χρειάζεσαι
"
Έκλεισε τα μάτια της νιώθοντας ήδη καλυτέρα,
ήταν μια νεράιδα που κάποιος την είχε ανάγκη άρα μια νεράιδα με λήγω ύπαρξης!
Κάπου μακριά την ιδία ώρα ο ποιητής συνομιλούσε
με ένα από τα αγαπημένα του πλάσματα σε αυτό τον κόσμο ...
"Θειε μου όταν θα μεγαλώσω θα γίνω νεράιδα
"του είπε το ξανθό κοριτσάκι με τα δυο τεράστια γαλάζια μάτια ...
"Και πως πήρες αυτή την απόφαση μικρή
μου δεσποινίς ; "την ρώτησε χαμογελώντας της ...
"Εσύ δεν λες ότι η καρδιά σου ανήκει
σε μια νεράιδα ; Ε! Θα γίνω και εγώ για να την βρω και να στην φέρω πίσω"
Ο ποιητής δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και πηρέ
στην αγκαλιά του το μικρό κοριτσάκι που του εκδήλωνε με τόσο γλυκό και αθώο τρόπο
την αγάπη του ..
"Ευχαριστώ ομορφιά μου αλλά δεν την θέλω
πίσω , της την έχω κάνει δώρο και τι έχουμε πει για τα δώρα; "
"Ότι δεν τα ζητάμε ποτέ πίσω και ούτε περιμένουμε
ποτέ αντάλλαγμα" απάντησε η μικρή και έσκασε ένα χαμόγελο με αμυδρά σημάδια
ζήλιας...
"Μπράβο το κοριτσάκι μου άρα δεν χρειάζεται
να γίνεις νεράιδα μπορείς να παραμείνεις το αγγελούδι του θειου σου" της είπε
και της έκλεισε το μάτι...
Αυτό εξαφάνισε και το παραμικρό σημάδι ζήλιας
από το μικρό προσωπάκι...
"Καλά θα μείνω αγγελούδι, αλλά πες μου
θειούλη μου αφού δεν είναι ποτέ άδω τι στο καλό μοιράζεσαι μαζί της; "
"Τα όνειρα και το φεγγάρι χαρά μου και
ιδιαίτερα το φεγγάρι.."
Το ξανθομάλλικο πλασματάκι είχε πάρει μια έκφραση
απορίας
"Δεν κατάλαβα τι εννοείς και τώρα πάω
να παίξω ,Φιλι; "
"Δεν πειράζει κάποια μέρα θα καταλάβεις
"είπε και την φίλησε στοργικά "Άντε δρόμο τώρα"
Καθώς έβλεπε την μικρή του πριγκίπισσα να απομακρύνεται
το μυαλό του ταξίδεψε στην νεράιδα του...
Έκλεισε τα μάτια του και επανέφερε την εικόνα
της ..
Άρχισε να σκάφτεται δυνατά ελπίζοντας ότι η
κλωστή που τους ένωνε δεν είχε σπάσει...
"Είναι μερικές φόρες που η πραγματικότητα
με νικήσει και σκάφτομαι ότι οι νεράιδες γέρασαν, οι πρίγκιπες εκθρονίστηκαν
και οι ιππότες λαβώθηκαν σε άνιση μάχη ...
Αλλά πάνω που πάει να με ρουφήξει η δίνη
της πραγματικότητας και του αφόρητα πληκτικού κόσμου τότε νεράιδα μου σκάφτομαι
τα μεγάλα πράσινα σου μάτια ...
Όλα τα πεζά πράγματα εξαφανίζονται και
ξαναταξιδεύω στην χωρά της μαγείας"
Ο ποιητής άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε έξω
από το παράθυρο και χαμογέλασε ...
Το φεγγάρι ήταν ολόγιομο απόψε και πια ήταν
σίγουρος ότι η νεράιδα του για μια ακόμη φόρα θα είχε νιώσει τις σκέψεις του
...
Η μαγική κλωστή τους ήταν ακόμα άθικτη....
http://seliniartemisekati.blogspot.gr/
- Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον
αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος
2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή
εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν
υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα
αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην
συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ,
ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των
συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου