Η μαγεία εις τον Χριστιανισμό, του Όμηρου Ερμίδη - The magic in Christianity, by Homer Ermides - La magia nel cristianesimo, di Omero Ermide

Η μαγεία εις τον Χριστιανισμό, του Όμηρου Ερμίδη - La magia nel cristianesimo, di Omero Ermide

Χριστιανική ιστορία

Η μαγεία

  Επιβιώσεις της μαγείας έχουμε εις την χριστιανική πίστη σε αρκετές περιπτώσεις, θα δούμε μερικές εξ αυτών. Η περπερούνα είναι μια μιμική τελετή που αποσκοπεί την πρόκληση της βροχής σύμφωνα με το μαγικό δόγμα της μιμήσεως πράξεως ή καταστάσεως η οποία επιφέρει την ίδια τούτη την πράξη ή κατάσταση. 
 
Κατ’ αυτήν γίνεται περιφορά παιδιού, συνήθως κοριτσιού ορφανού εις το χωριό ή εις τα χωράφια, ντυμένο με πράσινα χόρτα. Γίνονται έμμετρες επικλήσεις των παιδιών, που το συνοδεύουν με βροχή και χορούς και σε κάθε σπίτι το περιχύνουν με νερό. Κατά τόπους υπάρχουν διάφορα ονόματα περπερούνας: εις την Αρκαδία την ονομάζουν πιπερίτσα, εις την Κούρεντα την ονομάζουν παπαρούνα, εις τα Σχωρέτσιανα την ονομάζουν μπαρμπαρούσα, εις την Ιστιαία την ονομάζουν πιπεριά, εις το Ζαγόρι και τις 40 εκκλησιές την ονομάζουν παπαρούνα, εις τις Μέτρες την ονομάζουν λαπατά, και εις τον Πόντο την ονομάζουν κουσκουτέρα.

  Εις την Αράχωβα της Παρνασσίδος, όταν δεν βρέξει γίνεται λιτανεία εις τον Αϊ Νικόλα προς τον δρόμο  των Δελφών. Όπου ο παπάς κάνει αγιασμό, ο κόσμος γονατίζει 3 φορές εις τον δρόμο κατά διαστήματα. Εις το Σιναπλί της βορείου Θράκης και σήμερα εις το Πολύκαστρο της Μακεδονίας μετά του Αϊ – Γιωργιού και πριν του Αγίου Αθανασίου την 2^α Μαΐου, όποια  Δευτέρα τύχει, γίνεται «χωργιάν’ κό κουρμπάν» σφάζοντας καμμιά 10 μέχρι 15 αρνιά αρσενικά όχι θηλυκά. Με δέηση εις την εκκλησία του προφήτου Ηλία για να βρέξει. Μαζεύονται τα κορίτσια, φορούν παλαιά ρούχα, κι ένα από αυτά το στολίζουν γύρω – γύρω με πράσινα χόρτα. Το κορίτσι αυτό πρέπει να είναι ορφανό, και πηγαίνουν όλα τα κορίτσια εις το ποτάμι και βρέχονται. Πέφτουν με τα ρούχα εις το νερό. Παίρνουν κι ένα μπακιράκι εις το χέρι με νερό και βάζουν και μια φούντα πράσινα χόρτα μέσα και γυρίζουν εις το χωριό σε κάθε σπίτι. Χορεύουν από 3 φορές και το στολισμένο κορίτσι δροσίζει. Και όταν χορεύουν τραγουδούν: «Πιρπιρούνα πιρπατούσι και το θείο παρακαλούσι:

Βρέξε, Κύριε μ’ στάξε, Κύριε μ’

Για να γίνουντα ψωμάκια

Και τις μπάμπους τα βυζάκια

Περπέρω, δροσέρω[τσάκισμα]».

   Σε κάθε σπίτι που περνά η Πιρπιρούνα βγαίνει η νοικοκυρά και βρέχει όλο το χορό και της χαρίζουν αλεύρι, κερί, θυμίαμα, αλάτι, ψωμί, αυγά και τυρί.

  Εις τα Χρύσοβα των Αγράφων, όταν θέλουν να βρέξει, κρεμούν χελώνες από ψηλά παλούκια, μπηγμένα εις το χωράφι. Εις τον Πόντο επίστευαν πως μπορούσαν να προκα-λέσουν βροχή, καίγοντας ένα ζωντανό φίδι. Περιφέρουν την κουσκουτέρα, μια μεγάλη σκούπα από «τσουχαβέλ [ένα είδος θάμνου αγκαθωτού]»με χέρια, ντυμένη με μακρύ μάλλινο χιτώνα, χρώματος μαύρου, με κόκκινη ζώνη εις την μέση. Το «ανδρείκελο» αυτό κρατούσαν από τα χέρια δυο παιδιά ή έφηβοι και το περιέφεραν εις τα σπίτια του χωριού ψέλνοντας εμπρός από την εξώπορτα. Λαϊστέρα, κουσκουτέρα…κ.λ.π. και κάθε νοικοκυρά έχυνε επάνω εις την κουσκουτέρα μπόλικο νερό.

  Εις τα Άμφια της Ροδόπης σε περίπτωση ανομβρίας αναποδογυρίζουν μια χελώνα η οποία «ζητά νερό από τον Θεό». Αν και η χελώνα είναι καταραμένη από τον θεό, σύμφωνα με κάποιο μύθο, ο θεός σε περίοδο ανομβρίας, εξ αιτίας της οποίας κατεβαίνει από το βουνό μέχρι τον κάμπο για να βρει νερό. Κι επειδή αυτή αργοπορεί, οι χωρικοί την αναποδογυρίζουν, για να μην παραταθεί η ανομβρία, μια και ο θεός θα την ευσπλαχνιστεί. 

  Εις τα Μάλγαρα, κλέβουν την σκούπα φτωχής γριάς και την ρίχνουν εις το πηγάδι. Τα δάκρυα της γριάς θα προκαλέσουν και τα «δάκρυα» του ουρανού. Εις την Ελάτη σε περίπτωση ανομβρίας εκλέγουν ένα τολμηρό, και συνήθως είναι ο γεροντότερος, ο οποίος πάει εις την εκεί εκκλησία το αγίου Νικολάου και βρέχει την εικόνα του με νερό και κρασί. Βρέχοντάς την θα πει [πρέπει]: αφού σε βρέξαμε, θα μας βρέξεις και συ. Διότι αποδίδουν εις τον άγιο την ανομβρία ως προστάτου της πόλεώς τους. Και πλείστα άλλων.  

  Φυσικά η μαγεία υπέστη μεγάλη δίωξη από την χριστιανική εξουσία και εκκλησία, η οποίες την δαιμονοποίησαν σκοτώνοντας ακόμη και αθώους, ανθρώπους όπου ήσαν δεν ήσαν παγανιστές στο βωμό της επικρατήσεως της «μοναδικής αληθινής θρησκείας». Όπως θα δούμε κάτωθι.

  Πριν από τον 9^ο αιώνα μ.Χ., η λαϊκή πεποίθηση εις την ύπαρξη των μάγων και των μαγισσών ήτο ευρέως διαδεδομένη. Εθεωρούντο εξαιρετικά κακοί άνθρωποι, κυρίως οι γυναίκες, οι οποίες  αφιέρωναν την ζωή τους εις το να βλάπτουν και να σκοτώνουν τους συνανθρώπους τους  χρησιμοποιώντας μαύρη μαγεία και διαβολικά μαγικά και όχι λευκή όπου είναι για το καλό των ανθρώπων. Την εποχή εκείνη η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία δίδασκε επισήμως ότι οι μάγισσες δεν υπήρχαν. Ήτο μια αιρετική δήλωση να δέχεται κανείς την ύπαρξή τους. Έτσι η Σύνοδος του Αγ. Πατρικίου η οποία έλαβε χώρα τον 5^ο αιώνα μ.Χ. και αποφάνθηκε ότι «όποιος χριστιανός πιστεύει εις την ύπαρξη μαγισσών, θα αναθεματίζεται. Όποιος διαδίδει την ύπαρξη σε συνάνθρωπό του δεν θα γίνεται δεκτός στην εκκλησία μέχρι να ανακαλέσει για το «το έγκλημα που διέπραξε». Ένα θρησκευτικό διάταγμα από τη Σαξωνία (775 – 790 μ.Χ.) απέδιδε την αιτία υπάρξεως αυτών των στερεοτύπων εις την παγανιστική πίστη: «Όποιος παρασυρθεί από τον Διάβολο και συνταχθεί με την πίστη των παγανιστών ότι οι μάγοι και οι μάγισσες «τρώνε» ανθρώπους και οδηγήσει εις την πυρά κάποιων από τους φερόμενους ως μάγους ή μάγισσες θα τιμωρείται με θάνατο».

  Το 906 μ.Χ. Ο Regino της Prum, ηγούμενος της Treves, έγραψε εις το έργο του «Κανόνες των Επισκόπων» Canon Episcopi. Ενίσχυσε την θέση της Εκκλησίας ότι οι μάγισσες δεν υπάρχουν. Εις το σύγγραμμά του παρεδέχετο ότι κάποιες γυναίκες που ευρίσκοντο υπό σύγχυση νόμιζαν ότι πετούσαν εις τον αέρα μαζί με τη θεά των Παγανιστών, την Άρτεμη. Αυτό όμως δεν συνέβαινε εις την πραγματικότητα. Σύμφωνα με την ερμηνεία, ήτο ένα είδος παραισθήσεως.

  Περί το 975 μ.Χ., οι τιμωρίες για την κατηγορία της μαγείας και την χρήση θεραπευτικών μαγικών μεθόδων ήτο σχετικά ήπιες. Το αγγλικό εξομολογητήριο έλεγε: «Αν μία γυναίκα ασκεί την μαγεία και την γητειά και χρησιμοποιεί μαγικά φίλτρα, θα νηστέψει για δώδεκα μήνες. Αν σκοτώσει κάποιον με τα φίλτρα της, θα νηστέψει για επτά έτη». Ως νηστεία ορίζετο η κατανάλωση ψωμιού και νερού μόνο.

  Ένας Ιταλός μοναχός περί το 1140μ.Χ., ο Gratian, ενσωμάτωσε το «Cacon Episcopi» [Επισκοπικοί κανόνες] εις το εκκλησιαστικό δίκαιο.

  Περί το 1203: Το κίνημα των «Καθαρών», της ομάδος γνωστικών χριστιανών, έγινε πολύ δημοφιλές εις την περιοχή της Ορλεάνης της Γαλλίας και την Ιταλία. Ήτο δηλωμένοι αιρετικοί. Ο πάπας Ινοκέντιος Γ’ κήρυξε την γενοκτονία των Καθαρών. Ο τελευταίος Καθαρός κάηκε στην πυρά το 1321 μ.Χ. Η πίστη τους αναζωπυρώθηκε τα τελευταία χρόνια.

  Το 1227 ο πάπας Γρηγόριος Θ’ ίδρυσε τα δικαστήρια της Ιεράς Εξετάσεως που είχαν την αρμοδιότητα να συλλαμβάνουν, να δικάζουν, να καταδικάζουν και να εκτελούν αιρετικούς.

  Ο πάπας Ινοκέντιος Γ’ το 1252 επέτρεψε την χρήση βασανιστηρίων κατά την διάρκεια διεξαγωγής δίκης από την Ιερά Εξέταση. Το γεγονός αυτό αύξησε σημαντικά το ποσοστό των καταδικών.

  Ο πάπας Αλέξανδρος Δ’ το 1258 διέταξε την Ιερά Εξέταση να περιορίσουν τις υποθέσεις που αναλάμβαναν σε υποθέσεις αιρετικών. Δεν θα ερευνούσαν υποθέσεις με την κατηγορία της μαντείας ή της μαγείας εκτός και αν εμπλέκονταν αιρετικοί.

  Ο πάπας Κλήμης Δ’ το 1265 επαναφέρει την χρήση των βασανιστηρίων.

  Η Εκκλησία το 1326 εξουσιοδοτεί την Ιερά Εξέταση να διερευνά υποθέσεις Μαγείας. Η βασικής της προσπάθεια ήτο η ανάπτυξη της «δαιμονολογίας», της θεωρίας της διαβολικής προελεύσεως της Μαγείας.

  Η λαϊκή αντίληψη το 1330 ότι οι μάγισσες χρησιμοποιούσαν διαβολικά μαγικά, διευρύνθηκε για να συμπεριλάβει την άποψη ότι οι μάγισσες ορκίζοντο πίστη εις τον Σατανά, ότι είχαν ερωτικές σχέσεις με τον Διάβολο, ότι απήγαγον και έτρωγαν παιδιά κ.α.

  Από το 1347 έως το 1349, περίοδο όπου η επιδημία του Μαύρου Θανάτου σκότωσε ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού της Ευρώπης. Η καχυποψία εξαπλώθηκε. Οι εβραίοι, οι μουσουλμάνοι και οι μάγισσες κατηγορούντο ότι δηλητηρίαζον τα πηγάδια και ότι μετέδιδαν την αρρώστια.

  Την δεκαετία του 1430: Χριστιανοί θεολόγοι άρχισαν να γράφουν δοκίμια και βιβλία εις τα οποία «αποδείκνυαν» την ύπαρξη των μαγισσών.

  Το 1450, άρχισαν οι πρώτες μεγάλες διώξεις μαγισσών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η Εκκλησία έπλασε μία φανταστική θρησκεία του κακού χρησιμοποιώντας τα στερεότυπα που κυκλοφορούσαν από την παλαιά εποχή. Είπε ότι οι Παγανιστές που ελάτρευαν την Άρτεμη και τους παλαιούς θεούς και θεές ήσαν μάγοι και μάγισσες που απήγαγαν παιδιά, σκότωναν και έτρωγαν τα θύματά τους, επουλούσαν την ψυχή τους εις τον Σατανά, συμμαχούσαν με δαίμονες, πετούσαν εις τον αέρα, συγκεντρώνοντο κατά την διάρκεια της νύκτας, προκαλούσαν ανδρική ανικανότητα και στειρότητα, εξαφάνιζαν τα ανδρικά γεννητικά όργανα κ.α.

  Οι ιστορικοί όμως εκτιμούν ότι αυτή η γενοκτονία με το θρησκευτικό υπόβαθρο, είχε ως κίνητρο την επιθυμία της Εκκλησίας να διατηρήσει ένα αποκλειστικό θρησκευτικό μονοπώλιο ή ότι αποτελούσε ένα «μέσο καταστολής, μία μορφή κυριαρχήσεως μιας αποκλίνουσας συμπεριφοράς, μία έντονη αντίδραση απέναντι προς τις γυναίκες ή ένα μέσο του απλού λαού να βρει αποδιοπομπαίους τράγους για την κατεστραμμένη σοδειά του, τα ψόφια ζωντανά του ή τα νεκρά βρέφη και παιδιά του». Και όπως αναφέρει ο Walter Stephens, καθηγητής ιταλικών σπουδών εις το πανεπιστήμιο John Hopkins: «Νομίζω ότι οι μάγισσες είναι οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του Θεού των χριστιανών».

  Οι θρησκευτικοί ηγέτες επίστευαν ότι έπρεπε να διατηρήσουν τόσο την εικόνα του παντοδύναμου όσο και την εικόνα του αγαπητού θεού. Έτσι, έπρεπε να επινοήσουν τις μάγισσες και τους δαίμονες προκειμένου να εξηγήσουν την διάσταση του κακού που υπάρχει εις τον κόσμο.

  Ο Γουτεμβέργιος το 1450 εφηύρε την τυπογραφία και κατέστησε δυνατή την μαζική εκτύπωση βιβλίων. Έτσι τα παπικά διατάγματα και τα βιβλία για την δίωξη μαγισσών διαδόθηκαν ευρέως. Το κυνήγι μαγισσών έγινε πολύ ευκολότερο.

  Ο πάπας Ιννοκέντιος Γ’ το 1474 εξέδωσε παπικό διάταγμα με το οποίο καταδίκαζε τις μάγισσες.

  Ο Thomas of Brabant το 1480 έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Formicarious» («Μυρμηκισμός»), το οποίο περιγράφει την δίκη με την κατηγορία της μαγείας ενός άντρα. Αντίγραφα του βιβλίου επισυνάπτοντο συχνά επί χρόνια εις το «Malleus Maleficarum» («Το Σφυρί των Μαγισσών»).

  Την περίοδο 1486 έως 1487, ο Heinrich Kraemer και ο Jacob Sprenger εξέδωσαν το «Malleus Maleficarum» («Το Σφυρί των Μαγισσών»). Πρόκειται για μία εκπληκτική μελέτη του μισογυνισμού και της σεξουαλικής απογοητεύσεως των συγγραφέων. Περιγράφει τις δραστηριότητες των μαγισσών, τις μεθόδους αποσπάσεως ομολογίας. Αποκηρύχθηκε από την  Εκκλησία αλλά έγινε η «Βίβλος» των δικαστηρίων που δίκαζαν μάγισσες.

  Τον 14^ο αιώνα είναι γνωστές 38 δίκες μαγισσών και μάγων εις την Αγγλία, 95 εις την Γαλλία και 80 εις την Γερμανία.

  Οι διώξεις μαγισσών αυξήθηκαν πολύ. Η χριστιανική εκκλησία έλεγε ότι «Επιλέγοντας να  χαρίσουν την ψυχή τους εις τον Διάβολο, οι μάγισσες διέπρατταν εγκλήματα ενάντια εις τον άνθρωπο και ενάντια εις τον Θεό». Η βαρύτητα του διπλού εγκλήματος κατέταξε την μαγεία εις την κατηγορία των βαρύτατων εγκλημάτων και «επέτρεπε την άρση των συνηθισμένων κανόνων αποδεικτικών στοιχείων προκειμένου να τιμωρηθούν οι ένοχοι».

  Επιτρέποντο ακόμα και οι καταθέσεις παιδιών. Τα βασανιστήρια επιβάλλοντο χωρίς περιορισμούς για να αποσπαστούν οι «ομολογίες». Και η ελάχιστη μορφή αποδείξεως αρκούσε ως απόδειξη ενοχής.

  Ο Λούθηρος το 1517 κάρφωσε τις 95 θέσεις του εις την είσοδο του καθεδρικού της Βιτεμβέργης της Γερμανίας. Η κίνησή του πυροδότησε την Μεταρρύθμιση των Διαμαρτυ-ρώμενων. Όμως εις τις ρωμαιοκαθολικές χώρες τα δικαστήρια συνέχισαν να καίουν μάγισσες. Οι διαμαρτυρόμενες χώρες κυρίως τις απαγχόνιζαν. Ορισμένες από αυτές τις χώρες δεν επέτρεπαν την χρήση βασανιστηρίων. Εις την Αγγλία η έλλειψη βασανιστηρίων οδήγησε εις το χαμηλό ποσοστό καταδικών του 19%.

  Την περίοδο από το 1550 έως το 1650 μ.Χ., οι δίκες και οι καταδίκες κορυφώθηκαν, όπου και η περίοδος αυτή αναφέρεται και ως «η εποχή της πυράς».

  Κυρίως ελάμβαναν χώρα εις την ανατολική Γαλλία, την Γερμανία και την Ελβετία. Οι διώξεις μαγισσών συχνά ελάμβαναν χώρα και σε περιοχές όπου οι καθολικοί και οι διαμαρτυρόμενοι εμάχοντο μεταξύ τους. Σε αντίθεση με ό,τι έχει επικρατήσει, οι ύποπτες ως μάγισσες εδικάζοντο από λαϊκά δικαστήρια  ειδικά οι ύποπτες για σατανιστική μαγεία. Η μειοψηφία εδικάζετο από εκκλησιαστικές αρχές. Οι υποθέσεις αυτές αφορούσαν γυναίκες που εξασκούσαν θεραπευτική μαγεία ή ήταν μαίες.

  Ο Johann Weyer το 1563 (γεννηθείς το 1515) εξέδωσε ένα βιβλίο που έπαιξε σημαντικό ρόλο τις δίκες των Μαγισσών. Είχε τίτλο «De Praestigilis Daemonum» («Οι ναυαγισμένοι δαίμονες {εννοεί που μπήκαν σε ψυχές}) και υποστήριζε ότι οι μάγισσες δεν υπήρχαν εις την  πραγματικότητα αλλά ότι ο Σατανάς με τα δαιμόνια που τα διέταξε μπήκαν σε ψυχές ανθρώπων και τις διέφθειραν. Απέρριπτε τις ομολογίες που αποσπόντο με βασανιστήρια διότι δεν τις θεωρούσε αξιόπιστες. Συνιστούσε ιατρική αγωγή αντί για βασανισμό και εκτέλεση. Εκδίδοντας ανώνυμα το βιβλίο, απέφυγε την πυρά.

  Ο Jean Bodin το 1580 συνέγραψε το «De la Demonomanie des Sorciers» (Η Τιμωρία των Δαιμονίων {εννοεί σε αυτές που μπήκε το δαιμόνιο και τις έκανε μάγισσες}]. Δήλωνε ότι η τιμωρία των μαγισσών ήτο απαραίτητη τόσο για την ασφάλεια του κράτους όσο και για να κατευνασθεί η οργή του Θεού. Καμμία ύποπτη ως μάγισσα δεν έπρεπε να απελευθερώνεται αν υπήρχε έστω και η ελάχιστη απόδειξη για την ενοχής της. Οι διώκτες περίμεναν μέχρι να έχουν  εις την κατοχή τους αδιάσειστες αποδείξεις, ήτο της γνώμης ότι δεν επρόκειτο να τιμωρηθεί ποτέ καμμία μάγισσα.

  Ο Reginald Scot το 1584 εξέδωσε ένα βιβλίο που προηγείτο τις εποχής του, το Discovery of Witchcraft (ανακαλύπτοντας τη Μαγεία) ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχουν υπερφυσικές δυνάμεις, συνεπώς, δεν υπάρχουν μάγισσες.

  Ο Francesco Maria Guazzo το 1608 εξέδωσε το «Compendium Maleficarum». Πραγμα-τεύτηκε την συμφωνία των μαγισσών με τον Σατανά, την μαγεία που χρησιμοποιούσαν οι μάγισσες για να βλάπτουν άλλους με την μαύρη μαγεία κ.α.

  Πανικός μαγισσών έπληξε την περιοχή των Βάσκων της Ισπανίας περί το 1609. Η «La Suprema» [Υπέρτατοι], η διοικητική αρχή της Ιεράς Εξετάσεως αποφάνθηκε ότι επρόκειτο για παραπλάνηση και εξέδωσε διάταγμα σιωπής, απαγορεύοντας κάθε συζήτηση περί μαγείας. Και έτσι ο πανικός έσβησε γρήγορα.

  Σταμάτησε η εκτέλεση μαγισσών εις τις Κάτω Χώρες το 1610, πιθανώς εξαιτίας του βιβλίου του Weyer, που είχε εκδοθεί το 1563.

  Ξέσπασε δεύτερη μανία κατά των μαγισσών το 1616 εις την Vizcaya της Ισπανίας. Για άλλη μια φορά εκδόθηκε διάταγμα σιωπής από την Ιερά Εξέταση. Ο βασιλέας, δεν το απέσυρε και 300 ύποπτες ως μάγισσες κάηκαν ζωντανές.

  Ο Friedrich Spee von Langenfield, Γερμανός Ιησουΐτης ιερέας το 1613, έγραψε το «Cautio criminalis» (Επισταμένη ανάλυση ποινικών υποθέσεων). Καταδίκασε το κυνήγι Μαγισσών και τις καταδίκες τους εις την πόλη Wurzburg της Γερμανίας. Έγραψε, ότι οι κατηγορούμενες ομολογούσαν  μόνο επειδή εγίνοντο θύματα σαδιστικών βασανιστηρίων.

  Η τελευταία Μάγισσα εις την Αγγλία εκτελέσθηκε το 1684.

  Την δεκαετία του 1690, εις την Αμερική περίπου 25 άνθρωποι πέθαναν κατά την διάρκεια του πανικού ενάντια εις τις Μάγισσες που ξέσπασε εις το Σάλεμ της Μασαχουσέτης. Ένας πέθανε κάτω από υπερβολικό βάρος που τοποθετήθηκε επάνω εις το σώμα του επειδή αρνήθηκε να απολογηθεί, κάποιοι πέθαναν εις την φυλακή και οι υπόλοιποι απαγχονίστηκαν. Ακολούθησαν  δίκες και εκτελέσεις εις την Νέα Αγγλία.

  Η Γαλλία σταμάτησε τις εκτελέσεις μαγισσών, το 1745.

  Η Γερμανία σταμάτησε τις εκτελέσεις μαγισσών, το 1775.

  Η Ελβετία σταμάτησε τις εκτελέσεις μαγισσών, το 1782.

  Η Πολωνία σταμάτησε τις εκτελέσεις μαγισσών, το 1792. Θεωρείται το έτος που έγινε η τελευταία τέτοιου είδους εκτέλεση εις την Ευρώπη.

  Την δεκαετία του 1830, η χριστιανική Εκκλησία σταμάτησε τις εκτελέσεις Μαγισσών εις την  Νότια Αμερική.
  Οι Δόκτορες Lawrence Pazder και Michelle Smith  το 1980 έγραψαν το «Michelle Remembers» (Η Μισέλ θυμάται). Η έννοια ανθρώπων που συμμαχούν με τον Σατανά, η οποία σε μεγάλο βαθμό είχε ξεχαστεί επί δεκαετίες, αναβίωσε. Παρόλο που το βιβλίο αποδείχτηκε μυθοπλασία, παρουσιάστηκε ως πραγματικό, βασισμένο εις την ανάκληση των αναμνήσεων της Μισέλ. Το βιβλίο ευθύνετο για το νέο κύμα πανικού που ξέσπασε κατά των Μαγισσών, όπου ταυτίζοντο με τους Σατανιστές κατά την χριστιανική αντίληψη.

  Δύο δίκες διεξήχθησαν το 1980 και το 1995 εις την Νότια Αμερική, οι οποίες είχαν πολλά από τα στοιχεία των παλαιών δικών Μαγισσών:

  Το προσωπικό κάποιων βρεφονηπιακών σταθμών και κατηχητικών σχολείων κατηγορήθηκε για τελετουργική κακοποίηση παιδιών. Οι αποδείξεις βασίστηκαν σε εσφαλμένες ιατρικές γνωματεύσεις και τις αναμνήσεις ανύπαρκτης κακοποιήσεως που εμφυτεύτηκαν εις το μυαλό πολύ μικρών παιδιών. Δεκάδες χιλιάδες ενήλικες, θύματα της Ψυχοθεραπείας Ανακλήσεως Αναμνήσεων, έπλασαν ψεύτικες αναμνήσεις κακοποιήσεως εις την παιδική ηλικία. Όπου το 17% περίπου των περιπτώσεων, οι αναμνήσεις περιλάμβαναν Σατανιστική Τελετουργική Κακοποίηση. Σε εκατοντάδες γονείς ασκήθηκαν κατηγορίες για ποινικά αδικήματα. Σχεδόν όλοι ήσαν αθώοι. Οι περισσότερες κατηγορίες ήταν για πράξεις που δεν έγιναν ποτέ. Έκτοτε επικράτησε η λογική. Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι αποφυλακίστηκαν.

  Την δεκαετία του 1990, ορισμένοι συντηρητικοί χριστιανοί ιερείς εξακολουθούν να συνδέουν δύο άσχετα μεταξύ τους πιστεύω:

  Την φανταστική θρησκεία των μαγισσών οι οποίες λατρεύουν τον Σατανά, την ύπαρξη της οποίας διέδιδε η Εκκλησία κατά την Αναγέννηση και την θρησκεία της Wicca και τις παγανιστικές θρησκείες που βασίζονται σε πιστεύω με άξονα την φύση και που δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη του Διαβόλου του χριστιανισμού.

  Οι συντηρητικοί χριστιανοί ιερείς κατά καιρούς κάνουν έκκληση για αναβίωση της εποχής της πυράς

για να εξαλείψουν τους οπαδούς τις Wicca  και τους «νεοπαγανιστές».  

  Το ακόλουθο παράδειγμα δείχνει το μέγεθος της παραπληροφορήσεως και του μίσους που μπορεί να προκαλέσει ο φόβος των μαγισσών. Το Αύγουστο του 1999, ο αιδεσιμότατος Jack Harvey, ιερέας του Ναού της Ανεξάρτητης Εκκλησίας των Βαπτιστών εις την πόλη Killeen των  Η.Π.Α., φέρεται ότι επέτρεπε σε ένα τουλάχιστον μέλος της εκκλησίας του να οπλοφορεί κατά την διάρκεια των λειτουργιών «σε περίπτωση που κάποιος μάγος προσπαθήσει να αρπάξει κάποιο από τα παιδιά τους… άκουσα ότι πίνουν αίμα και τρώνε μικρά παιδιά. Ανάβουν φωτιές, μάλλον τα μαγειρεύουν…» Οι ομιλίες που συνόδευαν την επίδειξη της εκκλησίας του ενάντια εις τους οπαδούς της Wicca, ο αιδεσιμότατος Harvey φέρεται ότι δήλωσε ότι οι μάγισσες να  πυρποληθούν. Μία από τις χριστιανικές επιγραφές έγραφε «Η μαγεία είναι αποστροφή» από την μία πλευρά και από την άλλη έγραφε «Κάψτε τις μάγισσες του Ft. Hood» ( όπου Ft. Hood είναι  μία μεγάλη στρατιωτική βάση πλησίον της πόλεως Killeen. Εκεί υπάρχει μία ομάδα οπαδών της Wicca). [πηγές: «Why are there Witches? History of Witchcraft for Halloween», News release, Johns Hopkins University Office of News and Information, 1999 OCT11.  Walter Stephens, «Demon lovers: Witchcraft, Sex and Belief», University of Chicago, (2000). «A village possessed: A true story of Witchcraft», by Discovery Online, at: http://www.discovery.com/stories/history  Jenny Gibbons, «Recent developments in the study of the great European Witch hunt», at: http://www.cog. org/witch_hunt.html. «Witches: a psychoanalytic exploration of the killing of women», Free Association Books, (1999) Chapter 1. Review/order this book The first chapter is available online. Elisa Slattery, «To prevent a ‘Shipwreck of souls’: Johann Weyer and ‘De Praestigiis Daemonum», Essays in History, Vol. 36 (1994) Online at: http://etext.lib.virginia.edu/journals/EH/EH36/slattery1.html Barry Shlachter, «Bothered and bewildered; Wiccans at Hood shrug off media hubbub», Fort Worth Star Telegram, 1999AUG7 Lawrence Pazder & Michelle Smith, «Michelle Remembers», Pocket Books, (1980) This book was out of stock on 1999DEC14, but may become available. I.M. Carlson, «Historical Witch trial stats (revised)», at:http://www.malaspina.com/burning/ burnwit6.html   http://www.religioustolerance.org/wic_burn.html].

  Τέλος μια Ελληνίδα συγγραφέας, εις το βιβλίο της «Ελληνίδες μάγισσες της Βενετίας», βασισμένο εις τις δικογραφίες και τα αρχεία της τότε Γαληνοτάτης Βενετίας [κράτος τότε], κατά την περίοδο του 16^ου έως του 18^ου αιώνος δικάσθηκαν πολλές Ελληνίδες για μαγεία.

  Εις το βιβλίο «Ελληνίδες μάγισσες εις την Βενετία» της συγγραφέως Διονυσίας Γιαλαμά, εκδόσεις βιβλιοπωλείου ΕΣΤΙΑΣ – 2009, βασίστηκε εις τα αρχεία της Βενετίας, όπου υπάρχουν οι δικογραφίες των δικών των Ελληνίδων μαγισσών. Εις την Βενετία είχαν καταφύγει αρκετές Ελληνίδες αποφεύγοντας τον τουρκικό ζυγό, ο οποίος ήτο πολύ βαρύς σε σχέση με τους Ενετούς και την Βενετία. Πολλές από αυτές κατηγορήθηκαν και όπως αναφέρει η συγγραφέας με βάση τις δικογραφίες της Ιεράς Εξετάσεως της Βενετίας, αναδεικνύονται και οι κοινωνικές συνθήκες και οι περιστάσεις μέσα εις τις οποίες οι γυναίκες αυτές έζησαν και έδρασαν, όπως και τους θεσμούς και μηχανισμούς που κινητοποιήθηκαν για την άμεση αντιμετώπισή τους. Και διαπιστώνεται ότι οι γυναίκες αυτές ήσαν τυχερές μέσα εις την ατυχία τους. Την στιγμή μάλιστα που δύο – τρεις χιλιάδες μάγισσες από την περιοχή της Λωρραίνης στάλθηκαν εις την πυρά μέσα σε μία τριακονταετία (15761606), σε μια εποχή που ο πανικός και η υστερία γύρω από το «κυνήγι των μαγισσών» εις την Κεντρική και εις την Δυτική Ευρώπη είχε κυριεύσει ακόμη και τα πιο φωτεινά πνεύματα, εις την ιδιαίτερη, αυτόνομη, λαϊκή κοσμική Βενετία όπως και εις την Φλωρεντία άλλωστε έπνεε όμως άνεμος ορθολογισμού. Η λειτουργία της Ιεράς Εξετάσεως εις την Βενετία ήτο συνειδητά ατροφική.

  Η Ζanetta Grega di Candia («Η Ελληνίδα Ζανέτα από την Κρήτη»), σύζυγος του  βενετοκρητικού ευγενούς Νicolo Βerghalaviti, είναι μία από τις κατηγορούμενες για μαγεία στο βιβλίο «Ελληνίδες μάγισσες εις την Βενετία», 16^ος18^ος αιώνας». Σύμφωνα με τις δικογραφίες της Ιεράς Εξετάσεως της Γαληνοτάτης, όχι μόνο είχε χωρίσει από τον σύζυγό της, ο οποίος ζούσε εις την Κρήτη, αλλά συζούσε εις την Βενετία με τον μοναχό fra Domenico Ρugliese, ο οποίος την πίεζε να συναντάται ερωτικά και με έναν άλλον φίλο του μοναχό. Οι δικογραφίες των Ελληνίδων κατηγορουμένων δίνουν ενίοτε λεπτομερείς περιγραφές για την  ζωή και τις επιδιώξεις τους αλλά φωτογραφίζουν και τις αντιλήψεις της εποχής, όπως και τις καθημερινές αγωνίες των ίδιων και των συγχρόνων τους. Άλλες ήσαν διαζευγμένες ή χήρες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν μόνες τα προβλήματα της ζωής και έκαναν ό,τι μπορούσε η καθεμιά. Η Αngela μετά τον θάνατο του συζύγου της Ρiero από την Κύπρο επιδόθηκε στην τέχνη του χορού που γνώριζε από παλαιά, ενώ η Βetta, σύζυγος του  Κωνσταντίνου από την Κρήτη και μητέρα δύο ενήλικων αγοριών, διέθετε το σπίτι της για τις χορευτικές παραστάσεις της πρώτης. Η Βενετσιάνα Claretta τις κατηγόρησε ως «αμαρτωλές» γιατί διέλυαν οικογένειες. Άλλες βάδιζαν ακόμη πιο ανοιχτά ενάντια στα ήθη της εποχής: οι Ελληνίδες πόρνες του Castello, μιας από τις λαϊκές συνοικίες της Βενετίας όπου ζούσαν πολλοί Έλληνες, έκαναν αναπόφευκτα και κάποιες τεχνικές και μάγια, απαραίτητα για την επαγγελματική τους επιτυχία. Τέτοια ήτο η Rosa, η οποία δίδασκε τα μυστικά της μαγείας και σε άλλες πόρνες προκειμένου να αποκτήσουν ξεχωριστή λάμψη και να παρασέρνουν όποιον επιθυμούσαν εις τα δίχτυα τους. Άλλες ήσαν ανύπαντρες που κατέφευγαν σε συμβιβαστικές λύσεις καθόλου κοινωνικά αποδεκτές. Η Livia Μuschiera, κόρη του Αntonio Caditi από την Κύπρο, αλλιώς γνωστή ως Μarietta Caditi, για οκτώ χρόνια συζούσε με έναν συμπατριώτη της, τον ναυτικό Αgnolino Ιoannes, από την Αμμόχωστο, με τον οποίο είχε αποκτήσει τρία παιδιά, χωρίς να τον παντρευτεί. Κάποτε σκέφτηκε να ζητήσει την παρέμβαση μιας γνωστής της Ελληνίδος μάγισσας, της Μarchesina, και πάλι δεν πέτυχε τον σκοπό της. Το αποτέλεσμα ήτο να καταγγείλει ο Αgnolino στην Ιερά Εξέταση πως κάθε φορά που γυρνούσε από κάποιο ταξίδι του έπεφτε άθελά του στην αγκαλιά της καθώς η Μarietta τον κατηύθυνε με τα μάγια της. Τα προβλήματα δεν έλειπαν και από τις παντρεμένες, συνεχίζει ακάθεκτη η συγγραφέας. Στα 1630 ο Βonamin κατηγόρησε την Τarsia εις την Ιερά Εξέταση της Βενετίας ως μάγισσα. Συγκεκριμένα ανέφερε πως η Τarsia και η μητέρα της Ιsabella πέτυχαν με μάγια να τον κάνουν να τη νυμφευθεί. Από μεταγενέστερη δικογραφία του 1649 σε βάρος της Τarsia πληροφορούμαστε ότι ο Βonamin πέτυχε τον σκοπό του και χώρισε απ΄ αυτήν. Από την εποχή απουσίαζε κάθε ορθολογικό κριτήριο στην ερμηνεία των καταστάσεων, σχολιάζει η Γιαλαμά. 
[η πληροφορία τη; Γιαλαμά : http:// stavrochoros.pblogs.gr/2010/01/ellhnidesmagis sessthbenetia.html].  

  Τέλος αναφορά υπάρχει και για το Βυζάντιο ή την άλλως ονομαζομένη Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όπου εγένετο κυνήγι μαγισσών. Μια από τις αναφορές αυτές υπάρχει σ’ ένα σπάνιο κείμενο του Νίκου Τσιφόρου γραμμένο την δεκαετία του ’60. Επειδή οι νέοι χριστιανοί ήθελαν με κάθε τρόπο να ξεριζώσουν τον παγανισμό, δηλαδή την αρχαία θρησκεία των Ελλήνων και να κάνουν όλους τους υπηκόους του Βυζαντίου χριστιανούς, άρχισαν να προσηλυτίζουν τους εθνικούς, όχι με χριστιανικά διδάγματα, αλλά με βία, με φόνους, με καταδιώξεις και με μαρτύρια. Όσα Αρχαία Ελληνικά μνημεία είχαν γλυτώσει από τις βαρβαρικές επιδρομές, άρχισαν να γκρεμίζονται από τους φανατικούς χριστιανούς του Βυζαντίου. Χιλιάδες μελέτες και επιστημονικές παρατηρήσεις ή κάηκαν από τους φανατικούς ή επειδή δεν υπήρχε χαρτί εσβήνοντο από τους καλογήρους, όπου έπειτα μεταχειριζόντο το σβησμένο χαρτί, για να γράψουν προσευχές και χριστιανικά παραγγέλματα. Επιπλέον αφού η πίστη στο Χριστιανισμό ήταν τόσο πολύ ριζωμένη απαγορεύετο ακόμη και η εξάσκηση του ιατρικού επαγγέλματος. Αν κανείς αρρώσταινε, περίμεναν να τον σώσουν με προσευχές και όχι με φάρμακα ή με θεραπεία ιατρική. Συνέβαινε, όμως, και με τις γυναίκες που είχαν αρρώστους τον άντρα τους ή το παιδί τους, να θυμούνται, ότι οι αρρώστιες θεραπεύοντο με ορισμένα βότανα. Αυτό ήταν μια παράδοση, η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα, όταν διαθέτει ο τόπος πλήθος βοτάνων για ορισμένες ασθένειες. 
  Άλλωστε η φαρμακολογία και σήμερα επιστημονικά βασίζεται εις τη βοτανολογία, εις τα βότανα  δηλαδή. Οι «εθνικές» γυναίκες, λοιπόν, που δεν επίστευαν, δεν είχανε χωνέψει, ότι ο άρρωστός τους θα εγίνετο καλά με προσευχές, ξεκινούσαν να πάνε εις τα χωράφια και να βρουν τα βότανα, που ήξεραν για να κάνουν καλά τους αγαπημένους τους. Επειδή, όμως, αυτό από το Χριστιανισμό απαγορεύετο, οι γυναίκες αναγκάζοντο να βγουν για μάζεμα βοτάνων όχι την ημέρα αλλά κατά την διάρκεια της νύκτας. Από το σημείο αυτό οι χριστιανοί φανατισμένοι πάντα και βλέποντάς τες να ψάχνουν στο φως του φεγγαριού, όπως χαρακτήρισαν για μάγισσες.«Έφθανε, αναφέρει ο ιστορικός, «θεαθή γυνή τις νύκτωρ πλησίον αρχαίων μαρμάρων ίνα χαρακτηρισθή ως αιρετική».Το αποτέλεσμα ήτο, ότι χιλιάδες γυναίκες και κοντά σ’ αυτές και οι δικοί τους, καταδικάσθησαν και κάηκαν ζωντανές ως μάγισσες, όλη αυτή την σκοτεινή εποχή, όπου το Βυζάντιο φρόντιζε να εκχριστιανίσει την Ελλάδα...[απόσπασμα της τελευταίας παραγράφου από τις ακόλουθες ιστοσελίδες: www.Freeinquiry.gr – Ελεύθερη Έρευνα και http: //alfeiospotamos.blogspot.com/2008 … st_19.html].

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθές» 2019 - Όμηρος Ερμίδης.[1938]