Ανακεφαλαιόνοντας τις φάσεις του Μ. Έργου, έχουμε:
1ο Έργο: είναι αυτό που πραγματώνεται στο φυσικό χώρο, και αποβλέπει στον εξευγενισμό των ορυκτών και του φυσικού επιπέδου γενικά.
2ο Έργο: πραγματώνεται στην ενδιάμεση σφαίρα του ψυχισμού, του ατμοσφαιρικού ουρανού , που αποβλέπει στην αναγέννηση του ανθρώπου, μέσω της απόσταξης, την εξαγωγή του θεού που κρύβεται μέσα στον ανθρώπινο ψυχισμό και
3ο Έργο: εκτελείται στον Θείο - Αρχετυπικό κόσμο αναζητώντας να γνωρίσει ο Άνθρωπος την ουσία των Αρχών.
Όντας ο Αθάνωρας (ο φούρνος-κλίβανος των Αλχημιστών) ο ίδιος ο άνθρωπος σαν μία μικρογραφία όλου του κόσμου.
Βλέπουμε πως η «κλασική» επιστήμη της αλχημείας ενεργούσε σ’ όλα αυτά τα επίπεδα της φύσης, γνώση που στη συνέχεια χάθηκε και έτσι περιορίστηκε στην παραδοχή ενός μόνο φυσικού- υλικού κόσμου. Ο ψηλότερος στόχος του Μεγάλου έργου είναι να επιστρέψει ο άνθρωπος στην πνευματική του πατρίδα-Αρχή, «ν’ αποκαταστήσει την πρωταρχική του αξιοπρέπεια», νά ξυπνήσει την Ιδέα που κοιμάται μέσα του.
Ο ίδιος ο Ιδρυτής της Αλχημείας, (σύμφωνα πάντοτε με τα ιστορικά αρχεία που διασώζονται) ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, είναι ο πρώτος που ολοκλήρωσε το Μ. Έργο στα τρία επίπεδα, γι’ αυτό και είναι Τρισμέγιστος (τρεις φορές Μέγας).
Κάποιοι από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους όρισαν σαν πρώτη ύλη ένα από αυτά τα 4 στοιχεία. Όμως τη θεωρία περί των τεσσάρων πρωταρχικών στοιχείων με τα οποία είναι δομημένος όλος ο κόσμος, την εντοπίζουμε και στον «Τίμαιο» του Πλάτωνα, γνώσεις καθαρά «Αλχημικές». Είναι ένα εντελώς ξεχωριστό ως προς το θέμα του διαλόγου από όλους τους υπόλοιπους του Πλάτωνα όπου από το ύφος διακρίνουμε τη γνώση που είχε αυτός ο Μύστης και την οποία αναφέρει όχι και τόσο με τη μορφή διαλόγου που κάνει στα υπόλοιπα έργα του.
« Όταν λοιπόν ο Θεός άρχισε να φτιάχνει το σώμα του Σύμπαντος, χρησιμοποίησε φωτιά και χώμα. Δεν είναι όμως δυνατόν να ενωθούν καλά δύο σώματα χωρίς τη μεσολάβηση και κάποιου τρίτου, γιατί ανάμεσα στα δύο πρώτα πρέπει να υπάρχει κάτι που θα τα συνδέει. Καλύτερος δεσμός είναι αυτός που ενώνει τον εαυτό του τέλεια με εκείνα τα πράγματα που συνδέει σε ένα ενιαίο. Η εργασία αυτή γίνεται με αποτελεσματικό τρόπο από τη φυσική σχέση των αναλογιών. {...} Για τον λόγο αυτό ο Θεός ανάμεσα στη φωτιά και το χώμα έβαλε το νερό και τον αέρα με την ίδια αναλογία, δηλαδή ο αέρας να αναλογεί με το νερό όσο η φωτιά με τον αέρα και το νερό με το χώμα όσο ο αέρας με το νερό, φτιάχνοντας έναν κόσμο ορατό και απτό. Με αρμονική λοιπόν αναλογία αυτών των τεσσάρων στοιχείων, που είναι τέτοιου είδους, δημιουργήθηκε το σώμα του κόσμου.»
Τα τέσσερα αυτά στοιχεία σχηματίζονται από ορθογώνια τρίγωνα (ισοσκελή και σκαληνά) από τα οποία δημιουργούνται τα λεγόμενα Πλατωνικά στερεά. Στον κύβο αντιστοιχεί η Γη, στο τετράεδρο η Φωτιά, στο οκτάεδρο ο Αέρας και στο εικοσάεδρο το Νερό. Το πενταγωνικό δωδεκάεδρο «ο Θεός το χρησιμοποίησε όταν σχεδίασε την τελική διευθέτηση του Σύμπαντος.» Με βάση αυτά υπάρχει η δυνατότητα της μεταλλαγής του ενός στοιχείου σε άλλο, αρκεί ν’ αναλυθούν σε έναν ορισμένο αριθμό τριγώνων και στη συνέχεια να συνθέσουν ένα διαφορετικό. Επίσης αναφέρει και τις ποσοτικές αναλογίες των στοιχείων που περιέχονται μέσα σ’ ένα από αυτά. « {...} Το νερό όμως, όταν διασπαστεί από τη φωτιά ή τον αέρα, μετατρέπεται σ’ ένα σώμα φωτιάς και δύο αέρα, όταν ενωθούν και πάλι τα στοιχεία του.»
Τις περισσότερες από αυτές τις ιδέες του Πλάτωνα τις συναντούμε και στην Αλχημεία, αν και πολύ αλλαγμένες από την επίδραση του Αριστοτέλη, ο οποίος όχι μόνο δεν είχε τη γνώση των μαθηματικών του Πλάτωνα αλλά το κυριότερο για το γεγονός ότι δεν ήταν μυημένος στα Μυστήρια. Παρόλα αυτά η επίδραση του Αριστοτέλη δεν μπορεί ν’ αγνοηθεί ακόμα και στον χώρο της Αλχημείας. Ο Αριστοτέλης δεν αποδίδει ως πρώτη ύλη κάποιο από τα τέσσερα στοιχεία διότι είναι υλικά, αλλά θεωρούσε ότι αυτό που είναι πρωτογενές δεν μπορεί να είναι παρά μία ποιοτική εκδήλωση που εκφράζεται με δυαδικό -όχι όμως υλικό- τρόπο. Έτσι υπάρχουν μόνο δύο τέτοια ζεύγη: θερμό - ψυχρό και ξηρό - υγρό. Μ’ αυτόν τον δυαδικό συνδυασμό καθορίζονται τα τέσσερα στοιχεία ως εξής:
Φωτιά = θερμό + ξηρό,
Αέρας = θερμό + υγρό,
Νερό = υγρό + ψυχρό,
Γη = ψυχρό+ ξηρό.
Αυτή τη θεωρία την ανάγει ο Αριστοτέλης στον Εμπεδοκλή και τονίζει ότι οι διαφορές που υφίστανται τα διάφορα υλικά πράγματα οφείλονται στις αναλογίες των δύο ζευγών που προαναφέραμε και όχι όπως θεωρούσε ο δεύτερος ή ο Πλάτωνας στην αναλογία των τεσσάρων στοιχείων. Η Αριστοτελική αυτή θεώρηση είναι αποδεκτή και εφαρμόσιμη από τους Αλχημιστές.
Οι πάπυροι της Λυών είναι τα παλαιότερα ντοκουμέντα (400 μ.Χ.) και αποδίδονται στον Ζώσιμο Πανοπολίτη, τον αρχαιότερο μεταξύ των Χυμευτών της αλεξανδρινής εποχής της Αιγύπτου. Αυτός αναφέρει την ύπαρξη ενός βιβλίου που το αποδίδει στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, με το όνομα Chema (Koumou) δηλ. Χημεία. Σ’ αυτό αναφέρεται η κάθοδος αγγέλων (οι «επαναστάτες άγγελοι» σύμφωνα με τις εσωτερικές παραδόσεις) οι οποίοι ερωτεύτηκαν τις γυναίκες της γης στις οποίες δίδαξαν τα μυστικά της Φύσης (τη διδασκαλία του Φωτός) προδίδοντας τα μυστικά των Θεών και έτσι εξορισμένοι για πάντα από την ουράνια κατοικία του «δέθηκαν» σε μία δυνατή καρμική αλυσίδα με την ανθρωπότητα. Από αυτήν τη πράξη γεννήθηκε το γένος των Γιγάντων.
Η Χημεία λοιπόν είναι η Γνώση των μυστικών της Φύσης (έννοια ανάλογη με την Φυσική των Ελλήνων) που δόθηκε στους ανθρώπους από τους Αγγέλους που αγάπησαν και πόνεσαν την ανθρωπότητα. Είναι η Τέχνη βάση της οποίας ο άνθρωπος μπορεί να σκαρφαλώσει στην Ουράνια Αρχή του. [τέλος 3ου μέρους]
Πηγή : http://esoterica.gr/articles/occult/alchemic_work/alchemic_work.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου