«Παντελή, μερικά πράγματα είναι καλύτερα να τα αφήνουμε στην ησυχία τους για να μην χαλάσει η δική μας. Μερικά όμως, δεν μας αφήνουν ήσυχους έτσι κι αλλιώς, μέχρι να τα σκαλίσουμε περισσότερo» Παύλος Ζίκας-Θεοδωρόπουλος.
Όλα ξεκίνησαν όταν σε έναν από τους πολλούς εξερευνητικούς γύρους του νησιού που έχω κάνει στο παρελθόν, ταξιδεύοντας στην Κρήτη βρέθηκα να διερευνώ κάποια παράξενα περιστατικά στη θρυλική σπηλιά στις Καμάρες, σε έναν ιερό τόπο δύναμης της αρχαιότητας, που σήμερα ονομάζεται «η Σέλα του Διγενή Ακρίτα», όπου παλαιότερα λατρεύονταν παράξενες θεότητες των ψηλών βουνών. Για τα μέρη εκείνα, ο Πωλ Φορέ, καθηγητής του γαλλικού Πανεπιστημίου Clermont, ο οποίος έχει ερευνήσει επισταμένα τα ιερά της Κούφιας Γης της Κρήτης, μας έχει διηγηθεί ότι άκουσε σε όλα τα χωριά των περιοχών κοντά στις Καμάρες (με τα προελληνικά ονόματα Ζαρός, Γέργερι, Νίβρυτος, Νίθαυρις, Φάριο, Ντάριο, κ.ά.) τον εξής μύθο: «Στις Καμάρες ζούσαν οι Τριομάτες, είδος Κυκλώπων με τρία μάτια και όχι ένα και οι τρομερές Νεράγδες που απήγαγαν ανθρώπους από το σπήλαιο κι εκεί εμφανιζόταν ακόμη και στις αρχές του αιώνα, το παιδί τους, ένα αδηφάγο τέρας που μούγκριζε τις νύχτες και έτρωγε τα ζώα και τα παιδιά»
Ο ίδιος διηγήθηκε ότι οι βοσκοί δέχονταν μυήσεις μέσα στα ορεινά σπήλαια, ότι στη λεγόμενη «Μαύρη Σπηλιά» (υψόμετρο 1.500 μέτρα στους βορειοανατολικούς πρόποδες του όρους Καμάρες, στην Πυργιώτισσα, δυο ώρες πεζοπορίας πάνω από το χωριό Καμάρες), ανεξήγητα υπάρχει χιόνι βαθιά μέσα στη σπηλιά όλο τον χρόνο, ένας τεράστιος κατηφορικός διάδρομος με λαξεμένα σκαλοπάτια απ’ όπου όπως διαπιστώθηκε, κατά περιόδους εμφανίζεται γαλαζωπό φως, υπάρχει έντονη δροσιά και σχεδόν καθόλου σταλακτίτες και το τέλος αυτού του σπηλαίου αντιμετωπιζόταν ως «φυσικό ιερό» και ως είσοδος για τον άλλο κόσμο, τον αόρατο κόσμο των νεκρών και των θεών.
Τότε έμαθα ότι ο Φορέ έχει καταθέσει και την πληροφορία ότι το 1415 o μεγάλος αρχιερέας της Φλωρεντίας Χριστόφορος Μπουοντελμόντι και η συνοδεία του, έψαχναν για τον υπόγειο Τάφο του Δία (!) στους πρόποδες του όρους Γιούχτας έξω από το Ηράκλειο της Κρήτης. Το συμπέρασμα κάποιων ντόπιων ερευνητών ήταν ότι «κάτι πολύ σημαντικό πρέπει να ανακάλυψε εκεί, που κρατιέται ως επτασφράγιστο μυστικό μέχρι σήμερα» Όλα αυτά συνδέονταν άμεσα με κάποιες άλλες πληροφορίες και μικρές παράξενες ανακαλύψεις μου στις περιοχές εκείνες και τελικά με οδήγησαν σε μια σειρά συναντήσεων με ανθρώπους που φαίνονταν να ήξεραν πολλά για όλα αυτά.
Πρέπει να σημειώσω ότι δεν βρίσκω καθόλου παράξενη την πεποίθηση για την ύπαρξη ενός τάφου του Δία, αφού οι αρχαίοι Θεοί των Ελλήνων δεν φαινόταν να ήταν άυλες οντότητες ή πνεύματα, όπως φανταζόμαστε τους θεούς σήμερα, (κάτι που το γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει μελετήσει σωστά αυτά τα θέματα) αλλά –όπως διαφαίνεται από τη μελέτη της θρησκευτικής μυθολογίας– ήταν υλικοί άνθρωποι με σάρκα και οστά, ίσως εξωγήινοι άνθρωποι ή άνθρωποι με υπερφυσικές ικανότητες ή κάτοχοι υψηλών γνώσεων και τεχνικών ή τεχνολογιών και το μόνο που τους διαφοροποιούσε από τους υπόλοιπους ανθρώπους ήταν το γεγονός ότι ήταν «αθάνατοι», άμβροτοι, ενώ οι υπόλοιποι άνθρωποι ήταν «θνητοί», βροτοί, αλλά και οι ημίθεοι υποτίθεται ότι ήταν αθάνατοι, το ίδιο και πολύ ήρωες που θεοποιήθηκαν όπως π.χ. ο Ηρακλής ο οποίος όμως παρ’ όλα αυτά πέθανε, το ίδιο και πολλοί άλλοι.
Άλλωστε οι Θεοί είχαν γεννηθεί όπως όλοι οι άνθρωποι, επομένως θα πρέπει να μπορούσαν και να πεθάνουν κι επιπλέον συνουσιάζονταν με τους ανθρώπους, ακόμη και συναναστρέφονταν κανονικότατα με τους ανθρώπους της αρεσκείας τους. Όσο για τον Δία, σύμφωνα πάντα με την ελληνική μυθολογία, κυκλοφορούσε κανονικότατα σε όλη την Ελλάδα, με σάρκα και οστά, συναντιόταν με ανθρώπους, είχε συμπάθειες και αντιπάθειες, θανάσιμες αναμετρήσεις και μάχες, είχε αδέλφια και συγγενείς και γιούς και κόρες, έτρωγε και έπινε κανονικά, κλπ. κλπ. και με δυο λόγια ήταν κανονικός άνθρωπος, αλλά «αθάνατος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου