Μια σχεδόν ίδια ιστορία για την ανακάλυψη ενός υπόγειου τόπου γεμάτου χρυσά αυτόματα και αρχαίες τεχνολογίες, πυραμίδες και κάποιον σημαντικό τάφο, σχετίζεται και με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Ο Σικελιανός, μαζί με την βαθύτατα ενημερωμένη στον μυστικισμό σύζυγό του Εύα Πάλμερ, έχτισαν ένα σπίτι στους Δελφούς, ακριβώς πάνω από το ονειρομαντείο που υπάρχει εκεί, όπου έμεναν πολλούς μήνες τον χρόνο. Σήμερα το σπίτι είναι μουσείο, που μεταξύ άλλων εκθεμάτων φιλοξενεί και κάποιες θεατρικές κούκλες «Σαυρίτες» σε φυσικό μέγεθος.
Εκεί ο Σικελιανός είχε έρθει σε επαφή με κάποιον βοσκό, ο οποίος ακολουθώντας –τι άλλο– την κατσίκα του, είχε ανακαλύψει ένα σπήλαιο στο οποίο υπήρχαν αγάλματα που μιλούσαν, αρχαία αυτόματα ή κάτι παρόμοιο, τα οποία υποτίθεται ότι φρουρούσαν κάποιο σημαντικό μυστικό. Προσπαθούσε να πείσει τον γέροντα βοσκό να του αποκαλύψει περισσότερα, εκείνος φοβόταν, αρνούταν να του δείξει που είναι το μέρος, αλλά ο Σικελιανός είχε αναγνωρίσει «κάτι» στην ιστορία του που του έδειχνε ότι δεν ήταν φανταστική. Ερευνώντας αυτή την ιστορία, ανακάλυψα πολλές ενδείξεις που οδηγούσαν στο λεγόμενο «σπήλαιο του Κόχραν». Ο Κόχραν ήταν ένας Άγγλος ερευνητής που διερευνούσε την ίδια ιστορία για τον Σικελιανό, ώσπου εξαφανίστηκε. Όταν ανακαλύφθηκε το πτώμα του σε μια σπηλιά στη χαράδρα κάτω από το Κατόπτριον Όρος στους Δελφούς, κάποιοι την ονόμασαν «σπήλαιο του Κόχραν»
Στον Βόλο, έμαθα για έναν βοσκό που ανακάλυψε μια σπηλιά η οποία οδηγούσε σε μία μυστική αίθουσα που περιείχε μια μαρμάρινη στρογγυλή τράπεζα, για αυτό και ονόμασε το μέρος «Σπηλιά της Τράπεζας» ή «σπηλιά των αδελφών της στρογγυλής τραπέζης». Γύρω από την τράπεζα κάθονταν χρυσά αγάλματα. Μόλις μπήκε μέσα και τα παρατήρησε έκθαμβος για λίγο, εκείνα άρχισαν να κινούνται και να του μιλούν! Έντρομος το έβαλε στα πόδια. Αργότερα, προσπάθησε να ξαναβρεί τη σπηλιά αυτή αλλά δεν μπορούσε να την εντοπίσει, μπορεί και να το λέει αυτό για να αποφύγει τις αναμενόμενες ερωτήσεις.
Στη Γκιόνα, ένας βοσκός ανακάλυψε μια υπόγεια μικρή κοιλάδα με χρυσές πυραμίδες, το αποκάλυψε σε έναν φίλο του, πήγε να βγάλει τους θησαυρούς αλλά εξαφανίστηκε εκεί κάτω, τουλάχιστον, αυτό διηγείται ο φίλος του. Στη Ροδόπη, ένας μηχανικός δημοσίων έργων ανακάλυψε το ίδιο μέρος. Διάνοιγε μια σήραγγα για να περάσει το ποτάμι κι έπεσε σε ένα κατώτερο επίπεδο στο οποίο υπήρχε ένας πλακοστρωμένος δρόμος φωτισμένος με λάμπες που χανόταν στο βάθος. Συνάντησε τα αγάλματα που μιλούσαν, τράπηκε σε φυγή κι ορκίστηκε να μη μιλήσει ποτέ για την ακριβή τοποθεσία. Και σε άλλα μέρη το ίδιο, πάντα περίπου η ίδια η ιστορία.
Πριν από λίγο καιρό, ένας καλός μου φίλος, χωρίς να ξέρει τίποτε για όλη αυτή τη μυστική νεομυθολογία, μου διηγήθηκε για έναν φίλο του ψαρά στη Λευκάδα, που ακολουθώντας μια ακτογραμμή με τη βάρκα του, ανακάλυψε ένα σπήλαιο με θαλάσσια πρόσβαση, μπήκε μέσα νομίζοντας ότι ήταν ένα από τα παλιά καταφύγια του υποβρύχιου Παπανικολής στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όμως, βρέθηκε κι αυτός στο ίδιο μέρος με τα τιτάνια αγάλματα. Αλλά αυτός θυμάται που είναι η σπηλιά, όπως μου λέει ο φίλος μου.
Ταξιδεύοντας στη Σκοτία, στο Isle of Skye, στη Νήσο του Σκάι[Ουρανού] στις Εβρίδες, στα βορειοδυτικά της Σκοτίας, ανακάλυψα το εκπληκτικό και αινιγματικό Smith’s Rock, έναν τεράστιο και πολύ παράξενο βράχο, σαν φυσικό μεγαλιθικό μνημείο μέσα στην ερημιά. Έμαθα και για τον θρύλο. Ο θρύλος λέει ότι μέσα σ’ αυτόν τον βράχο κοιμούνται οι θρυλικοί Fians (Fingalians) και ότι αν κάποιος βρει την είσοδο και μπει εκεί μέσα και σφυρίξει με το «Wooden-Crier» που θα βρει εκεί (κάτι σαν τεράστια ξύλινη φλογέρα) τρεις φορές, αυτοί θα ξυπνήσουν από τον Άδη και θα είναι ζωντανοί και σώοι όπως ήταν κάποτε και θα περπατήσουν πάλι πάνω στη Γη.
Ένας σιδεράς (Smith, απ’ όπου και το όνομα του βράχου) αποφάσισε να λύσει τον γρίφο του θρύλου και ανακάλυψε εκεί στο βράχο μια μυστική πόρτα με μια κλειδαριά. Με πολύ κόπο έφτιαξε ένα κλειδί που να ταιριάζει στην κλειδαριά και πήγε και την ξεκλείδωσε. Βρέθηκε σε ένα τιτάνιο υπόγειο μέρος, κάτω από το νησί, όπου κείτονταν δεκάδες γίγαντες σαν να κοιμόντουσαν. Ο μεγαλύτερος απ’ αυτούς είχε ακουμπισμένο δίπλα του ένα μεγάλο κούφιο κορμό δέντρου κι ο σιδεράς κατάλαβε ότι αυτή πρέπει να ήταν η φλογέρα.
Με τα πολλά, κατάφερε να την ανασηκώσει λίγο και να φυσήξει μέσα της με όλη του τη δύναμη. Αλλά αυτή ήχησε τόσο ξαφνικά και τόσο πολύ δυνατά, που ο σιδεράς νόμισε ότι θα γκρεμιστεί ο βράχος που έστεκε από πάνω του. Τότε ξύπνησαν οι γίγαντες και σηκώθηκαν κι αυτός τρόμαξε τόσο πολύ που το ‘βαλε στα πόδια, βγαίνοντας από τον βράχο μέσα από την πόρτα και κλειδώνοντας την αμέσως πίσω του. Επειτα πέταξε το κλειδί μέσα στη λίμνη που είναι κοντά στο βράχο, που λέγεται The Lake of the Smith’s Rock, όπου στον πάτο της βρίσκεται μέχρι σήμερα, περιμένοντας αυτόν που θα το ανακαλύψει, για να ξυπνήσει πάλι τους Τιτάνες και να επιστρέψουν από τον Κάτω Κόσμο.
Ταξιδεύοντας στην Ιρλανδία, ανακάλυψα ότι τα ίδια περίπου περιστατικά διηγούνται οι ντόπιοι στο Sleepers’ Hill (τον Λόφο των Κοιμωμένων) κοντά στους κούφιους τύμβους του αρχαίου Newgrange στο County Meath (όπου διατηρούσε τα κτήματά του ο συγγραφέας Λόρδος Ντάνσανυ), κι εκεί εντοπίζεται και η μυθική κατοικία του Angus Ong, του βασιλιά των «Daoine Sidhe», δηλαδή των ξωτικών. Εκεί, στη Σπηλιά των Κοιμωμένων της Ιρλανδίας (Cave of the Sleepers of Erin), κοντά στο δάσος του Glyn Cagny Glen, πιστεύεται σήμερα ότι κατοικεί σε ύπνο ο Angus Ong, ένας από τους αρχαιότερους θεούς των Κελτών, και η κόρη του Caitlin. Ο Angus είναι ο βασιλιάς του Κάτω Κόσμου. Ενώ στο Sligo, στο Ben Bulben, υπάρχει ένας αρχαίος λόφος που στην κορυφή του υπάρχει ένας τεράστιος επίπεδος βράχος σαν τύμβος, ο οποίος φαίνεται και από πολύ μακριά και η θέα του δεσπόζει στην περιοχή, που υποτίθεται ότι είναι ο τάφος της βασίλισσας του Κάτω Κόσμου, της μάγισσας βασίλισσας των ξωτικών, της Moab.
Οι παγανιστές της βόρειας Ευρώπης πίστευαν -και πιστεύουν ακόμη- ότι οι ιερείς-βασιλιάδες και οι ιέρειες-βασίλισσες, συγχωνεύονται σε τέτοιο σημείο με τη χώρα που κυβερνούν, που καταλήγουν να αντιπροσωπεύουν την ίδια τη γη. Κάποιοι συγκεκριμένοι ήρωες, τόσο σήμερα όσο και παλαιότερα, επέλεγαν μια εθελοντική θυσία, επιφέροντας στον εαυτό τους το θάνατο και την αναγέννηση, με το να απορροφηθεί η συνείδησή τους από τη γη. Οι αρχαίοι ιερείς βασιλιάδες το έκαναν αυτό χρησιμοποιώντας μια ολόκληρη χώρα ή μια φυλή ή έναν τόπο και μπορούμε να τους ανακαλύψουμε σε διάφορες περιοχές του κόσμου, σε μια κατάσταση αιώνιας στάσης.
Συχνά είναι οι φύλακες του τόπου και ξυπνούν μόνο όταν υπάρχει κίνδυνος ή μεγάλη ανάγκη. Ένας θρύλος που θυμίζει όχι μόνο την επιστροφή του βασιλιά Αρθούρου από το Άβαλον, αλλά και τον ελληνικό θρύλο για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά. Ο θρύλος επαναλαμβάνεται παντού και συνήθως αποκαλείται «Ο Βασιλιάς Κάτω από τον Λόφο». Μιλά πάντα για κάποιον τοπικό ήρωα ο οποίος δεν πέθανε, αλλά κοιμάται σε ένα μυστικό μέρος, περιμένοντας το κάλεσμα των συμπατριωτών του όταν θα έχουν την ανάγκη του.
Ένας ανίδεος για όλα αυτά Γερμανός ερευνητής μου είχε διηγηθεί για το μεγάλο Kyffhauserberg στη Θουριγγία, μέσα στο βουνό αυτό, όπως μου είπε, κοιμάται ο Φρέντερικ Μπαρμπαρόσα και οι έξι ιππότες του. Ένας βοσκός -φυσικά- ακολουθώντας ένα πρόβατο εισχώρησε στην καρδιά του βουνού από μια σπηλιά κι εκεί ανακάλυψε μια αίθουσα όπου καθόταν ο αυτοκράτορας σε μια πέτρινη τράπεζα μαζί με τους ιππότες του. Η κόκκινη γενειάδα του Μπαρμπαρόσα ήταν τεράστια και απλωνόταν κυκλώνοντας το τραπέζι. Μόλις μπήκε μέσα στην αίθουσα ο βοσκός, ο Μπαρμπαρόσα ξύπνησε από τον αιώνιο νεκροζώντανο ύπνο του και ρώτησε με βαριά φωνή: «Πετούν ακόμη τα κοράκια πάνω από τα βουνά;» «Ναι, κύριε, πετούν», απάντησε ο βοσκός. «Τότε πρέπει να κοιμηθούμε άλλα εκατό χρόνια» είπε ο Μπαρμπαρόσα και έμεινε πάλι ακίνητος. Αλλά όταν η γενειάδα του κυκλώσει τρεις φορές το τραπέζι, τότε ο αυτοκράτορας θα σηκωθεί μαζί με τους ιππότες του και θα βγει στην επιφάνεια για να λυτρώσει τη Γερμανία και να την ξανακάνει το μεγαλύτερο βασίλειο της Ευρώπης.
Ο Ντάντε, στη Θεία Κωμωδία, παρουσιάζει τον Μίνωα να έχει ουρά δράκοντα, την οποία κυκλώνει γύρω από το σώμα του τόσες φορές, όσα τα επίπεδα της κόλασης που καταδικάζεται να κατέβει ο νεκρός που δικάζει. Στο μεταξύ, ο βασιλιάς Olaf Tryggvason περιμένει σε ένα αντίστοιχο υπόγειο μέρος στη Νορβηγία, για τις αντίστοιχες συνθήκες για να αναστηθεί και να κατακτήσει τον κόσμο.
Ο μυστικιστικός χριστιανικός θρύλος των «Επτά Κοιμωμένων Νέων της Εφέσου», σχετίζεται επίσης με όλα αυτά. Το 250 μ.κ.ε. επτά νεαροί κρύφτηκαν σε μια σπηλιά κοντά στην Έφεσο για να γλιτώσουν από τους διωγμούς. Αποκοιμήθηκαν στη σπηλιά και ανακαλύφθηκαν εκεί τριακόσια χρόνια μετά, το ίδιο νέοι όσο ήταν όταν κοιμήθηκαν. Η μνήμη αυτών των «επτά αγίων» γιορτάζεται στις 27 Ιουλίου. Στην Κρήτη, κοντά στη Φαιστό, υπάρχουν οι «Άγιοι Δέκα» και κάτω από την εκκλησία τους σε μια κρύπτη υπάρχουν οι τάφοι αυτών των αγίων, που ο θρύλος λέει ότι κάποτε θα ξεσηκωθούν. Ακόμη πιο αρχαία είναι η ιστορία του Επιμενίδη, ο οποίος περιπλανήθηκε σε μια «νεραϊδοσπηλιά» (Νυμφαίο) της Κρήτης, τον 7ο αιώνα π.κ.ε. άκουσε τα τραγούδια των νυμφών, των νεράιδων, αποκοιμήθηκε και ξύπνησε εκατό χρόνια αργότερα.
Στη Βόρεια Μυθολογία, ο Θεός Βόταν μαγεύει τη Μπρουνχίλντα και τη βάζει να κοιμηθεί αιώνια σε ένα βαθύ σπήλαιο, περικυκλωμένη από μια μαγική άσβηστη φωτιά, από τις φλόγες της οποίας μόνο ο πιο γενναίος ήρωας μπορεί να περάσει και να ξυπνήσει τη Μπρουνχίλντα μ’ ένα φιλί. Σύμφωνα με ορισμένους χριστιανούς μυστικιστές, ο κοιμώμενος ήρωας, βασιλιάς ή βασίλισσα, συμβολικά δεν είναι παρά ο ίδιος ο Εωσφόρος, ένας τιτάνας που κοιμάται στο κέντρο της Γης (στην Κούφια Γη) μια μυστικιστική πεποίθηση που πρώτος την κατέγραψε ο Δάντης στην Κόλαση της Θείας Κωμωδίας.
Το σπήλαιο των Νυμφών ή «σπηλιά των επτά παρθένων» στην Κάλυμνο, ονομάστηκε έτσι επειδή κατέφυγαν σε αυτό μια παρέα από επτά νεαρές κοπέλες, για να ζητήσουν προστασία από τις Νύμφες, αλλά δεν κατάφεραν να ξαναβγούν από εκεί μέσα και πέθαναν ή απολιθώθηκαν ή εξαφανίστηκαν «από το πρόσωπο της γης».
Εκεί, στα αρχαία χρόνια, λατρεύονταν οι Νύμφες, που επικοινωνούσαν με τους ανθρώπους μέσα σε αυτό το σπήλαιο, γι’ αυτό και ανακαλύφθηκαν εκεί πολλά μαγικά αγαλματίδια που αφήνονταν ως προσφορές στις κόγχες των βράχων του. Φτιάχνοντας τα μικρά αυτά είδωλα, οι άνθρωποι παρουσίαζαν στις Νύμφες ένα είδωλο του εαυτού τους, πιστεύοντας ότι αυτές θα πάρουν την ψυχή τους που συμβολιζόταν μαγικά με το είδωλο, προς τον υπόγειο νεραϊδιακό αλλόκοσμο, εξασφαλίζοντας έτσι μια -τηλεπαθητική- επικοινωνία που θα τους φανέρωνε τα μελλοντικά συμβάντα της ζωής τους. Αν γινόταν αποδεκτή η προσφορά, ακουγόταν μέσα από την σπηλιά το «Νυμφαίο», ένα ιδιαίτερο τραγούδι των νυμφών.
Το σπήλαιο αυτό θεωρούνταν από πάντοτε ως πύλη για τον κόσμο των νυμφών, που αργότερα ονομάστηκαν δαίμονες από το χριστιανικό ιερατείο, ώσπου στις αρχές του αιώνα οι παπάδες της Καλύμνου και άλλων νησιών μαζί με πολλούς ντόπιους γκρέμισαν και κατέστρεψαν μεγάλο μέρος του σπηλαίου με σκοπό να το σφραγίσουν. Μερικά από τα μικρά είδωλα των «αιτήσεων νυμφαίας επικοινωνίας» διασώζονται στο τοπικό μουσείο. Όλα αυτά, είναι θολά ίχνη, απόμακρα κομμάτια μιας σπαραγμένης εικόνας, που φαίνεται τελικά να οδηγούν σε ένα μεγάλο μυστικό.
Πού είναι ο τάφος του Βασιλιά του Κάτω Κόσμου;
«Εκεί ακόμη βρίσκονται οι λαμπρές μαρμαρένιες πύλες,
με το χάλκινο κατώφλι, ακλόνητο,
που στηρίζεται σ’ απέραντες ρίζες, αυτοφυείς.
Εκεί κάτω,
μακριά απ’ τους θεούς,
ο Τιτάνας διαμένει,
πέρα από το χάος το ζοφερό»
Ησίοδος, Θεογονία
ΟΙ ΠΟΤΑΜΟΙ ΤΟΥ ΑΔΗ
Για εκείνους που νομίζουν ότι οι ποταμοί του Κάτω Κόσμου, Αχέρων, Κωκυτός και Πυριφλεγέθων, είναι φανταστικοί, αντιγράφω τα παρακάτω από το σπανιότατο βιβλίο του Λυκειάρχη Φώτη Οικονόμου, Θεσπρωτία, από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι ημερών ημών:
«Ο Αχέρων (=άνευ χαράς ή άχεα ρέων) ποταμός του άγχους και των στεναγμών, ο κοινός λεγόμενος «Ποτάμι Γλυκύ» ή «Μαυροπόταμος» ή και «Ποτάμι Φαναρίου» πηγάζει από τους πρόποδας του Τομάρου (Ολύτσικα) και διαρρέων την πεδιάδα του Φαναρίου εκβάλλει μεσημβρινώς της Σπλάντζης (ν. Αμμουδιάς). Κατά τον ρούν του εις τους πρόποδας του Αβαρίκου, ενώνεται με τον ποταμό Ντάλα και εις το μέσον της πεδιάδας του Φαναρίου δέχεται τα ύδατα του από βορρά κατερχομένου Κωκυτού. Τα ύδατα του διερχόμενα μεταξύ στενών, πολύ βαθέων, σκοτεινών και φοβερών φαράγγων, δημιουργούν υποχθονίους βοάς, αι οποίαι προκαλούν αορίστους φόβους εις τον άνθρωπον.
»Ο Κωκυτός (=ποταμός των ολολυγμών και των θρήνων) ωνομάσθη ούτω, διότι κατά τας δοξασίας των αρχαίων, εις όχθας αυτού εκάθηντο και εθρήνουν οι νεκροί δια την εγκατάλειψιν του κόσμου δια τας αμαρτίας των. Ο ποταμός ούτος, ο κοινός ονομαζόμενος «Βάβα» πηγάζει πλησίον του χωρίου Κρυσταλλοπηγή, διέρχεται από την πεδιάδα της Παραμυθίας και ενούται με τον Αχέροντα εις το χωρίον Μεσοπόταμος Φαναρίου. Ο Κωκυτός σχηματίζεται από δύο βραχίονας, το Παραμυθιώτικον και τον Βουβόν, που έλαβε το όνομα του από την αθόρυβον ροήν του.
»Ο Πυριφλεγέθων (=ο πύρ και φλόγας αναδίδων), την σήμερον ονομαζόμενος «Κακκαβάς» ο οποίος πηγάζει από την Άνω Σκαφιδωτήν, διασχίζων δε το οροπέδιο αυτής σβήνει ΒΑ των παρυφών του Καναλακίου. Ονομάζεται ούτω, διότι τα ύδατα αυτού κατά τας νηνέμους νύκτας του Μαρτίου και Ιουλίου εσπινθηροβόλουν παραδόξως και καταφανέστατα. Παρόμοιον φαινόμενον παρουσιάζει και ο Βουβός»
Λοιπόν, επειδή οι τρεις αυτοί ποταμοί, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία κυκλώνουν τον Άδη, τον Κάτω Κόσμο, κάποιος δεν έχει παρά να πάρει ένα χάρτη, να ακολουθήσει τις παραπάνω περιγραφές και να σχηματίσει μία ξεκάθαρη εικόνα για το γεωγραφικό κομμάτι κάτω από το οποίο βρίσκεται ο Άδης, ή έστω ο γεωγραφικός χώρος υποδοχής του!
Παντελής Γιαννουλάκης / ερευνητής, συγγραφέας, εκδότης του παράξενου περιοδικού strange.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου