ΠΛΑΝΗΤΙΚΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΑ - Του Ιωάννη Γιαλαμά

[η φωτο είναι από την ακόλουθη ιστοσελίδα : http://www.autourdelalune.com/themes-astrologiques/nes-le-meme-jour-darwin-lincoln.html] 

         Τον Ιούλιο 1969, όταν στο το αυτοκινητικό δυστύχημα του γερουσιαστή Τεντ (Έντουαρντ) Κέννεντυ στο νησί Chappaquiddick, από το οποίο ανασύρθηκε νεκρή η συνεπιβάτις και βοηθός του Μαίρη Τζο, ναυάγησαν και οι προσδοκίες του για την Αμερικανική προεδρεία, ρωτήθηκε αν υπήρχε κάποια κατάρα στην οικογένειά του. Η ερώτηση αυτή δεν είχε μόνο δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, αλλά ψιθυρίζεται και στα στόματα πολλών ανθρώπων, τόσο υπό το φως της δημοσιότητας, όσο και κεκλεισμένων των θυρών, όπου ακόμη και οι πιο δύσπιστοι χαμογελούν αμήχανα. Ο πρόσφατος θάνατος του Τζων Κέννεντυ Τζούνιορ από αεροπορικό δυστύχημα τον Ιούλιο του 1999 (ακριβώς τριάντα χρόνια μετά το προηγούμενο συμβάν) έφερε πάλι στο προσκήνιο το ερώτημα γιατί πολλοί (ιδίως άνδρες) της οικογένειας των Κέννεντυ επλήγησαν και εξακολουθούν να πλήττονται από θανατηφόρα δυστυχήματα, τοξικομανίες, θυελλώδη διαζύγια και άλλες ανθρώπινες δυστυχίες. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι κανένα μέλος αυτής της «στιγματισμένης» οικογένειας δεν έχει μένει απρόσβλητο από αυτήν την μυστηριώδη «κατάρα». Η μεγάλη ωστόσο δημοσιότητα της κατάρας της οικογένειας των Κέννεντυ δε μπορεί να επισκιάσει παρόμοια φαινόμενα και σε άλλες, επιφανείς και διάσημες οικογένειες, όπως είναι εκείνες των Ανιέλλι (οικογένεια της αυτοκινητοβιομηχανίας FIAT και της ποδοσφαιρικής ομάδας Juventus), των Ωνάσηδων και πολλών άλλων. Κι όμως, η οικογενειακή κατάρα δεν κάνει «ταξικές διακρίσεις», αφού δεν αγγίζει μόνο τις επώνυμες, αλλά σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και τις ανώνυμες οικογένειες. Πίσω απ΄ αυτά τα φαινόμενα παρατηρεί κανείς μια ακολουθία τραγωδιών οι οποίες χαρακτηρίζονται από μια παράξενη και ανεξήγητη, τόσο συνοχή όσο και αντοχή στο χρόνο. Μήπως όλα αυτά μας σπρώχνουν να δούμε από μια άλλη οπτική γωνία αυτό που οι Αρχαίοι Έλληνες αποκαλούσαν «οικογενειακή κατάρα»; Αναζητούμε τα προϊόντα επιζήμιων, αλλά ταυτοχρόνως καθαρά ανθρώπινων συστατικών που συγκροτούν ένα σκοτεινό μωσαϊκό, όπως π.χ. μια δυσλειτουργική οικογένεια, ωθούμενη από μια μανιακή φιλοδοξία, μπλεγμένη στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας και διαφθοράς, η οποία αργά ή γρήγορα έρχεται αντιμέτωπη με τον κίνδυνο ή και τον βίαιο θάνατο; Βλέπουμε απλά μια σειρά συμπτώσεων ή αναζητούμε έναν υπόγειο εχθρό; Κι αν είναι έτσι, ποιος είναι και που βρίσκεται αυτός ο εχθρός; 

         Κατ΄ αρχάς, η λέξη κατάρα μάς φέρνει εικόνες μαγείας στο νου μας. Κι όμως, το νόημα αυτής της λέξης πάει πιο πέρα. Το πλούσιο μυθολογικό υλικό που νοηματοδοτεί το σύγχρονο πολιτισμό μας, λαμβάνει σοβαρά υπόψη του την έννοια της οικογενειακής κατάρας και κατ΄ουδένα τρόπο δεν τη συνέδεε με μαγείες ή άλλες μαύρες τελετουργίες. Ετυμολογικά, είναι ασαφής η προέλευση της λέξης κατάρα. Υπάρχει μια άποψη σύμφωνα με την οποία είναι σύνθετη, από τις λέξεις κατά και Άρης (κατά – Άρη), όπου έχουμε μια επέμβαση ή επιβολή του Άρη, θεού του Πολέμου, της Οργής και του Μίσους. Υπ΄ αυτήν την έννοια, η κατάρα είναι κάτι που προκαλείται από μια οργισμένη θεότητα η οποία τιμωρεί τα ανθρώπινα παραπτώματα. Αυτό σημαίνει ότι οι ρίζες της κατάρας βρίσκονται στο παρελθόν, αλλά επηρεάζουν και συνεπώς προκαθορίζουν αποφασιστικά το μέλλον. Οι περισσότεροι από μας δε σκεφτόμαστε ότι η οικογένειά μας κουβαλάει κάποια κατάρα, ανεξάρτητα από το βαθμό δυσκολίας που βιώνουμε μαζί της ή μέσα απ΄ αυτήν. Άλλωστε, κάποιες οικογένειες επιδεικνύουν σαφή επαναληπτικά πρότυπα, τα οποία κάλλιστα μπορεί να είναι «δώρα», χαρίσματα, καλοτυχίες και άλλα «προνόμια», ενώ κάποιες άλλες πλήττονται από επαναλαμβανόμενες δυστυχίες και ποικιλόμορφες παθολογίες. Υπάρχουν όμως κάποιες οικογένειες οι οποίες «φέρουν» ένα δυσανάλογο φορτίο στο μερίδιο των τραγωδιών, αν και σε μικρότερη κλίμακα από την κραυγαλέα περίπτωση των Κέννεντυ, των Ανιέλλι κ.α. Γενεές επαναλαμβανόμενων διαζυγίων, αλκοολισμού, τοξικομανίας, αυτοκτονιών, οικονομικών πτωχεύσεων, χρόνιων ασθενειών κ.τ.λ. «καταδιώκουν» ορισμένες οικογένειες.  

         Η επαφή μου με την αστρολογία με έχει φέρει κατά καιρούς αντιμέτωπο με το μυστήριο της οικογενειακής κατάρας και η ερώτηση-πρόκληση είναι εάν οι οικογενειακές τραγωδίες μπορούν να ανιχνευτούν σε εκκολαπτόμενη μορφή στο γενέθλιο χάρτη και –κυρίως– εάν αυτές μπορούν να εξουδετερωθούν προτού επαναληφθούν. Στο μύθο, η οικογενειακή κατάρα απαιτεί μια μορφή εξιλέωσης, χωρίς την οποία θα συνεχίζει να εξαπολύει την οργή της στις επόμενες γενεές (σ΄ αυτήν την περίπτωση αποκτά νόημα και υπόσταση η φράση: «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα»). Υπ΄ αυτήν την έννοια, το μέλλον ενός ατόμου δεν εξαρτάται μόνο από τις συνειδητές του επιλογές, όπως αυτές περιγράφονται σε πρωτογενές επίπεδο στον αστρολογικό του χάρτη, αλλά και από το παρελθόν, το οποίο βρίσκεται βαθιά θαμμένο κάτω από την επιφάνεια της ζωής, επηρεάζοντας ή καθορίζοντας τοιουτοτρόπως τις μελλοντικές επιλογές και άρα τις συνέπειες αυτών. Με άλλα λόγια, η οικογενειακή κατάρα μάς κάνει να βιώνουμε ορισμένες περιοχές του αστρολογικού μας χάρτη ωσάν να μην είναι ολότελα «δικές» μας. Αυτό σημαίνει ότι το σύνολο του αστρολογικού υλικού του προσωπικού μας χάρτη γίνεται –χωρίς τη συνειδητή μας πρόθεση– το όχημα ενός ευρύτερου, παλιού και εν πολλοίς εχθρικού συλλογικού δαίμονα. Λέγεται ότι προτού πάει στο Ντάλλας το Νοέμβριο του 1963, ο Τζων Κέννεντυ είχε προειδοποιηθεί από διαφόρους και ανάμεσα σ΄ αυτούς από μερικούς αστρολόγους οι οποίοι δεν έβλεπαν με καλό μάτι τα μηνύματα του αστρολογικού του χάρτη για αυτό το ταξίδι. Αγνόησε ωστόσο αυτές τις προειδοποιήσεις. Παρόμοια πράγματα συνέβησαν και με τον Τζ. Κέννεντυ Τζούνιορ, ο οποίος αν και είχε προειδοποιηθεί –λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών–, αποφάσισε το μοιραίο αεροπορικό ταξίδι τον Ιούλιο του 1999, δεδομένου ότι ο ίδιος –πέραν το ότι ήταν τραυματισμένος στο πόδι– δεν ήταν έμπειρος στο χειρισμό αεροσκαφών. Μήπως όμως ο όρος «αποφάσισε» σ΄ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι και ο πιο δόκιμος Ήρθε λοιπόν η στιγμή να εξετάσουμε σε βάθος τι ακριβώς εννοούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες με τον όρο οικογενειακή κατάρα και πως αυτή ως έννοια μπορεί να είναι ψυχολογικά χρήσιμη.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

         Στην Ελληνική Μυθολογία, η οικογενειακή κατάρα εμφανίζεται ως μια τιμωρία η οποία επιβάλλεται από μια οργισμένη θεότητα στους απογόνους ενός ατόμου ο οποίος την προσέβαλε. Αυτή η κατάρα (ή τιμωρία) παρότι αποτελεί κληροδότηση από το παρελθόν, είναι επίσης μια μοίρα, γι΄ αυτό και συνδέεται με χρησμούς περί των μελλούμενων. Έχει τη δύναμη να εξουδετερώνει ακόμη και την ατομική εξέλιξη, καθιστώντας το άτομο ένα  άβουλο όχημα, το οποίο απλώς ξεπληρώνει την κατάρα. Σύμφωνα με την Μυθολογία, μόνο όταν κατανοηθεί πλήρως το νόημα του χρησμού, που σημαίνει την απόλυτη αποδοχή της επιβαλλόμενης μοίρας και την εκπλήρωση της εξιλέωσης σύμφωνα με τις επιταγές του θεού, μπορεί η κατάρα να πάψει να υφίσταται. Ωστόσο, οι ήρωες των Ελληνικών τραγωδιών ούτε κατανοούν, ούτε αποδέχονται το νόημα των χρησμών, αλλά ούτε και εκπληρώνουν την απαιτούμενη εξιλέωση. Το κάθε συμβαλλόμενο άτομο είτε αγνοεί την κατάρα, είτε νιώθει ότι είναι απαλλαγμένος απ΄ αυτήν, με αποτέλεσμα να συναντά μπροστά του μια μοίρα η οποία όσο είναι εκ των προτέρων επιβεβλημένη, άλλο τόσο είναι και ατομικά επιλεγμένη, είναι δηλαδή κληρονομημένες συνέπειες του παρελθόντος οι οποίες αναμιγνύονται με επιλογές και αποφάσεις του παρόντος, δημιουργώντας έτσι ένα προαποφασισμένο μέλλον.         

Ο ΟΙΚΟΣ ΤΩΝ ΛΑΒΔΑΚΙΔΩΝ

         Η κατάρα που «έπεσε» στον Βασιλικό Οίκο της Θήβας βρίσκει την αφετηρία του στον βασιλέα Λάιο, ο οποίος προσβάλλει τον Απόλλωνα και την Άρτεμη (δίδυμα αδέλφια, προστάτες των παιδιών), με τον βιασμό του υιό του στενού του φίλου Πέλοπα, τον Χρύσιππο. Ο Λάιος προειδοποιείται από το μαντείο του θεού που προσέβαλλε, τον Απόλλωνα, ότι εάν αποκτήσει υιό, θα βρει το θάνατο από τα χέρια του ίδιου του υιού του. Ο οργισμένος θεός, αν και έτοιμος να επιβάλλει την τιμωρία του, προσφέρει ταυτόχρονα στον Λάιο τη δυνατότητα της εξιλέωσης μέσα απ΄ αυτήν την τιμωρία. Αφού όλοι οι άνθρωποι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον αναπόφευκτο θάνατο και δεδομένης της προσβολής του Λάιου, η εξιλέωση είναι ακριβώς αυτό, ο θάνατος. Ο βασιλέας της Θήβας ωστόσο δεν αποδέχεται αυτήν την καταδίκη. Ερμηνεύει τον χρησμό κατά το ιδιοτελές συμφέρον του, ότι είναι δηλαδή  περισσότερο ένα είδος προειδοποίησης, παρά μια ευκαιρία για εξιλέωση και στην προσπάθειά του να αποφύγει την τιμωρία απέχει από σεξουαλική συνεύρεση με τη γυναίκα του Ιοκάστη. Η ντροπή του ωστόσο τον κάνει κρυψίνου και έτσι αποφεύγει να της εξηγήσει τους λόγους της αιφνίδιας αποχής του από το συζυγικό κρεβάτι. Επειδή η Ιοκάστη αγνοεί τους πραγματικούς λόγους της αποχής και –νιώθοντας προσβεβλημένη ως γυναίκα– τον αποπλανεί, ενώ εκείνος βρίσκεται υπό την επήρεια της μέθης. Η Ιοκάστη λοιπόν μένει έγκυος και όταν γεννιέται το παιδί, ο Λάιος επιχειρεί για άλλη μια φορά να εξαπατήσει το μαντείο, εγκαταλείποντάς το σε μια απομακρυσμένη βουνοπλαγιά. Η οργή των θεών οξύνεται και τότε ολόκληρη η πόλη των Θηβών σκοτεινιάζει κάτω από το μαύρο πέπλο της κατάρας τους και δη με την παρουσία μιας τερατώδους και απειλητικής Σφίγγας. 

         Το παιδί βεβαίως είναι ο Οιδίπους, το όνομα του οποίου είναι σύνθετο και προέρχεται από τις λέξεις οίδημα και πους, δηλαδή πρησμένα πόδια, αφού ο πατέρας του –φοβούμενος το χρησμό–, κάρφωσε τα πόδια του υιού του στο έδαφος με σπιρούνια. Το παιδί σώζεται όμως από έναν βοσκό και το παραδίδει στο βασιλικό ζεύγος της Κορίνθου, το οποίο επιθυμούσε απεγνωσμένα ένα παιδί. Έτσι, μεγαλώνει νιώθοντας ότι είναι υιός του βασιλικού ζεύγους της Κορίνθου. Κάποια στιγμή –όπως ακριβώς ο πατέρας του– ο Οιδίπους ζητά χρησμό από το Μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς, το οποίο τον πληροφορεί ότι θα γίνει πατροκτόνος και ότι θα νυμφευτεί τη μητέρα του. Εδώ δεν παρέχεται πλέον η δυνατότητα της εξιλέωσης και αυτό διότι ο Λάιος επέτεινε την οργή των θεών επειδή αποσιώπησε τις βδελυρές του πράξεις. Έτσι λοιπόν η κατάρα «κρυσταλλοποιείται» σε ένα αμετάκλητο μέλλον. Όπως ακριβώς ο πατέρας του, ο Οιδίπους περιφρονεί το χρησμό, δραπετεύει από την Κόρινθο –πιστεύοντας ότι οι πραγματικοί του γονείς οι βασιλείς της Κορίνθου–  και πέφτει κατευθείαν στα δίχτυα της μοίρας, μια μοίρα όσο αμετάκλητη είναι, άλλο τόσο είναι σε ασυνείδητο επίπεδο σχεδιασμένη από τον ίδιο. Εδώ έχουμε ένα παράξενο μίγμα Ύβρεως (η αλαζονική προσπάθεια του Οιδίποδα να εξαπατήσει τους θεούς), έμφυτης ιδιοσυγκρασίας (σκοτώνει τον πατέρα του κατά μήκος της διαδρομής, σε μια έκρηξη ανεξέλεγκτου θυμού, επειδή ο άγνωστος γέροντας εμπόδιζε το δρόμο του, επιπλήττοντάς τον με βάναυσο τρόπο) και ηρωισμού (αντιμετωπίζει με θάρρος τους γρίφους της Σφίγγας και σπάζει μ΄ αυτόν τον τρόπο την επιβληθείσα κατάρα στην πόλη των Θηβών, κερδίζοντας έτσι ως ανταμοιβή το θρόνο και –εν αγνοία του– την μητέρα του). Κι όμως, ακόμη και η τρομερή εξιλέωση του Οιδίποδα δεν κατευνάζει την κατάρα, διότι παρότι αυτοτυφλώνεται και πεθαίνει απόβλητος όταν μαθαίνει την τραγική αλήθεια, η κατάρα περνάει στα παιδιά του, την Αντιγόνη, την Ισμήνη, τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη. Μόνο όταν όλα τα μέλη του βασιλικού Οίκου των Λαβδακιδών πεθάνουν θα πάψει να ισχύει η κατάρα. Αναμφίβολα, η κληρονομιά αυτής της μυθικής οικογένειας συγκλονίζει ακόμη και τον πιο απαθή. Μπορούμε όμως να δούμε ότι η ατομική επιλογή και η ατομική συνειδητότητα είναι στενά συνυφασμένες ως προς το αποτέλεσμα, τα έργα των θεών και το προκαθορισμένο παρελθόν. 

         Ποια είναι ωστόσο τα συστατικά που εμφανίζονται σε κάθε μύθο σχετικό με την οικογενειακή κατάρα; Εντοπίζοντάς τα, μπορούμε να εντοπίσουμε τα κριτήρια του πως ορίζεται η έννοια αυτής της κατάρας. Αυτά θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε την κατάρα από μια βαθύτερη, ψυχολογική οπτική γωνία. Ας τα δούμε λοιπόν:

α) Ο άνθρωπος που πρώτα ενεργοποιεί το μηχανισμό της κατάρας είναι συνήθως γόνος  βασιλέα ή ευγενούς και είναι συνεπώς ευλογημένος ή προικισμένος από κάποια θεότητα. Δεν είναι λοιπόν κοινός θνητός, αλλά έχει λάβει ένα ιδιαίτερο χάρισμα ή δώρο από την εν λόγω θεότητα. Άρα η οργή της θεότητας δε συνδέεται με τις απλές ανθρώπινες καταστρατηγήσεις, ανομήματα ή αθετήσεις, αλλά με την κατάχρηση θεϊκών χαρισμάτων ή προνομίων. Με άλλα λόγια, η κατάρα δεν είναι μια κατάρα από την αρχή, αλλά ξεκινά σαν κάτι θετικό και δημιουργικό το οποίο στη συνέχεια καταχράται ή διαστρέφεται μέσα από την αλαζονεία, την απληστία ή την βαναυσότητα. Εφόσον το χάρισμα της θεότητας είναι ένα σύμβολο θεϊκής φύσης μεταφρασμένο σε ανθρώπινη μορφή και υπόσταση, η κατάρα είναι στην ουσία μια αντιστροφή της θείας ουσίας μέσα μας, δηλαδή κατάχρηση εκείνου που αποτελεί περιουσία της ψυχής μας.

β) Ο άνθρωπος πλήττεται από Ύβρη, δηλαδή δε σέβεται τους αμείλικτους νόμους της θνητότητας, τους όρους και απαιτήσεις ενός προτύπου ζωής όπως αυτές προσδιορίζονται από τη θεϊκή βούληση. Η Ύβρις –όπως την αντιλαμβάνονταν οι Αρχαίοι Έλληνες– δεν είναι άλλο από αλαζονεία και μάλιστα μιας ιδιάζουσας και επικίνδυνης μορφής. Αν και εξωτερικά περιέχει στοιχεία ηρωισμού και θάρρους, είναι εντούτοις η αποκήρυξη μιας εσώτερης συναίσθησης η οποία αναγνωρίζει με ταπεινότητα τα δώρα και τα οφέλη που παρέχει η ζωή.

γ) Η κατάρα συνδέεται συχνά με την κακοποίηση παιδιών. Αυτό μπορούμε να το δούμε όχι μόνο κυριολεκτικά, αλλά και μεταφορικά σαν την κατάχρηση των δημιουργικών μας δυνάμεων. Στους κύκλους των κοινωνιολόγων και ψυχολόγων είναι γνωστό ότι η κακοποίηση των παιδιών μέσα στις οικογένειες έχει βαριές και μακράς διαρκείας συνέπειες, ακόμη και στις μεταγενέστερες γενεές. Στο μύθο, ο Λάιος βιάζει έναν ευγενούς καταγωγής νεαρό, επιδεινώνοντας την κατάρα με την εγκατάλειψη του υιού του στο δάσος. Στην κατάρα του Οίκου των Ατρειδών, ο Τάνταλος τεμαχίζει τον υιό του Πέλοπα και τον προσφέρει ως γεύμα στους θεούς, απλώς και μόνο για να τους δοκιμάσει. Οι υιοί του Ατρέας και Θυέστης με τη σειρά τους θανατώνουν τα παιδιά τους ως μέσον αδελφικής αντεκδίκησης και ο Αγαμέμνων, υιός του Ατρέα με τη σειρά του θυσιάζει την κόρη του Ιφιγένεια με σκοπό να κερδίσει τον Τρωικό Πόλεμο. Κάθε επόμενη γενεά αυτής της «καταραμένης» οικογένειας εμπλέκεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην κακοποίηση ή θανάτωση ενός παιδιού.

δ) Τα μέλη της οικογένειας που «κληρονομούν» την κατάρα την ενισχύουν, βαθαίνοντας το χάσμα της μέσα από τη δική τους Ύβρη. Παρότι στην κάθε γενεά δίδεται η ευκαιρία της εξιλέωσης με την παθητική αποδοχή της τιμωρίας, στην πράξη αποτυχαίνει αφού ο άνθρωπος αδυνατεί να αντισταθεί στην απληστία, την εξουσία, τον έλεγχο, τη δόξα, το μίσος και την πύρινη διάθεση για προσωπική εκδίκηση. Με το πέρασμα του χρόνου, αυτός ο φαύλος κύκλος τρέφει την κατάρα όλο και περισσότερο, διευρύνοντας έτσι το πεδίο επιρροής της. Στην πραγματικότητα αυτό που κληρονομείται είναι μια συγκεκριμένη ακολουθία συμπεριφορών από τις οποίες ο άνθρωπος αρνείται να παραιτηθεί ή να τις μετουσιώσει, με αποτέλεσμα την τυφλή παγίδευση σε ενστικτώδη αντανακλαστικά, αρνούμενος να γίνουν οι απαραίτητες θυσίες, ακόμη και όταν έχει προειδοποιηθεί από τη θεότητα.  

ε) Το μαντείο προειδοποιεί πάντα τον αυτουργό ή «κληρονόμο» της κατάρας για τις συνέπειες, αλλά οι όροι των χρησμών του επιμόνως παρερμηνεύονται ή υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια αποφυγής της προφητείας. Ωστόσο, αυτή η προσπάθεια εξαπάτησης του μαντείου καταλήγει παραδόξως στην εκπλήρωση των χρησμών του.  

         Εξετάζοντας αυτά τα ψυχολογικά πρότυπα από μια μυθολογική οπτική, δε σημαίνει ότι την αποδίδουμε απαραίτητα στην ύπαρξη ενός υπερφυσικού παράγοντα, ο οποίος μαστίζει ανελέητα διάφορες οικογένειες με συνεχείς πληγές και ωδίνες. Πρέπει να το δούμε από μια συμβολική οπτική. Τα παραπάνω πέντε κριτήρια δείχνουν ότι η οικογενειακή κατάρα είναι μια ψυχολογικά προκαθορισμένη ακολουθία συμπεριφορικών προτύπων οι οποίες απαιτούν συνειδητότητα και συνεπώς μια εσωτερική (υπαρξιακή) πάλη εάν ο άνθρωπος επιθυμήσει να εξιλεωθεί και να μεταμορφώσει το είναι του. Δεν κληρονομούμε μόνο το γενετικό υλικό των προγόνων μας, αλλά και μερικά βαθιά χαραγμένα ψυχονοητικά πρότυπα. Ίσως κληρονομούμε επίσης ορισμένους πολυσύνθετους κραδασμούς, οι οποίοι αντηχούν τις καταγεγραμμένες ιστορίες ή ορθότερα αρχετυπικές αναπαραστάσεις, χωρίς να είναι από τη φύση τους κακόβουλες, αφού μπορούν κάλλιστα να σχετίζονται με ποικίλα χαρίσματα και ταλέντα. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι καταγεγραμμένες (έμφυτες) οικογενειακές ιστορίες ανιχνεύονται αρκετά εύκολα στον γενέθλιο χάρτη. Αυτές συνήθως φαίνονται στον οικογενειακό άξονα του αστρολογικού χάρτη, τη συχνή επανάληψη συγκεκριμένων ζωδίων, πλανητικών σχέσεων και κατάληψη συγκεκριμένων αστρολογικών Οίκων, τόσο κοινών ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Ας σημειωθεί ότι αυτά τα αστρολογικά πρότυπα δεν υποδηλώνουν απαραίτητα την ύπαρξη μιας «κατάρας», αν και ο,τιδήποτε μέσα στον αστρολογικό χάρτη μπορεί να συμπεριφέρεται σαν κατάρα εάν στο παρελθόν είχε υποστεί κακομεταχείριση ή βάναυσα καταπιεστεί. Κανείς δε γνωρίζει με σαφήνεια πως «μεταβιβάζονται» αυτές οι ενέργειες. Οι υπερασπιστές π.χ. της γενετικής ισχυρίζονται ότι η ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία –όπως και το βιολογικό σώμα– είναι απλώς θέμα DNA και εάν η κατάθλιψη ή ο αλκοολισμός «κυκλοφορεί» μέσα στην οικογένειά μας, έχουμε αυξημένες πιθανότητες να γίνουμε και εμείς καταθλιπτικοί ή αλκοολικοί, επειδή απλούστατα είναι «καταγεγραμμένοι» στα γονίδιά μας. Από την άλλη άκρη, η αρχετυπική ψυχολογία αποδέχεται την πραγματικότητα του οικογενειακού ασυνείδητου, όπου κάθε μέλος της αποτελεί τμήμα της ευρύτερης συλλογικής ψυχής. Πάντως, όποιοι κι αν είναι οι μηχανισμοί αυτής της κληρονομιάς, βιολογικοί, ψυχονοητικοί ή και τα δύο, φαίνεται ότι κάτι παραχωρεί μια σκυτάλη από γενεά σε γενεά ανταποκρινόμενη στην επαναλαμβανόμενη κατάχρηση κάποιου Φυσικού/ Συμπαντικού Νόμου. Αυτό όμως το κάτι φέρει στον πυρήνα του δικούς του (ηθικούς) κώδικες, άσχετα από το εάν εμείς οι άνθρωποι αποδίδουμε αυτούς τους κώδικες στο Θεό, τη Ψυχή, τον Εαυτό, τα Ένστικτα, τη Φύση ή τελικά στην ίδια τη Ζωή. Σίγουρα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ή να ισχυριζόμαστε ότι το Σύμπαν φέρει πραγματικά μια τόσο αμείλικτη ηθική –τουλάχιστον έτσι όπως την πίστευαν οι Αρχαίοι Έλληνες– αλλά αν το εξετάσουμε υπό το πρίσμα της σύγχρονης, απλουστευμένης και έντονα προσωποποιημένης ιουδαιοχριστιανικής ηθικής, τότε η Ελληνική αντίληψη περί Σύμπαντος δείχνει συγκλονιστικά απρόσωπη!

ΜΙΑ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΚΑΤΑΡΑ

         Αστρολογικά, αυτό που προέχει στην ανίχνευση μιας πιθανής οικογενειακής κατάρας είναι η παρουσία πλανητών σε τομείς (αστρολογικούς Οίκους) που συνδέονται στενά με την κληρονομιά του παρελθόντος. Μέχρις ότου ο άνθρωπος αποκτήσει κάποιο βαθμό εσωτερικής κατανόησης των πολυσύνθετων και πολυσχιδών δυνάμεων της ψυχής του –οι οποίες αποτελούν τμήμα ενός ευρύτερου καλουπιού μέσα από το οποίο έχει ξεπηδήσει–, θα είναι επιρρεπής στις ασυνείδητες παρορμήσεις και συμπεριφορικά πρότυπα τα οποία εν μέρει μόνο αντανακλούν την ατομική του ιδιοσυγκρασία. Τα θαμμένα συναισθήματα πάνω στα οποία ανθίζουν τα μαύρα άνθη των οικογενειακών συμπλεγμάτων «χρωματίζουν» τη ψυχική ατμόσφαιρα στην παιδική ηλικία και –ως καθοριστικά πρότυπα– αποτελούν μέρος της προγονικής μας κληρονομιάς. Η ίδια η εμπειρία της αναλυτικής ψυχολογίας έχει δείξει ότι δεν υπάρχει τίποτε πιο δυνατό και συνεπώς καθοριστικό από ένα καλά κρυμμένο οικογενειακό μυστικό το οποίο υποθάλπεται στο σκοτάδι του χρόνου και μεταφέρει τη σκιά του από γενεά σε γενεά, σαν μια επιβαρημένη με δυσβάστακτα πανωτόκια ενέργεια η οποία μετατρέπεται στη συνέχεια σε «οργή» και είναι ευθέως ανάλογη με τον βαθμό απώθησης από τη συνειδητή έκφραση. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η γενεσιουργός αιτία των «οικογενειακών φαντασμάτων», τα οποία είναι τόσο «αληθινά» και «ζωντανά» ώστε είναι σε θέση να μας καταδιώκουν όπως τον Ορέστη οι Ερινύες. Ας δούμε λοιπόν τώρα ποιες αστρολογικές ψηφίδες μπορούν να συνθέσουν το μωσαϊκό της οικογενειακής κατάρας:

α) Παρουσία πλανητών στους τρεις Ψυχικούς Οίκους (4^ος, 8^ος & 12^ος) δείχνουν κληρονομημένες ενέργειες, πρότυπα και ιδιότητες, οι οποίες απαιτούν ατομική συνείδηση προκειμένου να απελευθερώσουν τις πιο δημιουργικές τους διαστάσεις. Εάν αυτές παραμείνουν στο ασυνείδητο, εκδηλώνονται πιο καταστροφικά, ωθώντας τον άνθρωπο σε ψυχαναγκαστικού τύπου συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να βιώνει ως επέλαση «μοιραίων» γεγονότων. Από τους τρεις αυτούς Οίκους, ο 12^ος έχει την πιο μυστηριώδη χροιά. Κάθε πλανήτης σ΄ αυτόν τον Οίκο περιγράφει ένα είδος ροπής, παρόρμησης ή δαίμονα στην προγονική ψυχή η οποία δεν έχει βιωθεί επιτυχώς και συνεπώς μετατρέπεται σε ένα μέσον αυτού που παρέμεινε ανολοκλήρωτο ή ανεκπλήρωτο στο απώτερο παρελθόν.

β) Παρουσία πλανητών στον 4^ο ή 10^ο Οίκο (Οίκοι των γονέων, από παράδοση του πατέρα και της μητέρας αντίστοιχα) ή παρουσία πλανητών γύρω από τον άξονα Ζενίθ /Ναδίρ, ο οποίος ορίζει τα σημεία εκκίνησης των δύο παραπάνω Οίκων.  

γ) Η θέση του Πλούτωνα στον γενέθλιο χάρτη, ιδίως στο Ναδίρ, το Ζενίθ, τον Ωροσκόπο ή τη Δύση, ή στον 4^ο, 8^ο ή 12^ο οίκο και σε δυσμενείς όψεις προς τη Σελήνη ή τον Ήλιο.

         Ο Πλούτωνας (Άδης) ενσαρκώνει τον αμείλικτο Νόμο της Φύσης, προς τον οποίο οι Αρχαίοι Έλληνες έτρεφαν μεγάλο δέος και σεβασμό. Συμβολίζει ένα είδος ενστικτώδους, φυσικής δικαιοσύνης, η οποία δεν έχει απολύτως καμία σχέση με τους μεταβλητού και  πεπερασμένου χαρακτήρα νόμους ενός Κράτους. Αυτή η ενστικτώδης Δικαιοσύνη της Φύσης υπηρετεί την επιβίωση και εξέλιξη των ειδών, της φυλής, αλλά και του δημιουργικού Δαίμονα της Οικογένειας. Αφού λοιπόν η οικογενειακή κατάρα συνδέεται με την παραβίαση κάποιων φυσικών νόμων από προηγούμενες γενεές, είναι λογικό να αναμένουμε ισχυρή την παρουσία του Πλούτωνα, ο οποίος επιτάσσει τον άνθρωπο να έλθει αντιμέτωπος με τα «σκοτεινά» κληροδοτήματα του παρελθόντος επανορθώνοντάς τα. Μέχρις ότου μπει στη μάχη αυτή, ένα μέρος, αν όχι το σύνολο των δημιουργικών δυνάμεων του ανθρώπου θα είναι «όμηρος» των σκιάχτρων της προγονικής του ψυχής. 

Γιαλαμάς Ιωάννης

Ερευνητής της Αστρολογίας – Συγγραφέας

Εξέδωσε τα βιβλία «πρόσκληση σε αστρολογικό …συμπόσιο» από τις εκδόσεις ASTROSYMPOSIUM καθώς και το βιβλίο «Η Ιερή Τέχνη της Αστρολογίας και οι Αρχαίοι Έλληνες Θεοί» από τις εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ. 

e-mail: astrosymposium@yahoo.gr

 http://seliniartemisekati.blogspot.gr/- Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα