Περί Ύλης - Αντιύλης και άλλων συναφών εννοιών, του Guest Χείρωνος/ Sulla materia - Antimateria e altri concetti correlati, di Ospite Chirone

Περί Ύλης - Αντιύλης και άλλων συναφών εννοιών, του Guest Χείρωνος/ Sulla materia - Antimateria e altri concetti correlati, di Ospite Chirone

 [η φωτογραφία είναι από την ακόλουθη ιστοσελίδα : http://light.physics.auth.gr/enc/wavelength_en.html   ]

Το συνειδησιακό άλμα της ανθρωπότητας, της Νεραϊδομαμάς Νεραϊδοκλέφτρας / Il salto cosciente dell'umanità dalla fata mama, Ladro fata

Περί Ύλης - Αντιύλης και άλλων συναφών εννοιών, του Guest Χείρωνος/ Sulla materia - Antimateria e altri concetti correlati, di Ospite Chirone

    Από την στιγμή που ο Άγγλος θεωρητικός φυσικός P.A. Dirac (1902 – 1984) ανεκάλυψε το αντίθετο το ηλεκτρονίου το ποζιτρόνιο ως το πρώτο αντίσωματίδιο (ή θετικό ηλεκτρόνιο) -τιμώμενος μάλιστα και με το βραβείο Νόμπελ φυσικής το 1933 - θεμελιώθηκε και η έννοια της αντιύλης.

    Η έρευνες συνεχίστηκαν και από άλλους διακεκριμένους επιστήμονες μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Θ. Υψηλάντης όπου μέσω της συσκευής Μπήβατρον παρήγαγαν για πρώτη φορά ένα ζεύγος πρωτονίου – αντιπρωτονίου.

    Το φθινόπωρο του 1956 0 E. Segre ανεκάλυψε και το αντινετρόνιο.

    Η ανακάλυψη λοιπόν των τριών προαναφερθέντων αντισωματιδίων δημιούργησε στην επιστημονική κοινότητα μια σειρά ερωτημάτων με βασικότερη την εξής :

    «Εφόσον υπάρχουν τα αντίστοιχα αντισωμάτια, γιατί να μην είναι δυνατή η συγκρότηση αντιστοιχείων, όπως αντιυδρογόνου, αντιηλίου, κ. ά. και γενικότερα αντιύλης;»

    Βεβαίως ήταν γνωστό εξ αρχής ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει ύλη και αντιύλη, αφού η σύγκρουση σωματίου με το αντισωμάτιο του επιφέρει τον εκμηδενισμό της μάζας τους και την μετατροπή της σε ενέργεια. (ακινοβολία γ). (Πρώτος ο μεγάλος φυσικός Richard Feynmann διατύπωσε την άποψη ότι ένα ποζιτρόνιο που κινείται προς τα εμπρός στο χρόνο (μέλλον) είναι στην πραγματικότητα ένα ηλεκτρόνιο που κινείται προς τα πίσω στον χρόνο (παρελθόν).

    Τι ακριβώς όμως εννοούμε με τον όρο αντιύλη.

    Στην Βικιπαίδεια αναφέρεται:

    Η αντιύλη είναι η μορφή της ύλης που αποτελείται από τα αντισωματίδια των σωματιδίων που συγκροτούν τη συνήθη ύλη. Για παράδειγμα, ένα άτομο αντι-υδρογόνου αποτελείται από ένα αρνητικά φορτισμένο αντιπρωτόνιο, γύρω από το οποίο περιστρέφεται ένα θετικά φορτισμένο ποζιτρόνιο. Αν ένα σωματίδιο και ένα αντισωματίδιο έρθουν σε επαφή, και τα δύο καταστρέφονται και παράγεται ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.

    Με την αντιύλη, θα μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το σύνολο της ισοδύναμης ενέργειας της ύλης, αντί για τα μικρά ποσοστά που δίνουν η χημική ενέργεια ή οι πυρηνικές αντιδράσεις που χρησιμοποιούνται σήμερα. Η αντίδραση 1 kg αντιύλης με 1 kg ύλης θα παρήγαγε 1,8*10^17 J ενέργειας (σύμφωνα με την εξίσωση E=mc2). Σε αντίθεση, η καύση ενός χιλιόγραμμου πετρελαίου παράγει 4,2*10^7 J και η πυρηνική σύντηξη ενός χιλιόγραμμου υδρογόνου θα παρήγαγε 2,6*10^15 J.

    Άτομα αντιυδρογόνου δημιουργούνται, πολύ περιορισμένα σ' αριθμό, σε εργαστήρια από τα τέλη του 20ού αιώνα, αλλά η διάρκεια ζωής τους είναι πολύ σύντομη και δεν μπορούν να διατηρηθούν. Επιπλέον, η δημιουργία τους απαιτεί πελώριους μηχανισμούς (επιταχυντή σωματιδίων) και τεράστιες ποσότητες ενέργειας, πολύ περισσότερη ενέργεια από αυτή που απελευθερώνει η εξαΰλωση τους με την ύλη.

    Αν και εντοπίζονται μερικές φορές σωματίδια αντιύλης στο σύμπαν (το πρώτο αντισωματίδιο ανακαλύφτηκε το 1933 και επρόκειτο για ένα αντιηλεκτρόνιο που δημιούργησε η συνάντηση κοσμικών ακτίνων με την ατμόσφαιρα), οι σημερινές μας γνώσεις δείχνουν ότι δεν υπάρχει άτομο αντιύλης στη φύση. Η εξαφάνιση της αντιύλης (που δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με την ύλη σύμφωνα με τη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης) παραμένει ένα μυστήριο, αλλά είναι βέβαιο ότι χωρίς αυτό το γεγονός δεν θα είχαμε υπάρξει ποτέ.

    Σύμφωνα με μια υπόθεση για την εξήγηση της εξαφάνισης της αντιύλης, η αντιύλη υπάρχει σ' ένα ξεχωριστό σύμπαν παράλληλο προς το δικό μας, αλλά το πρόβλημα είναι ότι είναι αδύνατον να αποδειχθεί η ορθότητα αυτής της υπόθεσης, εφόσον είναι αδύνατον να έρθουμε σ' επαφή μ' ένα παράλληλο σύμπαν (αν υφίσταται ένα).

    Για το ίδιο θέμα ο αείμνηστος καθηγητής Αστρονομίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Δημήτριος Κωστάκης έγραψε σ’ ένα άρθρο του το 1963 :

    «Ο κόσμος της αντιύλης θα πρέπει να έχει τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα του δικού μας κόσμου. Χωρίς αμφιβολία η ύλη του είναι σταθερή, όπως ακριβώς και η ύλη του δικού μας κόσμου. Τα άτομα του κόσμου εκείνου ηλεκτρικώς θα είναι ουδέτερα. Τα αντισωμάτια από τα οποία αποτελείται θα έχουν την αυτή μάζα ηρεμίας αλλά αντίθετη μαγνητική ροπή από τα σωματίδια του γνωστού μας κόσμου. Ελλείψει μαγνητικής ροπής θα διαφέρουν πιθανότατα στο spin.

    Αν υπάρχουν λογικά όντα, υλικώς θα αποτελούνται από αντιύλη, η μορφή όμως του κόσμου και η ερευνά της από αυτά θα ακολουθεί την πορεία την οποία ακολουθούν οι πειραματικοί και θεωρητικοί επιστήμονες του δικού μας κόσμου, εφόσον θα βρίσκονται στο αυτό σημείο προόδου και πολιτισμού».

    Επομένως λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ύλη είναι ότι ακριβώς μπορούμε και αντιλαμβανόμαστε και υπάρχει και το αντίθετο της η αντιύλη που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε.

    Πειραματικές έρευνες από το 1957 έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «η αρχή της ομοτιμίας» δεν ισχύει τουλάχιστον όσο αφορά την ασθενή ή πυρηνική αλληλεπίδραση που σημαίνει ότι δεν ισχύει η συμμετρία μεταξύ αριστερού και δεξιού, και που όπως με μια δόση χιούμορ έχει πει και μεγάλος φυσικός W. Pauli (1900 – 1958) : «Ο Θεός είναι λιγάκι… αριστερόχειρας».

    Επομένως έχει αποδειχθεί και πειραματικά ότι μεταξύ ύλης και αντιύλης δεν υπάρχει συμμετρία και όπως έχει διατυπώσει και ο Αντρέι Ζαχάρωφ το 1967 : « η παραβίαση της συμμετρίας PC (ομοτιμία – συζυγία φορτίου) ίσως θα μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός ότι η ύλη επιβλήθηκε στην αντιύλη κατά την δημιουργία του αρχέγονου σύμπαντος».

    Όπως αναφέρεται και στην Βικιπαίδεια :

    «Σύμφωνα με μια άλλη θεωρία, η ύλη και η αντιύλη δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα τη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης. Αλλά μόλις μερικά κλάσματα του μικροδευτερολέπτου αργότερα, η ύλη και η αντιύλη συγκρούστηκαν κι εξαϋλώθηκαν. Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν μια πολύ λεπτή διαφορά του αριθμού σωματιδίων που θα ήταν υπεύθυνη για την κυριαρχία της ύλης επί της αντιύλης (για παράδειγμα: 1.000.000.001 σωματίδια ύλης για κάθε 1.000.000.000 σωματίδια αντιύλης). Αυτή η θεωρία δεν εξαιρεί την πιθανότητα ένα αντίθετο φαινόμενο να έχει συμβεί σε μια άλλη διάσταση, επομένως την πιθανότητα ότι υπάρχει άλλο σύμπαν αλλά στο οποίο η αντιύλη είναι αυτή που έχει το μικρό αριθμητικό προβάδισμα. Θα γινόταν τότε λόγος για αντισύμπαν».

    Υπάρχουν όμως κάποια προβλήματα όσο αφορά την «υφή» της αντιύλης εκ των οποίων κάποια απ’ αυτά είναι :

    1) Εφόσον έχει ανιχνευθεί μια σειρά αντισωματιδίων, φορέων της αντιύλης, είναι δυνατόν να υπάρχουν αντιφορείς της δύναμης της βαρύτητας (αντιβαρυτόνια);

    2) Είναι δυνατή η ύπαρξη αντιμποζονίων Higgs, φορέων της ιδιότητας της αντιμάζας; Υπάρχει δηλαδή περίπτωση ύπαρξης αρνητικής μάζας;

    3) Ποια είναι η σχέση αντιύλης και πιθανών φαινομένων αντιβαρύτητας και αρνητικής μάζας;

    Ο Goldhamber υποστηρίζει ότι , αντί του αρχικού υπερατόμου του Lemaitre, δέχεται ότι πρωταρχικά υπήρχε ένα μοναδικό υπερσωμάτιο, το universon. Το υπερσωμάτιο αυτό διαιρέθηκε αμέσως σε δυο σωματίδια, το cosmon και το anticosmon. Από αυτά τα δύο σωματίδια ξεπήδησε ο γνωστός μας αισθητός κόσμος όσο και ο αντικόσμος, που είναι μη αισθητός και παρατηρήσιμος.

    Πάντως στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών στην Γενεύη (CERN) το 1995 ο καθηγητής Walter Oebert και οι συνεργάτες κατόρθωσαν να παρασκευάσουν για πρώτη φορά αντιυδρογόνο (αντιύλη) επιβεβαιώνοντας και πειραματικά την αντίστοιχη θεωρία.

    Μια άλλη ενδιαφέρουσα ανακάλυψη που έχει σχέση με το τι αντιλαμβανόμαστε και τι όχι είναι και το «Πλάσμα» (το οποίο συνήθως αναφέρεται και ως : «η ανάσα του Θεού») : μια τέταρτη κατάσταση της ύλης.

    Σήμερα γνωρίζουμε ότι οι βασικές καταστάσεις της ύλης που υποπίπτουν στις αισθήσεις μας είναι τρείς : η στερεά, η υγρή και η αέρια.

    Για πρώτη φορά στα τέλη του 19ου αιώνα ο σπουδαίος Άγγλος φυσικός Ουίλιαμ Κρούξ υπέθεσε ότι η ύλη μπορούσε να παρουσιαστεί και με μία τέταρτη κατάσταση, η οποία πιθανόν να είναι περισσότερο αεριώδης από το συνηθισμένο αέριο. Την υπόθεση αυτή την έκανε προκειμένου να ερμηνεύσει μια σειρά μεταφυσικών φαινομένων που μελετούσε όπως τη μετεώριση και την τηλεπάθεια.

    Η επαλήθευση της υπόθεσης του Κρούξ ήρθε βέβαια πολύ αργότερα και η τέταρτη αυτή κατάσταση της ύλης ονομάστηκε πλάσμα.

    Εν τάχει αναφέρω ότι ενώ στα συνηθισμένα αέρια η ύλη βρίσκεται υπό σταθερών μορίων ή ατόμων, στην κατάσταση του πλάσματος ένας μεγάλος αριθμός ατόμων παρουσιάζεται ιονισμένος. Συνεπώς λέγοντας «πλάσμα» ονομάζουμε την υπεριονισμένη κατάσταση της ύλης κατά την οποία η ύλη αποτελείται από άτομα, πάρα πολλά ιόντα (περισσότερα από 10^20 (δέκα εις την εικοστή) ανά κυβικό εκατοστό ) και ελεύθερα ηλεκτρόνια.

    Συνήθως η κατάσταση του πλάσματος δημιουργείται – και έτσι μπορεί και να ανιχνευθεί – σε περιοχές στις οποίες προκαλούνται ισχυρές ηλεκτρικές εκκενώσεις, ή τα άτομα μέσα σ’ αυτές βρίσκονται εκτεθειμένα σε ισχυρή ακτινοβολία ή υψηλή θερμοκρασία.

    Ερευνητές υποστηρίζουν ότι από πλάσμα αποτελείται το 90% της ύλης του Σύμπαντος.

    Ο Ήλιος, το πολικό σέλας, το διαπλανητικό αέριο, η διαστρική ύλη, οι ζώνες ακτινοβολίας που περιβάλλουν την Γη και οι ουρές των κομητών αποτελούνται στο μεγαλύτερο μέρος τους από πλάσμα.

    Ο Ζίγκφριντ Κλάιν Γάλλος επιστήμονας έχει κατασκευάσει ένα όργανο το οποίο πωλείται στην Γαλλία με το όνομα ιονόφωνο ή ομιλούν πλάσμα. Το ίδιο όργανο στην Αμερική ονομάζεται ιονόβακ.

    Το πλάσμα του αέρα που ρέει μέσα απ’ αυτό το όργανο, υπό την επίδραση μαγνητικού πεδίου, παράγει ήχους στον φυσιολογικό τους τόνο, χωρίς την χρήση μεταλλικών στοιχείων.

    Όπως έχουν αποδείξει θεωρητικά πολλοί φυσικοί, ένα τέτοιο όργανο δεν μπορεί να κατασκευαστεί. Κι όμως το όργανο αυτό υπάρχει και πωλείται και σε σχετικά χαμηλή τιμή.

    Το ιονόφωνο ή η παραγωγή ήχων μέσω αυτών των διαδικασιών φέρνουν ακόμα μια φορά στο προσκήνιο την πυθαγόρεια μουσική των σφαιρών.

    Υπάρχει όμως και άλλη μια Πέμπτη κατάσταση της ύλης που ονομάζεται «Συμπύκνωμα Μπόζε – Αϊνστάιν» από τα ονόματα των δύο φυσικών που το 1920 προέβλεψαν ότι τα αέρια κάποιων μορφών, αν βρεθούν σε συνθήκες θερμοκρασίας απόλυτου μηδέν (-273 βαθμοί C), παύουν να συμπεριφέρονται σαν συλλογή ανεξάρτητων σωματιδίων αλλά αντιδρούν σαν ενιαία οντότητα, ένα «υπεράτομο», που από την φύση του θα έπρεπε να είναι αόρατο.

    Από κβαντική άποψη αυτό σημαίνει ότι η κυματική συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων θα υποστεί μια επέκταση μέχρι του σημείου να συμπέσουν χρονικά.

    Στις 18 Μαΐου του 1966 στα εργαστήρια του Τεχνολογικού Ιδρύματος στην Μασαχουσέτη ο Βόλφγανγκ Κέτερλε και οι συνεργάτες του κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα συμπύκνωμα Μπόζε – Αϊνστάιν, το οποίο αποτελούνταν από πέντε περίπου εκατομμύρια άτομα νατρίου και είχε διάρκεια ζωής είκοσι περίπου δευτερόλεπτα.

    Το συμπύκνωμα αν και αόρατο, εντοπίστηκε όταν το διαπέρασε μια δέσμη λέιζερ, κι αυτό δρώντας σαν φακός, διέπλασε το φώς που πέρασε μέσα του.

    Εκτός των προαναφερθέντων, διάσπαρτη στο Σύμπαν υπάρχει και η λεγόμενη «σκοτεινή ύλη» η οποία δεν εκπέμπει μα ούτε και αντανακλά ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που μπορεί να μετρηθεί.

    Είναι πολύ πιθανόν αυτή η σκοτεινή ύλη να αποτελείται από υποατομικά σωματίδια, μαύρες τρύπες, μικρά στερεά σώματα και από λεπτές λωρίδες καθαρής ενέργειας που έχει απομείνει από την εποχή της Μεγάλης Έκρηξης. Και βέβαια δεν πρέπει να αγνοηθούν και οι απόψεις των αστροφυσικών εκείνων που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι αν υπάρχει ή όχι η σκοτεινή ύλη, αλλά εάν είναι η βασική ουσία ή η δύναμη που επηρεάζει την δομή του Σύμπαντος. Εικάζουν επίσης ότι υφίσταται μια κυρίαρχη ιδιότητα του Σύμπαντος για την οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα τίποτα.

    Θα κλείσω με μια μικρή αναφορά σε δύο ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες θεωρίες : Την «θεωρία των υπερχορδών» των φυσικών John Schwarz και Andre Neveu και την «θεωρία των πολλαπλών συμπάντων» του Hugh Everett.

    Η θεωρία των υπερχορδών είναι ένας από τους δύο βασικούς τύπους μιας γενικότερης θεωρίας της «θεωρίας των χορδών». Ο δεύτερος τύπος αναφέρεται στις κοσμικές χορδές.

    Η θεωρία των υπερχορδών αναπτύχθηκε το 1971 από τους φυσικούς John Schwarz και Andre Neveu.

    Στο πλαίσιο της θεωρίας αυτής προβλέπονται η ύπαρξη βαρυτονίων και οι διαδικασίες σύνδεσης των σωματιδίων ύλης (φερμιονίων) με τα σωματίδια - φορείς των δυνάμεων (μποζόνια).

    Ένα από τα παράξενα φαινόμενα που προβλέπει η θεωρία των υπερχορδών σχετίζεται με την πρόβλεψη ενός παράλληλου, ως προς το δικό μας, Σύμπαντος, το οποίο μορφοποιείται στο πλαίσιο άλλων διαστάσεων!

    Το παράλληλο αυτό Σύμπαν, μολονότι δεν είναι δυνατόν να το αντιληφθούμε μέσω των αισθήσεων μας, εντούτοις έχει τους δικούς του γαλαξίες, άστρα και πλανήτες. Την ύπαρξη του αόρατου αυτού κόσμου μπορούμε να την συνειδητοποιήσουμε εμμέσως, μέσω των βαρυτικών δυνάμεων που ασκεί επάνω στο δικό μας Σύμπαν, ενώ οι αισθήσεις μας θα το αντιληφθούν μόνο σαν σκοτεινή ύλη, δηλαδή σαν κενό μέσα στα όρια του αισθητού από τον άνθρωπο Σύμπαντος.

    Η θεωρία των υπερχορδών απαιτεί έναν χωρόχρονο δέκα διαστάσεων, ώστε να διατυπωθεί με συνεπή μαθηματικό τρόπο, και δεν εμφανίζει απειρισμούς σε προσέγγιση πρώτης τάξεως.

    Η ύπαρξη ενός παράλληλου προς το δικό μας Σύμπαν και αόρατου από τις αισθήσεις μας το οποίο έχει τη δυνατότητα βαρυτικής επίδρασης επάνω στο δικό μας, πιθανόν να δίνει μια απάντηση στο πρόβλημα της έλλειψης μάζας του Σύμπαντος μας. Το πρόβλημα αυτό συνίσταται στο γεγονός ότι η μετρούμενη μάζα των γαλαξιών δεν επαρκεί προκειμένου να εξηγηθούν οι απαιτούμενες για τη συνοχή του Σύμπαντος βαρυτικές δυνάμεις.

    Η θεωρία των πολλαπλών κόσμων διατυπώθηκε γύρω στο 1960 από τον φυσικό Hugh Everett III ο οποίος επινόησε την ερμηνεία πολλών κόσμων της κβαντικής μηχανικής, σύμφωνα με την οποία τα κβαντικά φαινόμενα παράγουν αμέτρητες διακλαδώσεις του Σύμπαντος, στην καθεμία από τις οποίες συμβαίνουν διαφορετικά γεγονότα.

    Η θεωρία μοιάζει με αλλόκοτη υπόθεση, όμως στην πραγματικότητα ο Everett τη συνήγαγε από τα θεμελιώδη μαθηματικά της κβαντικής μηχανικής. Μολαταύτα, οι περισσότεροι φυσικοί της εποχής την απέρριψαν, και αυτός αναγκάστηκε να περικόψει τη διδακτορική του διατριβή πάνω στο θέμα, ώστε να την κάνει λιγότερη αμφιλεγόμενη.

    Αποθαρρυμένος ο Everett εγκατέλειψε την φυσική και εργάστηκε πάνω σε μαθηματικές και υπολογιστικές εφαρμογές για το στρατό και τη βιομηχανία. Σε προσωπικό επίπεδο, ήταν συναισθηματικά απρόσιτος και γερός πότης.

    Πέθανε σε ηλικία μόλις 51 χρονών, χωρίς να προλάβει να δει τον σεβασμό με τον οποίον γίνονται σήμερα δεκτές οι ιδέες του από την επιστημονική κοινότητα.

    Συνοπτικά και κάπως εκλαϊκευμένα η εν λόγω θεωρία στηρίχθηκε στην κβαντομηχανική η οποία βασίζεται στις εναλλακτικές περιπτώσεις έκβασης μίας «κβαντικής κατάστασης» σωματιδίων που συσχετίζονται με τον κλασικό κόσμο τον οποίον παρατηρούμε γύρω μας.

    Ο Everett ανέλυσε την μετρική διαδικασία σύμφωνα με όρους της κβαντικής μηχανικής η οποία αναπαριστά τις καταστάσεις των σωματιδίων με μαθηματικές παραστάσεις που αποκαλούνται «κυματοσυναρτήσεις» οι οποίες μπορούν να προστεθούν σχηματίζοντας υπερθέσεις ή επαλληλίες αναπαριστώντας σωματίδια που βρίσκονται σε περισσότερες από μία καταστάσεις. Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι μια συσκευή μπορεί να μετρήσει ένα σωματίδιο το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση τέτοιας υπέρθεσης, παράγει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα – Α ή Β φαινομενικά στην τύχη – και όχι ένα συνδυασμό των δύο, οπότε το σωματίδιο παύει να υφίσταται ως υπέρθεση. Επιπλέον εμείς ως παρατηρητές δεν μπορούμε ποτέ να παρατηρήσουμε μακροσκοπικά αντικείμενα π.χ. μπάλες του τένις σε κατάσταση κβαντικής υπέρθεσης.

    Η επαναστατική συνεισφορά του Everett έγκειται στην ανάλυση της μετρικής διαδικασίας, με τη συσκευή (και τους ανθρώπους) να θεωρούνται ως ένα ακόμη κβαντικό σύστημα που υπακούει στις συνήθεις εξισώσεις της κβαντικής μηχανικής. Ο Everett συμπέρανε λοιπόν από την εν λόγω ανάλυση ότι η τελική έκβαση θα αποτελεί υπέρθεση των εναλλακτικών τελικών αποτελεσμάτων της μέτρησης και ότι οι συνιστώσες της υπέρθεσης θα μοιάζουν με ξεχωριστούς κλάδους ενός διακλαδιζόμενου σύμπαντος. Δεν μπορούμε φυσικά να αντιληφθούμε αυτές τις υπερθέσεις του μακροσκοπικού κόσμου όπως προανέφερα και παραπάνω, καθότι το αντίγραφο μας σε κάθε κλάδο μπορεί να έχει επίγνωση μόνο όσων πραγμάτων υπάρχουν στον κλάδο του. Ένα απλό παράδειγμα για να γίνει κατανοητό το ανωτέρω είναι στην περίπτωση που πέφτει από το χέρι μας ένα γυάλινο ποτήρι. Τι μπορεί να συμβεί λοιπόν;… ή να πέσει κάτω λόγω της βαρύτητας και να σπάσει… ή να πέσει και να μην σπάσει… Υποθέτουμε ότι στο σύμπαν που ζούμε το ποτήρι πέφτει και σπάει ενώ με την κατάσταση της υπέρθεσης σύμφωνα με την οποία δεν μπορούμε να έχουμε επίγνωση άλλων κλάδων πέρα του δικού μας σε ένα διακλαδιζόμενο σύμπαν πέφτει και δεν σπάει, με αποτέλεσμα στο ένα εναλλακτικό σύμπαν ο παρατηρητής να μαζεύει με την σκούπα τα γυαλιά του σπασμένου ποτηριού ενώ ό ίδιος παρατηρητής σε ένα άλλο διακλαδιζόμενο σύμπαν να πίνει νερό στο ίδιο ποτήρι.

    Επομένως συνοψίζοντας δεν είναι διόλου παράξενο και επιστημονικά τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο απολύτως τεκμηριωμένο ότι, παράλληλα με τον δικό μας αντιληπτό κόσμο να υπάρχει ένας ή περισσότεροι παράλληλοι διακλαδιζόμενοι κόσμοι που οι κάτοικοι του να είναι ίσως όλα αυτά τα αιθέρια όντα για τα οποία γίνεται λόγος στις συζητήσεις μας σ’ αυτό το φόρουμ και που ίσως κάποιοι με ανεπτυγμένη την λεγόμενη «εσωτερική ενόραση» να δύνανται και να τους αντιληφθούν.

    Και επειδή το πόστ στο οποίο διάλεξα για να θέσω αυτές μου τις απόψεις φέρει τον τίτλο «Το συνειδησιακό άλμα της ανθρωπότητας» θεωρώ σκόπιμο να αναφέρω και δύο – τρία ακόμα πράγματα που αφορούν αυτό που ονομάζουμε «συνείδηση» και που έχουν άμεση σχέση με τα προγραφόμενα.

    Το πώς οι διεργασίες του εγκεφάλου μεταφράζονται σε συνείδηση αποτελεί σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα αναπάντητα ερωτήματα της επιστήμης. Η επιστημονική μέθοδος μπορεί τις μέρες μας να περιγράψει γεγονότα που ακολούθησαν τη Μεγάλη Έκρηξη και να αποκαλύψει τα βιοχημικά γρανάζια του εγκεφάλου, χωρίς όμως να προσφέρει και μια ικανοποιητική εξήγηση σχετικά με το πώς δημιουργείται η υποκειμενική εμπειρία.

    Σύμφωνα με τον καθηγητή γνωσιακής και συμπεριφορικής βιολογίας στο Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας Christof Koch και της Susan Greenfield, καθηγήτρια φαρμακολογίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, θεωρούν ότι είναι αναγκαίο να εξηγηθούν πολυάριθμα φαινόμενα – και πιο συγκεκριμένα, η αυτοσυνείδηση (η ικανότητα να εξετάζουμε τις επιθυμίες και τις σκέψεις μας), το περιεχόμενο της συνείδησης (τίνος πράγματος έχουμε συνείδηση κάθε φορά), και το πώς σχετίζονται οι εγκεφαλικές διεργασίες με την συνείδηση και την απουσία συνείδησης.

    Μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες απόψεις των δύο προαναφερθέντων επιστημόνων είναι :

    1) Γιατί ένα ξυπνητήρι επαναφέρει την συνείδηση σ’ ένα άτομο που κοιμάται – δηλαδή χωρίς συνείδηση;

    2) Που οφείλεται η υποκειμενική διαφορά μεταξύ ονείρου και εγρήγορσης;

    Η Greenfield υποστηρίζει ότι οποιοδήποτε ισχυρό αισθητικό ερέθισμα, όπως ένα έντονο φώς, θα επαναφέρει τη συνείδηση, επομένως καμιά περιοχή του εγκεφάλου δεν ευθύνεται για το ξύπνημα μας. Με τον ήχο του ξυπνητηριού επανερχόμαστε σε κατάσταση συνείδησης όχι λόγω της ποιότητας του ερεθίσματος (εν προκειμένω, ακουστικό) αλλά λόγω της ποσότητας του (ηχηρό).

    Οι παροδικές νευρωνικές συναθροίσεις – πολλοί νευρώνες που δρουν συγχρονισμένα – συσχετίζονται με διάφορους βαθμούς συνείδησης. Όσο πιο ηχηρός είναι ο ήχος (ή όσο πιο ισχυρό το φως) τόσο πιο πιθανόν είναι να «στρατολογηθεί» μια εκτεταμένη συνάθροιση νευρώνων, και όσο πιο εκτεταμένη είναι η δεδομένη συνάθροιση τόσο πιθανότερο είναι το γεγονός ότι θα ξυπνήσουμε.

    Αντίθετα ο Christof Koch υποστηρίζει ότι οι νευρώνες σε μια περιοχή του εγκεφαλικού στελέχους η οποία ονομάζεται υπομέλας τόπος ανταποκρίνονται στο ξαφνικό έντονο σήμα που δέχονται από το ακουστικό νεύρο, με αποτέλεσμα την ζωηρή δραστηριοποίηση τους και με άμεσο αποτέλεσμα την μετάδοση ενός χημικού σήματος στον θάλαμο και σε ευρύτατες περιοχές του φλοιού. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η διέγερση του φλοιού και των δορυφορικών του δομών. Αφού συμβεί αυτό, μια εκτεταμένη αλλά στενά συνδεδεμένη ομάδα νευρώνων του ακουστικού φλοιού – καθώς και οι αντίστοιχες της στο πρόσθιο τμήμα του εγκεφάλου και στην έσω μοίρα των κροταφικών λοβών, οι οποίες μετέχουν στον σχεδιασμό και στην μνήμη – δημιουργεί μια σταθερή ομάδα μέσω αναδρομικής αντίδρασης. Αυτή η δραστηριότητα διαρκεί μονάχα ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και μας οδηγεί στην συνειδητή αντίληψη του ξυπνητηριού.

    Όσο αφορά τώρα το 2) ο ίδιος επιστήμονας υποστηρίζει ότι, μολονότι ο εγκέφαλος είναι εξαιρετικά ενεργός κατά την διάρκεια του ύπνου ταχειών οφθαλμικών κινήσεων (REM), ο οποίος συνδέεται κατεξοχήν με τα ζωηρά όνειρα, το ανά περιοχή πρότυπο της εγκεφαλικής δραστηριότητας είναι πολύ διαφορετικό με εκείνο της εγρήγορσης.

    Κατά την διάρκεια του ύπνου κάποια τμήματα των μετωπιαίων λοβών που συσχετίζονται με την λογική σκέψη, σιγούν, ομάδες νευρώνων σχηματίζονται σε διαφορετικές όμως περιοχές του εγκεφάλου τόσο στις φάσεις του ονείρου όσο και της εγρήγορσης, και οι οποίες βρίσκονται σε αντιστοιχία προς το συχνά αλλόκοτο και έντονα συναισθηματικό περιεχόμενο των ονείρων.

    Κατά την Greenfield, τα όνειρα, κατά πάσα πιθανότητα, συνδέονται με την παρουσία νευρωνικών συναθροίσεων πολύ μικρότερων από εκείνες που σχηματίζονται όταν είμαστε ξύπνιοι. Οι συναθροίσεις αναμένεται να είναι μικρές επειδή απουσιάζουν τα ισχυρά εξωτερικά ερεθίσματα που κινητοποιούν μεγάλους αριθμούς νευρώνων. Έτσι, η παροδική στρατολόγηση νευρώνων κατά την διάρκεια του ονείρου ανταποκρίνεται αποκλειστικά στην αυθόρμητη, ενδογενή εγκεφαλική δραστηριότητα. Και καθώς ο σχηματισμός αυτών των συναθροίσεων δεν πυροδοτείται από κάποια σειριακή αφήγηση γεγονότων του εξωτερικού κόσμου, οι σύνδεσμοι μεταξύ των συναθροίσεων είναι τυχαίοι, ιδιοσυγκρασιακοί, έως και ανύπαρκτοι, οπότε τα όνειρα καταλήγουν να μοιάζουν με τυχαίες εικόνες ή συμβάντα. Αυτή η απουσία εκτεταμένων, λειτουργικών νευρωνικών συνδέσεων κατά το όνειρο θα εξηγούσε επίσης την εντυπωσιακή έλλειψη ορθολογικότητας που υπό κανονικές συνθήκες χαρακτηρίζει την λειτουργία των ενηλίκων κατά την φάση της εγρήγορσης.

    Η Greenfield υποστηρίζει ότι τελικά αυτό που ονομάζουμε συνείδηση διαιρείται σε διαφορετικές παράλληλες εμπειρίες.

    Η συνείδηση αυξάνεται ανάλογα με την ωρίμανση του εγκεφάλου.

    Τελικά εκείνο το οποίο γεννά την συνείδηση – σύμφωνα με τον Christof Koch – είναι οι ποιοτικές, και όχι οι ποσοτικές διαφορές στη νευρωνική δραστηριότητα. Εκείνο το οποίο έχει σημασία δεν είναι απλώς ο μεγάλος αριθμός νευρώνων που συμμετέχουν, όπως υποστηρίζει η Susan, αλλά πληροφοριακή πολυπλοκότητα που αντιπροσωπεύουν. Για να υπάρξει μια ορισμένη αντίληψη, απαιτείται ένα ορισμένο δίκτυο νευρώνων και όχι μια τυχαία συλλογή νευρώνων οι οποίοι δραστηριοποιούνται ζωηρά. Επιπλέον, για την ύπαρξη της πλήρους συνειδήσεως, η ομάδα νευρώνων οφείλει να εμπλέκει και αισθητικές αναπαραστάσεις από τις οπίσθιες περιοχές του εγκεφάλου αλλά και από τις μετωπιαίες δομές που μετέχουν στην μνήμη, το σχεδιασμό και την γλώσσα.

    Ο εγκέφαλος λειτουργεί όχι με ιδιότητες ενιαίας μάζας αλλά μέσω νευρώνων συνδεδεμένων με εκπληκτικά ειδικούς και ιδιοσυγκρασιακούς τρόπους. Αυτά τα πρότυπα σύνδεσης αντανακλούν τις συσσωρευμένες πληροφορίες που έχει μάθει ο οργανισμός στη διάρκεια της ζωής του, καθώς και στην διάρκεια της ζωής των προγόνων του ( τέτοιες πληροφορίες αναπαριστώνται τα γονίδια). Το κρίσιμο δεν είναι η ταυτόχρονη ενεργοποίηση επαρκούς αριθμού νευρώνων, αλλά το να είναι ενεργοί οι σωστοί νευρώνες.

    Επομένως τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η συνείδηση συσχετίζεται άμεσα με τις λειτουργίες του εγκεφάλου που σημαίνει ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά χάρη στα οποία παράγει συνειδητότητα και που κλινικά πειραματικά δεδομένα αποδεικνύουν ότι η εγκεφαλική λειτουργία και η κατάσταση της συνειδητότητας είναι φαινόμενα τα οποία συσχετίζονται έτσι ώστε όταν παύει η εγκεφαλική λειτουργία, η συνειδητότητα (συνήθως) παύει και αυτή.

    Ο Έρβιν Λάζλο – κορυφαίος επιστήμονας και στοχαστής του καιρού μας και θεμελιωτής της συστημικής θεωρίας και της γενικής θεωρίας της εξέλιξης υποστηρίζει τα κάτωθι:

    Στην ιστορία της φιλοσοφίας, ο υλισμός, ο ιδεαλισμός και ο δυισμός, ήταν οι κύριοι τρόποι σκέψης ανάμεσα στον εγκέφαλο και τον νου. Ο υλισμός εξακολουθεί να κυριαρχεί σήμερα. Ωστόσο η εφαρμογή του οδηγεί σε σοβαρά προβλήματα.

    Όπως το έθεσε ο φιλόσοφος της συνειδητότητας David Chalmers, το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο υλισμός είναι : « πώς κάτι τόσο άυλο όσο η συνειδητότητα» μπορεί να παραχθεί από «κάτι μη συνειδητό όσο η ύλη». Με άλλα λόγια, πως μπορεί η ύλη να παράγει νόηση; Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί από την έρευνα του εγκεφάλου, γιατί ασχολείται μόνο με την «ύλη», και η ύλη δεν είναι συνειδητή.

    Παρ’ όλα ταύτα όμως ίσως και να μην χρειάζεται να απαντηθεί το παραπάνω ερώτημα , γιατί ούτε η ύλη είναι εντελώς ασυνείδητη, ούτε η συνειδητότητα είναι τελείως διαχωρισμένη από την ύλη.

    Οι νευρώνες του εγκεφάλου όπως υποστηρίζει ο Peter Russell αποτελούνται από κβάντα σε πολύπλοκους μηχανισμούς, και τα κβάντα δεν είναι ασυνείδητη ύλη! Προέρχονται από τα βασικά συστατικά πεδίων που αποτελούν την βάση του σύμπαντος, και δεν τους λείπουν οι ιδιότητες που συνδέουμε με την συνειδητότητα.

    Κορυφαίοι φυσικοί όπως ο Freeman Dyson και φιλόσοφοι του αναστήματος του Alfred North Whitehead υποστήριξαν ότι ακόμα και τα στοιχειώδη σωματίδια είναι προικισμένα με μια μορφή και επίπεδο συνειδητότητας.

    «Η ύλη στην κβαντομηχανική», έχει πει ο Dyson, «δεν είναι μια αδρανής ουσία αλλά ένας ενεργός παράγοντας… Φαίνεται ότι η νόηση, όπως εκδηλώνεται με την ικανότητα να κάνουμε επιλογές, είναι σε κάποιον βαθμό εγγενές χαρακτηριστικό κάθε ηλεκτρονίου».

    Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχει σχίσμα ανάμεσα στην ύλη και στην νόηση.

    Αυτό μας απαλλάσσει από το δύσκολο πρόβλημα της υλιστικής άποψης χωρίς να παραβιάζει την καθημερινή αντίληψη του κόσμου όπως κάνει ο ιδεαλισμός (σύμφωνα με τον οποίον τα πάντα είναι νόηση, και μόνο νόηση).

    Μας απαλλάσσει επίσης και από το πρόβλημα του δυισμού, το οποίο είναι ελάχιστα λιγότερο «δύσκολο» από εκείνο του υλισμού – γιατί αν η ύλη και η νόηση αλληλεπιδρούν (όπως πρέπει να κάνουν στον εγκέφαλο), τότε πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα πως «κάτι τόσο ασυνείδητο όσο η ύλη» μπορεί να επηρεάσει και να επηρεαστεί από κάτι «τόσο άυλο όσο η συνειδητότητα».

    Από πού προέρχεται η συνειδητότητα που συνδέεται με την ύλη; Με δεδομένο ότι δεν παράγεται από την ύλη (τον εγκέφαλο), μήπως υπάρχει στο σύμπαν ανεξάρτητα από την ύλη;

    Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί στο πλαίσιο της φιλοσοφικής θέσης που είναι γνωστή ως παμψυχισμός. Οι οπαδοί του παμψυχισμού υποστηρίζουν ότι η ψυχή – η ουσία της συνειδητότητας – είναι μια καθολική παρουσία μέσα στον κόσμο. Τόσο η ύλη όσο και η νόηση- η φύση και η ψυχή – είναι στοιχεία πανταχού παρόντα στο σύμπαν. Ήταν παρόντα ακόμα και όταν γεννιόταν το σύμπαν.

    Η θεώρηση του πληροφοριακά διαμορφωμένου σύμπαντος προχωρεί πέρα από την κλασική παμψυχιστική αντίληψη προσθέτοντας μια εξελικτική διάσταση. Η ψυχή είναι όντως παρούσα παντού στο σύμπαν, αλλά δεν είναι παντού παρούσα με τον ίδιον τρόπο ανάπτυξης. Η ψυχή εξελίσσεται, όπως και η ύλη. Στους ζωντανούς οργανισμούς αυτού του πλανήτη έχουν και οι δύο σχετικά υψηλή εξέλιξη, και στο είδος μας έχουν την υψηλότερη από κάθε άλλο. Σ’ εμάς τους ανθρώπους η ψυχή είναι εξαιρετικά ανεπτυγμένη: είναι η προσωπική μας συνειδητότητα.

    Ο εξελικτικός παμψυχισμός θεωρεί και την ύλη και την νόηση ως θεμελιώδη στοιχεία της πραγματικότητας, αλλά (σε αντίθεση με τον δυισμό) δεν ισχυρίζεται ότι είναι ριζικά διαχωρισμένα: αντίθετα είναι διαφορετικές όψεις της ίδιας πραγματικότητας. Αυτό που ονομάζουμε «ύλη» είναι η πλευρά που αντιλαμβανόμαστε όταν κοιτάζουμε ένα πρόσωπο, ένα φυτό, ή ένα μόριο απ’ έξω. «Νόηση» είναι η πλευρά που βλέπουμε όταν κοιτάζουμε το ίδιο πράγμα από μέσα.

    Για τον καθένα μας, η εσωτερική πλευρά είναι διαθέσιμη μόνο σε σχέση με το δικό μας εγκέφαλο. Όταν εξετάζουμε το αισθητό περιεχόμενο του εγκεφάλου μας, αυτό που βλέπομε δεν είναι το πολύπλοκο δίκτυο των νευρώνων. Βλέπουμε μια πολύπλοκη ροή από ιδέες, συναισθήματα, προθέσεις και αισθητήριες αντιλήψεις. Όταν όμως κοιτάζουμε τον εγκέφαλο οποιουδήποτε άλλου, δεν βλέπουμε αυτή τη ροή, βλέπουμε την φαιά ουσία, ένα δίκτυο από νευρώνες που διατρέχονται από νευρικές ώσεις σε πολύπλοκους βρόχους και ακολουθίες.

    Επομένως σύμφωνα με την παμψυχιστική αντίληψη, και οι δύο εικόνες – η εικόνα του εγκεφάλου και η εικόνα της νόησης – υπάρχουν σε όλους τους ανθρώπους, αλλά και σε άλλους βιολογικούς οργανισμούς. Και όχι μόνο στους οργανισμούς, αλλά και σε όλα τα συστήματα που εμφανίζονται και εξελίσσονται μέσα στην Φύση.

    Τα πάντα στον κόσμο έχουν την ικανότητα να «γνωρίζουν» όπως έχει πει και Έντγκαρ Μίτσελ, αστροναύτης του Απόλλων.

    Οι λιγότερο εξελιγμένες μορφές ύλης, όπως τα μόρια, εμφανίζουν πιο στοιχειώδεις μορφές γνώσης – «γνωρίζουν» να συνδυάζονται σε κύτταρα. Τα κύτταρα «γνωρίζουν» να αναπαράγονται και να καταπολεμούν επιβλαβείς εισβολείς, τα φυτά «γνωρίζουν» να στρέφονται προς τον Ήλιο, τα πουλιά πετούν νότια τον χειμώνα οι ανώτερες μορφές γνώσεις όπως η ανθρώπινη επίγνωση και πρόθεση έχουν τις ρίζες τους στο Σύμπαν. Υπήρχαν σε δυνητική μορφή από την γέννηση του σύμπαντος.

    Πράγματι. Τα πάντα στον κόσμο – κβάντα, γαλαξίες, μόρια, κύτταρα και οργανισμοί – έχουν «υλικότητα» αλλά και «εσωτερικότητα». Η ύλη και η νόηση δεν είναι ξεχωριστές διακριτές πραγματικότητες, αλλά συμπληρωματικές πλευρές της πραγματικότητας του σύμπαντος.

    Το πληροφοριακά διαμορφωμένο σύμπαν μας δίνει μια νέα αντίληψη του κόσμου και μια νέα αντίληψη της ζωής και της νόησης. Μπορεί επίσης να μας δώσει νέες απαντήσεις σ’ ένα άλλο πανάρχαιο ερώτημα το οποίο σήμερα διατυπώνεται συχνά, σχετικά με το εύρος των πληροφοριών στις οποίες μπορεί να έχει πρόσβαση ο νους μας: Βλέπουμε τον κόσμο μόνο μέσα από τις «πέντε σχισμές του πύργου» (εννοώντας φυσικά τις πέντε αισθήσεις μας) – ή μπορούμε να «ανοίξουμε τη στέγη στον ουρανό»;

    Η απάντηση είναι ότι μπορούμε. Ο εγκέφαλος/νούς έχει πρόσβαση σε μια ευρεία ζώνη πληροφοριών, πολύ πέρα από εκείνες που μεταφέρουν τα πέντε αισθητήρια όργανα μας. Είμαστε, ή μπορούμε να είμαστε κυριολεκτικά σε «επαφή» με οποιοδήποτε σχεδόν μέρος του κόσμου, είτε εδώ στη Γη είτε πέρα στο σύμπαν.

    Όταν δεν καταπιέζουμε τις αντίστοιχες διαισθητικές μας αντιλήψεις, μπορούμε να λάβουμε δια-πληροφορίες από πράγματα τόσο μικρά όσο ένα σωματίδιο ή τόσο μεγάλα όσο ένας γαλαξίας. Αυτό, έχουν διαπιστώσει οι ψυχίατροι και οι ψυχοθεραπευτές που τοποθετούν τους ασθενείς τους σε τροποποιημένες συνειδησιακές καταστάσεις που αναδύονται στο νου τους. Αυτή ήταν επίσης και η εμπειρία του Μίτσελ στο διάστημα.

    Όταν είμαστε σε ανώτερη συνειδησιακή κατάσταση υποστηρίζει ο Μίτσελ, μπορούμε να μπούμε σε βαθιά επικοινωνία με το σύμπαν. Σε αυτές τις καταστάσεις η επίγνωση κάθε κυττάρου του σώματος βρίσκεται σε συνεκτικό συντονισμό με αυτό που ο Μίτσελ ονόμασε «πληροφορίες ολογραφικά ενσωματωμένες στο κβαντικό πεδίο ενέργειας μηδενικού σημείου».

    Μπορούμε τώρα να συμπεράνουμε πως φτάνουν στο νου μας όχι μόνο αισθητήριες αλλά και οι μη αισθητήριες πληροφορίες.

    Σύμφωνα με τον Λάσλο στον εγκέφαλο μας υπάρχει μια περιοχή που την ονομάζει Πεδίο-Α και το οποίο είναι ένα διαρκές αρχείο όλων όσα συμβαίνουν και έχουν συμβεί ποτέ στο σύμπαν. Όλα όσα βιώνουμε στην διάρκεια της ζωής μας – όλες οι αντιλήψεις, τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας – συνδέονται με εγκεφαλικές λειτουργίες οι οποίες έχουν αντίστοιχες κυματομορφές δημιουργώντας κύματα τα οποία διαδίδονται στο κενό και συμβάλλουν με τα κύματα που δημιουργούνται από τα σώματα και τους εγκεφάλους άλλων ανθρώπων, παράγοντας πολύπλοκα ολογραφήματα.

    Διαδοχικές γενιές ανθρώπων έχουν αφήσει τα ολογραφικά τους ίχνη στο Πεδίο-Α. Αυτά τα ατομικά ολογραφήματα ολοκληρώνονται σ’ ένα υπερολογράφημα, το οποίο μπορεί να είναι το συνολικό ολογράφημα μιας φυλής, μιας κοινότητας ή μιας κουλτούρας. Τα συλλογικά ολογραφήματα με τη σειρά τους διασυνδέονται και ολοκληρώνονται με τα υπερολογραφήματα όλων των ανθρώπων. Αυτό είναι η συλλογική δεξαμενή διαπληροφοριών της ανθρωπότητας (Το Ακασικό Αρχείο της Ινδικής Φιλοσοφίας).

    Μπορούμε λοιπόν να συντονίσουμε την συνειδητότητα μας έτσι ώστε να επικοινωνήσει με τα ολογραφήματα του Πεδίου-Α, το αποτέλεσμα θα είναι παρόμοιο με εκείνο του γνωστού φαινομένου που ονομάζεται συντονισμός ή συνήχηση.

    Κανονικά ο πιο άμεσος και εμφανής συντονισμός συμβαίνει ανάμεσα στον εγκέφαλο μας και το ολογράφημα που εμείς οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει. Αυτή είναι η βάση της μακροπρόθεσμης μνήμης. Όταν θυμόμαστε ένα πράγμα, ένα πρόσωπο, ή ένα συμβάν που συνέβη πριν πολλά χρόνια, ή έχουμε μια αίσθηση ότι έχουμε ήδη δει η βιώσει κάτι αν και οι αισθήσεις το αντιλαμβάνονται πρώτη φορά (το λεγόμενο deja – vu και deja – vecu) δεν «διαβάζουμε» τις τράπεζες μνήμης του εγκεφάλου μας: «ανακαλούμε» τις πληροφορίες από το ολογράφημα που καταγράφει τις εμπειρίες μας.

    Αυτή η ανάκληση μπορεί να εμπεριέχει πολύ περισσότερα στοιχεία από τις δικές μας εμπειρίες και μόνο. Ο εγκέφαλος μας δεν περιορίζεται μόνο στον συντονισμό με το δικό μας ολογράφημα αποκλειστικά. Μπορεί να συντονίζεται με τα ολογραφήματα άλλων ανθρώπων, ιδιαίτερα εκείνων με τους οποίους έχουμε (ή είχαμε) ένα σωματικό ή συναισθηματικό δεσμό).

    Οι πληροφορίες που παίρνουμε διαβάζοντας το ολογράφημα ενός άλλου σπάνια έχουν την μορφή σαφών λέξεων και συμβάντων, συνήθως εκφράζονται με διαισθήσεις, εικόνες ή αόριστες αισθήσεις, οι οποίες όμως εμπεριέχουν νόημα. Τα πιο διαδεδομένα και επομένως γνωστά τέτοια φαινόμενα είναι η ξαφνική αποκαλυπτική διαίσθηση μιας μητέρας, ή ενός ερωτευμένου όταν το αγαπημένο τους πρόσωπο υφίσταται μια τραυματική εμπειρία.

    Συμπερασματικά στην καθημερινή μας ζωή η πρόσβαση στο Πεδίο-Α, περιορίζεται κατά κύριο λόγο στο δικό μας ολογράφημα.

    Όμως δεν είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τον κόσμο μόνο μέσα από τις «πέντε σχισμές» του πύργου στον οποίον κατοικούμε. Εισερχόμενοι σε τροποποιημένες συνειδησιακές καταστάσεις στις οποίες ο καθημερινός μας ορθολογισμός δεν φιλτράρει αυτά που αντιλαμβανόμαστε, ανοίγουμε την «στέγη προς τον ουρανό». Έχουμε πρόσβαση σε ένα ευρύ φάσμα πληροφοριών που μας συνδέει με άλλους ανθρώπους, με την Φύση, με το Σύμπαν, και με άλλους ίσως «κρυφούς» από τις αισθήσεις μας κόσμους που υπάρχουν παράλληλα με τον δικό μας.

    Η ανθρώπινη νόηση, που συνδέεται με τον εξαιρετικά εξελιγμένο ανθρώπινο εγκέφαλο – αν και ως γνωστόν η αξιοποίηση των δυνατοτήτων του είναι ακόμα πολύ περιορισμένη και το γεγονός αυτό οφείλεται αποκλειστικά στον περιορισμό της αντιληπτικότητας μέσω των ατελών μας αισθήσεων – είναι το ύψιστο επίπεδο έκφρασης (σε αυτόν τον πλανήτη) της συνειδητότητας που, προερχόμενη από το κενό, διαποτίζει το Σύμπαν.

    Διότι όπως έχει πει και ο Πλάτωνας πριν 2.400 χρόνια περίπου : «… ότι αντιλαμβανόμαστε δεν είναι παρά μόνο οι σκιές της “Πραγματικότητας”».

    Το πόστ αυτό αν και κάπως μακροσκελές δεν είναι παρά μόνο μια περίληψη της περίληψης… ώ περίληψη, των πληροφοριών που υπάρχουν σχετικά με το θέμα.

    Ο λόγος που το αναρτώ είναι ότι, για όποιον το διαβάσει, να δώσει το έναυσμα εκείνο που χρειάζεται για την περαιτέρω διερεύνηση των θεμάτων που διαπραγματεύεται.

    Οι προσωπικές μου σημειώσεις από διάφορες σχετικά θεματικές τηλεοπτικές εκπομπές αλλά και οι γενικότερες σημειώσεις μου, τα βιβλία μου, τα περιοδικά μου ( με αναφορές κυρίως από τα : Science Illustrated, Scientific American και Άβατον ) ήταν οι κύριες πηγές μου για την ανάρτηση αυτού του πόστ.

    Για περαιτέρω μελέτη παραθέτω ενδεικτικά και την κάτωθι βιβλιογραφία:

    1) «Χρόνος – Οδηγός για ταξιδιώτες» του Clifford A. Picover. Εκδόσεις «Κέδρος».

    2) «Παίζει ο Θεός Ζάρια ( Η επιστήμη του “Χάους”)» του Ian Stewart από τις εκδόσεις «Τραυλός».

    3) «Το ποτάμι του Χρόνου» του Igor Novicov από τις εκδόσεις «Τραυλός».

    4) «Σκέψεις» από τις εκδόσεις «Τραυλός» και «Τα τρία πρώτα λεπτά» από τις εκδόσεις «octavision» του βραβευμένου με το Νόμπελ Φυσικής το 1979 Steven Weinberg.

    5) «Το Σύμπαν που αγάπησα» (τόμοι Α’ και Β’) και «Η Κοσμολογία της Νόησης» των Μάνου Δανέζη και Στράτου Θεοδωσίου από τις εκδόσεις «Δίαυλος».

    Το επόμενο βιβλίο το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους όσους ενδιαφέρονται να κατανοήσουν κάποιες έννοιες που αφορούν την αντιληπτικότητα των διαστάσεων μέσω των αισθήσεων, υπό την μορφή ενός διηγήματος περιπέτειας μαθηματικής φαντασίας σ’ ένα δισδιάστατο κόσμο, ο οποίος κατοικείται από νοήμονα γεωμετρικά σχήματα που κινούνται μιλούν και έχουν ανθρώπινα αισθήματα.

    Πρόκειται για το «Flatland»(«Επιπεδοχώρα») του Edwin A. Abbot (1838 – 1926) το οποίο γράφτηκε το 1884 και κέρδισε από την πρώτη στιγμή μια δημοτικότητα που παραμένει αμείωτη μέχρι σήμερα. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Αιώρα».

Πηγή : http://www.neraidokiklos.gr/forum/showthread.php?t=4468

http://seliniartemisekati.blogspot.gr/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.