Το
δώρο των ξωτικών, της νεράιδας Juniper/
Il dono degli elfi, della fata Juniper
[η φωτογραφία προέρχεται από την ακόλουθη
ιστοσελίδα : http://stchronicls.pblogs.gr/tags/ta-ksotika-gr.html
]
Το
δώρο των ξωτικών, της νεράιδας Juniper/
Il dono degli elfi, della fata Juniper
Το δειλινό μάτωνε καθώς ο ήλιος έπεφτε χαμηλά και
σε λίγο θα σουρούπωνε.
Η γριά
Χριστίνα, στα εβδομήντα επτά της χρόνια, έβλεπε το μοναχογιό της και τη γυναίκα
του να φεύγουν μετανάστες στη γερμανία εξ΄αιτίας της οικονομικής κρίσης,
αφήνοντάς της πίσω, δυο μικρά παιδάκια του νηπιαγωγείου.
αν όλα πήγαιναν καλά κι ορθοποδούσαν εκεί,
στα ξένα, τότε θα έρχονταν να πάρουν και τα παιδιά και η κυρά χριστίνα το
ήξερε, δεν θα τους ξανάβλεπε πια...
σαν πρίγκηπα μεγάλωνε το λεβέντη της, όλη
την αγάπη της σ’ αυτόν την είχε δώσει, μπουκιά μπουκιά, με κάθε χάδι στα
μαλλάκια του και κάθε ρυτίδα στα μάτια της κι είχε τόσο χαρεί όταν της έφερε
την λεμονιά και της είπε:
-’’μάνα, νά η νύφη σου!’’ απόκτησε και
κόρη!
κι όταν πια ήρθαν τα διδυμάκια, δεν υπήρχε
πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο από την κυρά Χριστίνα!
έγινε γιαγιά, τι άλλο να ζητούσε πια από το
θεό; τα ΄χε όλα! και τώρα, έβλεπε το Χρηστάκη της και τη λεμονιά με δυο
αεροπορικά εισιτήρια να ετοιμάζουν τα πράγματά τους και τα παιδιά τους να
ρωτούν:
-’’μαμά, πού θα πάμε;’’ πώς να τους πεις
ότι οι γονείς τους θα φύγουν και δεν θα τα πάρουν μαζί; δεν είχαν χωριστεί
ποτέ…
―βρε παιδιά, καθίστε, μη φύγετε, έχω κάτι
οικονομίες, θα πάρουμε κι ένα δάνειο και θα ανοίξουμε ένα μαγαζάκι. ότι έχει
πέραση. ψιλικά, περίπτερο, ότι μπορούμε, σας παρακαλώ, μη φύγετε, σκεφτείτε τα
παιδιά τους μυριοπαρακαλούσε μα ο γιος της ήταν
ανένδοτος.
―άκου μάνα, γι’ αυτά τα παιδιά φεύγουμε και
μη μου λες ν’ ανοίξουμε μαγαζί, τώρα τα μαγαζιά κλείνουν το ένα πίσω από το
άλλο, δεν το βλέπεις; μην το κάνεις πιο δύσκολο... η λεμονιά έκλαιγε αλλά θα
ακολουθούσε τον άντρα της.
η κυρά χριστίνα την αγκάλιαζε γιατί την
καταλάβαινε. μάνα ήταν κι εκείνη, ήξερε τι είναι για τη μάνα να φεύγει
αφήνοντας πίσω τα παιδιά της δηλαδή το πιο αγαπημένο κομμάτι της ψυχής της.
―μη
στενοχωριέσαι, κορίτσι μου, θα τα προσέχω τα παιδιά και πάντα θα είστε στην
κουβέντα μας. θα περάσει ο καιρός, θα δεις και θα τα πάτε καλά. και
τότε...ωωωω! μεγαλεία! θα πάρετε και τα παιδιά και θα ζήσουν σαν βασιλόπουλα
μακριά από τη φτώχεια! κι οι δύο ήξεραν ότι μεγαλεία δεν θα υπήρχαν.
βιοπάλη θα υπήρχε κι εκεί μα πιο
καλοπληρωμένη από αυτό που τώρα στερούνταν.
μόνο τους έσοδο ως τώρα, το επίδομα
ανεργίας που έπαιρνε ο χρήστος, κι ό,τι τους βοηθούσε η κυρά χριστίνα με τη
σύνταξη του μακαρίτη του συζύγου της, και με δυο μικρά παιδιά, δεν πήγαινε
άλλο. έτσι, έκαναν την απόφαση να φύγουν.
αυτό το δειλινό, δεν ήταν σαν τα άλλα.
ήταν πικρό και το σούρουπο έπεφτε πιο
μελανό, πιο σκοτεινό, πιο βαρύ...
ο χρήστος και η λεμονιά, πήγαιναν να
κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες κι αύριο το μεσημέρι, θα πήγαιναν στο
αεροδρόμιο, θα έμπαιναν σε ένα αεροπλάνο και θα έκαναν μήνες, χρόνια να φανούν
ξανά.
το σπίτι έμοιαζε από τώρα άδειο...
η κυρά χριστίνα πήγε στον κήπο της, πλάι
στα λουλούδια, να κλάψει χωρίς να τη δουν τα παιδάκια και να ρωτούν. κάτω από
την πορτοκαλιά , πλάι στα νυχτολούλουδα, πάνω στα χαμομήλια, τα δάκρυά της
έπεφταν βαριά και οι λυγμοί της τάραζαν τη γαλήνη που το αηδόνι άρχιζε να
υμνεί.
ξαφνικά, αναπάντεχα, ένα παιδάκι
εμφανίστηκε δίπλα της.
αρχικά νόμισε πως είναι κάποιο από τα
εγγόνια της αλλά μετά κατάλαβε ότι αυτό ήταν μεγαλύτερο και... και πολύ
παράξενο. είχε μυτερά αυτιά και μεγάλα μάτια, ροδοκόκκινα μαγουλάκια και
φορούσε ένα σκουφάκι που έμοιαζε να έχει φτιαχτεί από μεγάλα ξερά φύλλα. της
τράβηξε το μανίκι.
―κυρά, έλα μαζί μου. της είπε με μια γλυκιά
φωνή.
―από πού ήρθες εσύ; σάστισε η γυναίκα.
―έλα μαζί μου, γρήγορα! επέμεινε το παιδί.
η κυρά Χριστίνα, ακολούθησε το παιδί στο δρόμο.
―πού πάμε; ρωτούσε πνίγοντας τα δάκρυά της
και μην καταλαβαίνοντας γιατί ακολουθούσε ένα άγνωστο παιδί.
πέρασαν το χωματόδρομο και βγήκαν στη
δημοσιά.
κάτι λίγα αυτοκίνητα περνούσαν βιαστικά και
οι καφετέριες δεν είχαν και πολύν κόσμο.
―λαχείαααα! τυχερά λαχεία, αύριο
κληρώνειειειει! ακούστηκε η βραχνή φωνή του λαχειοπώλη.
―πες του να έρθει εδώ! είπε το παιδί στην
ηλικιωμένη.
―από τα λαχεία θα μας έρθει η τύχη; είπε
εκείνη, παρόλ’ αυτά , φώναξε το λαχειοπώλη. το παιδί της έδειξε μια
συγκεκριμένη τετράδα.
―να πάρω αυτή λες; το ρώτησε η γυναίκα κι ο
λαχειοπώλης την κοίταξε περίεργα.
―ναι, αυτή πάρε. εγώ, σε χαιρετώ, πρέπει να
φύγω. της είπε και της έκανε ένα νεύμα για αντίο. ― στο καλό, να είσαι καλά...
του απάντησε κι εκείνη και γύρισε στο λαχειοπώλη. δώσε μου την τετράδα αυτή.
―αμέσως, κυρά μου. μα... να σε ρωτήσω κάτι,
με την άδειά σου, βέβαια.
―ναι, πες.
―με ποιον μιλούσες πριν και τον ρωτούσες
ποια τετράδα να πάρεις; η γυναίκα κοίταξε μπερδεμένη το νεαρό λαχειοπώλη.
―καλά, άνθρωπε μου, ένα παιδί ήταν εδώ,
ολόκληρο αγοράκι, δεν το είδες;
―κυρά μου, μ’ όλο το σεβασμό, δεν ήταν
κανένα παιδάκι εδώ!
η κυρά Χριστίνα τον κοίταξε μ’ έναν κρυφό
φόβο, μήπως άρχισε να παθαίνει γεροντική άνοια και, μόλα της τα βάσανα, αυτό
της έλειπε!
―καλά, δώσε μου τα λαχεία να φύγω γιατί έχω
και δουλειά. στο γυρισμό, ένιωθε ταραγμένη, τρομαγμένη. τα παιδιά της την
χρειάζονταν όρθια και υγιή όχι μέσα στη δυστυχία τους να έχουν κι εκείνη με
αλτσχάιμερ!
στον κήπο της πριν μπει στο σπίτι, είδε
φώτα που κινούνταν. νόμισε πως ήταν πυγολαμπίδες και δεν έδωσε σημασία.
―Χριστίνα, άκουσε μια ζεστή φωνή, βάστα
γερά! μπήκε βιαστική στο σπίτι. δεν είπε τίποτα σε κανέναν για τις ‘‘παρακρούσεις’’
της.
την επομένη, κι ενώ, ο γιος κι η νύφη της
ετοιμάζονταν για το ταξίδι τους, χτύπησε το κουδούνι. πάει να ανοίξει αλλά δεν
βλέπει κανέναν έξω, μόνο μια εφημερίδα διπλωμένη τακτικά στο κατώφλι. ποιος να
την άφησε άραγε; τη σηκώνει και την κοιτάζει. είδε κυκλωμένο με κόκκινο στυλό
κάτι αλλά δεν έβλεπε τι ακριβώς ήταν, χωρίς τα γυαλιά της. την πήρε μέσα στο
σπίτι.
―Χρηστάκη, για κοίτα εδώ, τι είναι αυτό;
λέει στο γιο της δείχνοντάς του το κυκλωμένο σημείο.
―είναι η κλήρωση του λαχείου. ε, αυτός που
κέρδισε ας τα χαρεί, δεν είναι για μας!
―τι; λες; βρε, για να δω! λέει εκείνη και
φέρνει την τετράδα που είχε αγοράσει το προηγούμενο απόγευμα. για κοίτα δω!
λέει, δίνοντάς την στο χρήστο. το παλικάρι κοίταξε και ξανακοίταξε τρέμοντας
τον αριθμό, διαπιστώνοντας όλο και περισσότερο ότι ήταν ο αριθμός που είχε
κερδίσει!
―κερδίσαμε, μάνα! δεν το πιστεύω! κερδίσαμε
δεκαπέντε εκατομμύρια ευρώ! λεμονιά, τρέχα! τρέχα λεμονιά! πότε το πήρες ρε
μάνα, αυτό το λαχείο;
―εψές, το βραδάκι... είπε και κοίταξε έξω
τον κήπο. η λεμονιά, όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί κι ότι δεν ήταν πια
απαραίτητο να φύγουν, έκλαιγε κι ευχαριστούσε το θεό μέσα από την καρδιά της.
αντί για ταξίδι στην ξενιτειά, το βράδυ τρικούβερτο γλέντι στο σπιτάκι της κυρά
Χριστίνας, χωρίς όμως να μάθει κανείς άλλος την πραγματική αιτία.
κάποια στιγμή, η γυναίκα βγήκε στον κήπο,
μες στο παγωμένο βράδυ, στην ξαστεριά. το ‘‘παιδάκι’’ ήταν εκεί.
―χίλια ευχαριστώ για το καλό που μου
’κανες; μα ποιος είσαι;
―ένα ξωτικό, από αυτά που κατοικούν στον
όμορφό σου κήπο! είμαστε πολλοί και νεράιδες και ξωτικά.
―τι μου λες; μα πώς να σου ξεπληρώσω το
καλό που έκανες στην οικογένειά μου;
―δεν θέλω ξεπληρωμή μα αν θες να μας
ευχαριστήσεις, φτιάξε μας ένα γλυκό με φυσικά υλικά! όλα τα ξωτικά
τρελλαινόμαστε για γλυκά. έτσι, η κυρά χριστίνα, έκατσε το άλλο πρωί και
σκέφτηκε μια συνταγή για γλυκό με φυσικά υλικά.
κι έγραψε στο τετράδιό της:
τι θα χρειαστώ:
θα χρειαστώ βιολογικά και όσο το δυνατόν
πιο ακατέργαστα υλικά:
βρώμη για πόρτς, το γνωστό κουάκερ
ανάμεικτους σπόρους (σουσάμι, παπαρούνα,
ηλίανθο ή κάποιον άλλο σπόρο αλλά και σουσάμι σκέτο είναι καλό)
ψιλοκομμένα φουντούκια (από τη φουντουκιά
που μένει ο σκίουρος, αυτός σίγουρα μιλάει με τα ξωτικά.)
1 κουτάκι ζαχαρούχο γάλα
μέλι (από τη σοδειά που μυρίζει
τριαντάφυλλο)
βούτυρο (από την κερκυραίικη αγελαδίτσα
μας)
τι θα κάνω:
θα λιώσω το μέλι, το γάλα και το βούτυρο σε
ένα κατσαρολάκι.
θα το βγάλω από τη φωτιά και θα προσθέσω
ανακατεύοντας τα υπόλοιπα υλικά.
θα ρίξω το μείγμα πατώντας το δυνατά σε
ρηχό, καλά βουτυρωμένο τετράγωνο ταψί και θα το βάλω στο φούρνο στους 180 c για
30 λεπτά.
εγώ βέβαια, έχω φούρνο με ξύλα αλλά εσείς
ανάλογα με το φούρνο σας, εγώ δεν θα το αφήσω παραπάνω γιατί είναι παλιός και
φοβάμαι μην καεί).
θα το αφήσω να κρυώσει λίγο και μετά θα το
κόψω σε μικρά τετράγωνα κομμάτια ενώ είναι ακόμα ζεστό, και θα το μοιράσω στους
φίλους μου!
δε βάνω δοσολογίες γιατί όπως πάντα, εμπιστεύομαι
το ζαχαροπλαστικό μου ένστικτο, είμαι μαστόρισσα εγώ στα γλυκά!
ούτε και ζάχαρη θα βάλω γιατί το ζαχαρούχο
γάλα και το μέλι είναι υπεραρκετά, μην μας ανέβει και το ζάχαρο!
κι ύστερα, ο φούρνος της ευωδίασε μέλι και
αρώματα! όλη η γειτονιά βγήκε στα παράθυρα να τη ρωτήσει τι ψήνει. αργά το
βράδυ, ο κήπος ήταν γεμάτος φώτα που δεν ήταν πυγολαμπίδες. όμορφα κορίτσια με
λαμπερά φτερά και πλάσματα με χαρούμενα προσωπάκια πλημμύρισαν τον τόπο. ένα
μαγεμένο δάσος στον κήπο της!
―καλωσορίσατε! κοπιάστε! έλεγε η κυρά
χριστίνα κοιτώντας όλους με αγάπη.
―το ξέραμε πως έχεις καλή καρδιά! της είπε
μια νεράιδα με γαλαζόλευκα μαλλιά. από δω και μπρος θα είσαι κι εσύ μαζί μας,
στην παρέα μας. θα συναντιόμαστε στον κήπο αυτόν, που ζουν τόσοι δικοί μας και
οι μικρές νεράιδες θα σε βοηθούν στις δουλειές του σπιτιού.
―πάντα με βοηθούσαν, νομίζετε πως δεν
κατάλαβα ποιος σηκώνει τα στρώματα που εγώ δεν μπορώ, ποιος βοηθάει να κατεβάζω
τις κουρτίνες και να σηκώνω τα χαλιά; εγώ θα σας φτιάχνω γλυκά κι ό,τι τραβά η
καρδιά σας γιατί μ’ αγαπάτε αλλά αυτό που κάνατε για μένα και το γιο μου δεν
ξεπληρώνεται.
η συνταγή είναι από το βιβλίο νεράιδες και
άλλα ξωτικά, εκδ. κοχλίας
http://seliniartemisekati.blogspot.gr/
- Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον
αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος(link ). Νόμος
2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.
ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ
Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή
εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν
υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα
αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολόγιου μπορεί να μην
συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ,
ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των
συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου