ΙΝΔΙΑ
Ανάλογες αντιλήψεις και επιδιώξεις με αυτές των δυτικών αλχημιστών ανακαλύπτουμε και στην Ανατολή, στον Ταντρισμό, που αναπτύχθηκε τον 4ο μ.Χ. αι. στην Ινδία.
Ο Μιρσέα Ελιάντ στο βιβλίο του: «ΓΙΟΓΚΑ» γράφει:
« Ο ταντρικός Βαζραγυάνα απέβλεπε στην Παρασκευή ενός «σώματος από διαμάντι» άφθαρτου, απαλλαγμένου από το γίγνεσθαι.» Αυτή η απάλλαξη από το γίγνεσθαι σημαίνει την πλήρη απελευθέρωση, εφόσον ολοκληρώθηκε το θείο Έργο. {...} « ο πιστός έπρεπε να παρατηρήσει τη διάλυση και τη δημιουργία του Σύμπαντος και τελικά να δοκιμάσει στον εαυτό του το «θάνατο» (=αποσύνθεση) και την «ανάσταση» (=ανα-δημιουργία) τόσο του κόσμου όσο και του λεπτότερου σώματός του. {...} Σαν τον αλχημιστή, ο γιόγκι επιφέρει μεταβολές στην «ύλη» και στην Ινδία η ύλη είναι έργο της Πρακρίτι ή της Σάκτι (ή της Μάγυα, αρχέτυπου των Μάγων). Η ταντρική Γιόγκα συνεπάγεται επομένως -μοιραία- μιαν αλχημική προέκταση: από τη μια, κατέχοντας τα μυστικά της Σάκτι, ο γιογκίν κατορθώνει να μιμηθεί τους «μετασχηματισμούς» της, έτσι, η μετάλλαξη των κοινών μετάλλων σε χρυσό πολύ γρήγορα εγγράφεται μεταξύ των παραδοσιακών σίνντι· από την άλλη, το «σώμα από διαμάντι» των βαζραγυανιστών, το σινταντέχα των χαθαγιόγκιν δεν στερείται ομοιότητας με το «σώμα της Δόξας» των δυτικών αλχημιστών. Επιτελείται η μετάλλαξη της σάρκας, κατασκευάζεται ένα θεϊκό σώμα (divya-deha), ένα «σώμα της Γνώσης» (Jnana-deha), άξιος φορέας αυτού που έχει λυτρωθεί. {...} Ο Μάρκο Πόλο μιλώντας για του γιογκίν που «ζουν 150-200 χρόνια» γράφει: «Χρησιμοποιούν ένα πολύ παράξενο ποτό, γιατί φτιάχνουν ένα υγρό παρασκεύασμα καμωμένο από κράμα θείου και υδράργυρου που πίνουν δύο φορές το μήνα. Αυτό τους δίνει, κατά πως λένε, μεγάλη μακροζωία.»
Η ινδική παράδοση είναι μεστή από αναφορές για τους αλχημιστές- γιόγκι που ακόμη και μέχρι σήμερα υπάρχει η γενική πίστη για τις ικανότητες των γιογκίν να μεταλλάζουν τα μέταλλα. Υπάρχει μία ανάλογη επιστήμη με την αλχημεία που ονομάζεται ρασαγυάνα (από το rasa=χρυσάφι). Διαβάζουμε στο ίδιο βιβλίο του Ελιάντ: «Είναι μία τέχνη που συνίσταται σ’ ορισμένες ενέργειες με βάση τα φάρμακα και μερικά σύνθετα ιατρικά παρασκευάσματα, παρμένα τα περισσότερα από τα φυτά. Οι ιδιότητές τους ξαναδίνουν υγεία στους ανίατα αρρώστους και ξαναφέρνουν τη νιότη στους γέροντες.»
Υπάρχει μία μορφή για την οποία έχει δημιουργηθεί μία ολόκληρη μυθολογία γύρω από τις αλχημικές του γνώσεις και κατορθώματα· ο Ναγκαρζούνα {(=ο Μεγάλος Νάγκα, ο μεγάλος Σοφός, = Σ- Όφις = Δράκος) ο οποίος έζησε το 223 π.Χ.
Από το ίδιο βιβλίο του Ελιάντ ακολουθεί ένα κείμενο από ένα σημαντικό εγχειρίδιο που αποδίδεται στον ίδιο τον Ναγκαρζούνα:
Υπάρχουν επίσης τέσσερα είδη νιρμάνα (μεταμορφώσεων):
1ο στον κόσμο των επιθυμιών, μπορούμε να μεταμορφώσουμε τις ουσίες με τα βότανα σε πολύτιμα αντικείμενα και μαγικά τεχνάσματα·
2ο τα άτομα που είναι προικισμένα με υπεργνώσεις, μπορούν να μετατρέψουν τις ουσίες με τη δύναμη της μαγικής τους δύναμης·
3ο οι Ντέβα, Νάγκα, Αζούρα κλπ. με τη δύναμη της ανταπόδοσης από τις (προηγούμενες) υπάρξεις τους μπορούν να μεταβάλλουν τις ουσίες·
4ο τα όντα που έχουν ανταμειφθεί σε κάποια κοσμική ύπαρξη του υλικού κόσμου μπορούν να μεταβάλλουν τις ουσίες με τη δύναμη της αυτοσυγκέντρωσης.
{...} Η Civa-Samhita βεβαιώνει ότι ο γιογκίν είναι ικανός να κάνει χρυσάφι από οποιοδήποτε μέταλλο τρίβοντάς το με τα περιττώματά του και τα ούρα του.»
Από τα παραπάνω (κάποια δείγματα από πάμπολλες αναφορές) συμπεραίνουμε πως κατείχαν την δυνατότητα μεταστοιχείωσης των μετάλλων τόσο με την φυσική-ορυκτή αλχημεία όσο και με την πνευματική δύναμη τη «δύναμη του Σαμάντι» που αποκτά ένας γιόγκι. Απ’ όλες τις αναφορές για την συνύπαρξη ταντρισμού- Αλχημεία συμπεραίνουμε πως αυτή η πνευματική τεχνική ασχέτως ότι εργαζόταν πάνω στην ύλη, αναζητούσε πάνω απ’ όλα την Πνευματική ολοκλήρωση και απελευθέρωση.
«{...} Αν αφήσουμε κατά μέρος την λαογραφία που αναπτύχθηκε γύρω από τους αλχημιστές, καταλαβαίνουμε την αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στον αλχημιστή που επεξεργάζεται τα «κοινά» μέταλλα για να τα μεταλλάξει σε «χρυσό» και τον γιογκίν που εργάζεται πάνω στον εαυτό του, προσπαθώντας ν’ «αποσπάσει» από την ψυχονοητική ζωή του, τη σκοτεινή και υποδουλωμένη, το ανεξάρτητο και αυτόνομο πνεύμα που έχει την ίδια υπόσταση με το χρυσό. Γιατί στην Ινδία, όπως και αλλού, «ο χρυσός είναι η αθανασία». Ο χρυσός είναι το μόνο τέλειο ηλιακό μέταλλο, και, επομένως, ο συμβολισμός του ενώνεται με τον συμβολισμό του Πνεύματος, της ελευθερίας και της πνευματικής αυτονομίας. Πίστευαν ότι θα παρατείνουν απεριόριστα τη ζωή τους απορροφώντας χρυσό. Αλλά, σύμφωνα με το αλχημικό κείμενο του Rasaratna-Samuccaya, πριν να είναι δυνατή η απορρόφησή του, έπρεπε να προηγηθεί κάθαρση και «στερέωση» με τον υδράργυρο.»
Γενικά μπορούμε να πούμε ότι αυτές οι βιοχημικές λειτουργίες του γιόγκι χρησιμεύουν ως όχημα στις φυσικο-πνευματικές ενέργειες. Το ελιξήριο του αλχημιστή αντίστοιχο με την αθανασία που επιζητά ο γιόγκι. Η εργασία του γιόγκι πάνω στο σώμα την ψυχή και το νου για να τα μετατρέψει σ’ ένα «Θείο Σώμα» αντιστοιχεί με την εργασία του αλχημιστή πάνω στην ύλη για να την μετατρέψει σε χρυσό, επιταχύνοντας έτσι το φυσικό έργο της «ολοκλήρωσης». Έτσι, υπάρχει μία στενή σχέση στην «ύλη» των αλχημιστών με το ψυχοσωματικό μας σώμα. [τέλος 6ου μέρους]
Πηγή : http://esoterica.gr/articles/occult/alchemic_work/alchemic_work.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου