Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες, του Όμηρου Ερμείδη/- Memories from the future of yesterday, by Homeros Ermeidis / Memorie del futuro di ieri, di Omero Ermedy

Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες, του Όμηρου Ερμείδη 

Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» 2019.

   Πώς ξεκινάει κάποιος να κάνει αυτόν τον συσχετισμό του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό ; Νομίζω πως είναι ένα λογικό ερώτημα. Απλά όταν σου δημιουργηθεί η εξής σκέψη που δεν είναι καθόλου παράλογη, αλλά παράλογο είναι το ερώτημα που δημιουργείται μετά τα κάτωθι  ερωτήματα.

  Πως οι πρόγονοί μας που δημιούργησαν το μεγαλύτερο πολιτισμό με την πιο αυθεντική θαρραλέα Δημοκρατία να έσκυβαν το κεφάλι εις υπερκόσμιους δαίμονες ;      

  Αλλά σήμερα να κουβαλούν την ετικέτα σε πολλές περιπτώσεις των «ειδωλολατρών» !

  Εξετάζοντας όλες τις αρχαίες πηγές, ιστορικούς και φιλοσόφους εις όσα έργα τους έχουν διασωθεί [μόνο το 3% έχει διασωθεί αλλά παρέχει «επαρκείς» πληροφορίες για κάποια θέματα, τα υπόλοιπα φυσικά είναι ελλειπή] και καταλήγουμε εις το εξής συμπέρασμα :

Πρώτον : Η Αρχαία Θρησκεία δεν ήτο μια ιεραρχική κατανομή φόβου μιας μοχθηρής και αιμοβόρους θεότητος  και

Δεύτερον : Δεν προσκυνούσαν αγάλματα και ανθρώπους.

  Σκοπός των αρχαίων Ελλήνων ήτο ανέκαθεν να είναι πολεμιστές στρατιώτες της αλήθειας. Κάτι που ανέκαθεν ήσαν οι Έλληνες από τα αρχαία χρόνια. Οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν τις λέξεις μόνο με τις έννοιες τους όταν έπρεπε εκεί που έπρεπε. Έτσι βαδίζοντας με τον ίδιο τρόπο λειτουργίας, δηλαδή πήρα τις δυο λέξεις που θεωρούνται ότι είναι «αντίπαλες», όσον αφορά τις έννοιές τους.  

  Ποιές είναι οι λέξεις αυτές ; Μα ποιές άλλες από τις λέξεις Είδωλο και Εικόνα.

  Η πρώτη είναι αυτή την οποία ανέφερα και αφορά την ετικέττα «ειδωλολάτρες». Και η άλλη η Εικόνα, αυτοί οι οποίοι την χρησιμοποιούν, είναι κυρίως αυτοί που έχουν κολλήσει την πιο πάνω ετικέττα.

 Πήρα λοιπόν τα πιο έγκυρα λεξικά και εγκυκλοπαίδειες πανεπιστημιακού κύρους και μη, πάντως επιπέδου πανεπιστημιακού ή παγκοσμίου αναγνωρίσεως, τα οποία αναφέρω ποια είναι πιο κάτω.

  Ας δούμε τις ερμηνείες των λέξεων Είδωλο και Εικόνα από έγκυρες εγκυκλοπαίδειες και λεξικά.

Πρώτα η λέξη Είδωλο

Είδωλο = Είδωλο, το μικρό άγαλμα, αγαλματίδιο, πήλινο, απείκασμα, απείκασμα σημαίνει ομοίωμα εκ του απεικάζω [από + εικάζω] απεικονίζω, άγαλμα κυρίως αντιγράφω, [εικόνα] ζωγραφώ, παρομοιάζω, παραβάλλω, αναπαρίσταμαι. Απεικονίζω [εικόνα] εκφράζω, παριστώ δι’ εικόνος προσωπογραφώ. Kατά την αρχαιότητα και μικρά πήλινα ή λίθινα αγαλματίδια τα οποία συνεδέοντο κυρίως με θρησκευτικές δοξασίες και συγχρόνως είχον και συμβολική αξία.

  Λεξικό Δορμπαράκη, Λεξικό Σταματάκου, Λεξικό Χόφμαν, Εγκυκλοπαίδεια Πυρσού, Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη   Εγκυκλοπαίδεια Ήλιου.

 Πάντα οι απλοί άνθρωποι, και όχι μόνον, σε όλη την γη επιθυμούν να έχουν την εικόνα ενός προσώπου που τιμούν αμέσου ή όχι προγόνου τους.

  Ερχόμεθα τώρα εις την λέξη Εικόνα.

Εικών [εικόνα] = ομοίωμα, αντιγραφή, απεικόνησις, ανδριάς, εικόνα ανδρός άγαλμα, εικόνα θεού, απείκασμα = ομοίωμα απείκασμα  σημαίνει ομοίωμα εκ του απεικάζω [από + εικάζω] απεικονίζω, [ βλέπε  ανωτέρω την ανάλυση η ιδία].

  Τώρα πως γίνεται η απόδοση εις των προγόνων τα είδωλα [εικόνες] να είναι αξιοκατάκριτος και αξιόποινος, ενώ εις τις εικόνες [είδωλα] όχι ; Δεν είναι φανερό ότι μερικοί Ανθέλληνες δολίως χρησιμοποίησαν σε κάποιες συνόδους «δια τον φόβο των Ελλήνων», δύο μέτρα και δύο σταθμά.

 Όπως δείχνει η ιστορία, η αλήθεια πάντα έρχεται εις το φως, αργά ή γρήγορα [βλέπε αγώνες κατά των Ατλάντων, Περσών, Ρωμαίων και λοιπών βαρβάρων σκοταδιστών]. Έτσι το λοιπόν το κομμάτι της αλήθειας που υπάρχει εις τα χέρια μας έχουμε υποχρέωση προς τις νέες γενιές να τους τα παραδώσουμε απαραβίαστο.

  Και αν θέλουμε να αποκαλούμεθα Έλληνες, απόγονοι των Ελλήνων όχι μόνον λόγω αστυνομικής ταυτότητος, λεξιαρχικής πράξεως γεννήσεως ή ιθαγένειας, δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τα επιτεύγματά τους ή τις ικανότητες τους για προσωπική μας προβολή ή για εξουσιαστικούς σκοπούς.

  Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ότι ονομάσθηκαν πολυθεϊστές, ήσαν πολυθεϊστές αλλά όπως αναφέρει και ο με βραβείο Νόμπελ τιμηθείς το 1980, J. Brodsky :

  ότι ο πολυθεϊσμός του αρχαίου κόσμου ήτο ταυτόσημος με την Δημοκρατία, ο Μονοθεϊσμός αντίθετα ταυτίζεται με την Απολυταρχία.

  Η Ορφική λατρεία διακήρυσσε :

«Ορφικά» απόσπασμα 1 : «Ένας βασιλεύς κύριος υπάρχει αυτογέννητος κι όλα όσα έχουν δημιουργηθεί είναι γεννήματα αυτού του Ενός».

«Ορφικά» απόσπασμα .. : «Είναι, βεβαίως ο Ζευς, αρχή των πάντων, διότι ο Ζευς έδωσε ζωή και εγέννησε τα ζώα. Και ονομάζουν αυτόν Ζήνα και Δία, διότι εξ αυτού εδημιουργήθηκαν τα πάντα».

  Εις την ουσίαν εις τον χριστιανισμό υπάρχουν πολλοί άγιοι αλλά ο μεγαλύτερος όλων είναι ο Θεός [οι εβραίοι όμως τον ονομάζουν Γιακχβέ. Όπου ο εβραίος ιστορικός Γιαχούντιν λέγει ότι Γιακχβέ είναι ο Ίακχος των αρχαίων Ελλήνων, μέσα από το βιβλίο του «Τα εβραικά είναι πελασγικά»], απόδειξη αυτών είναι αρχαία κείμενα, το οποίο και αποσιωπείται.   

  Θα αναφερθούμε σε μερικά από αυτά, όπως : Τα «Ορφικά» κείμενα που αποδίδονται εις τον μεγάλο μύστη Ορφέα [ο οποίος έζησε κατά τον αστρονόμο τον Χασάπη το 11.835 π.Χ, από τα ουράνια σώματα «σημάδια» που υπάρχουν εις τα Ορφικά κείμενα] λέγει : «Εις δε λόγον θείον βλέψας τούτω προσέδρευε, ιθύνων κραδίης νοερόν κύτος, ευ τ’ επίβαινε ατραπιτού, μούνον δ’ εσόρα κόσμοιο άνακτα είς έστ’ αυτογενής, ενός έκγονα πάντα τέτυκται».

  Ο Ύμνος εις τον Δία θυμίαμα και στύρακα λέγει : «Ζευ παντογένεσθ’ αρχή πάντων, πάντων τε τελευτή... Αυτοπάτωρ μακάρων τε θεών πάτερ ηδέ και ανδρών», δηλαδή  Ζευ παντογεννήτορα η αρχή των πάντων και πάντων το τέλος... αυτογέννητος πατέρας των μακαρίων θεών και των ανθρώπων.

  Ο Όμηρος εις την Ιλιάδα εις το Α κεφάλαιο και εις τον στίχο 5.. ομιλώντας προς τον Ζευ λέγει : «Tὴν δ᾿ ἠμείβετ᾿ ἔπειτα [Ζευ] πατὴρ ἀνδρῶν τε θεῶν τε·»

  Ο Ησίοδος εις την Θεογονία αναφέρει : πρώτα εις τον στίχο 4.. λέγει : «Ζῆνα τε μητιόεντα [πάνσοφε], θεῶν πατέρ᾽ ἠδὲ καὶ ἀνδρῶν» έπειτα εις τον στίχο 8.. «Ζεὺς δὲ θεῶν βασιλεὺς πρώτην ἄλοχον θέτο Μῆτιν» μετά και  εις το έργο του «Έργα και Ημέραι» εις τον στίχο 2.. λέγει : «πάντα ἰδὼν Διὸς ὀφθαλμὸς καὶ πάντα νοήσας».

  Ο Ξενοφάνης όπου αναφέρεται εις τα έργα του Αριστοτέλους «Φυσικά» και   «Ρητορική τέχνη» λέγει πρώτα εις τα «Φυσικά» εις το Α5, 9..b .. και εις το Γ., λέγει : «και τούτ’ είναι [το άπειρον] το θείον αθάνατον γαρ και ανώλεθρον, ώσπερ φησίν ο Αναξίμανδρος και οι πλείστοι των φυσιολόγων», «Το Έν είναι φήσι τον Θεόν» και έπειτα εις το έργο του Αριστοτέλους «Ρητορική τέχνη» στο Β, 13..b, 1.. και 1400b, ...  : «Οίον Ξενοφάνης έλεγεν, ότι ομοίως ασεβούσιν οι γενέσθαι φάσκοντες τους θεούς τοις αποθανείν λέγουσι αμφοτέρως γαρ συμβαίνει μη είναι τους θεούς ποτε», «Οίον Ξενοφάνης Ελεάταις ερωτώσιν ει θύωσι τη Λευκοθέα και θρηνώσιν, ή μη, συνεβούλευεν, ει μεν θεόν υπολαμβάνουσι, μη θρηνείν, ει δ’ άνθρωπον, μη θύειν».

  Ο Σέξτος Εμπειρικός, εις το έργο του «Προς Μαθηματικούς» ΙΧ, 1.. αναφέρει : «Πάντα θεοίς ανέθηκεν Όμηρος θ’ Ησίοδός τε, όσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδια και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν και αλλήλους απατεύειν» δηλαδή πάντα εις τους θεούς απέδωσαν ο Όμηρος και ο Ησίοδος, όσα εις τους ανθρώπους αποτελούν όνειδος και ψόγος, όπως την κλοπή, την μοιχεία και μεταξύ τους, την απάτη. Αλλά και εις ίδιο έργο του «Προς Μαθηματικούς» εις το VII, 1.. και 1.. αναφέρει : «Τούτον ουν τον θείον λόγον... γιγνομένων γαρ πάντων κατά λόγον τόνδε»

 Ο Ιάμβλιχος εις το έργο του «Περί του Πυθαγορικού  βίου» 1.. [δηλαδή αναφορά εις τον βίο του Πυθαγόρου] αναφέρει : «και αρχή εστί και βίος άπας συντέτακται προς το ακολουθείν τω Θεώ. .. επεί γαρ έστιν Θεός και ούτος πάντων κύριος». 

  Ο Αισχύλος εις το έργο του  «Επτά επί Θήβας», εις τον στίχο 1.., όπου λέγει : «ἀλλ᾽, ὦ Ζεῦ <> πάτερ παντελές,».

  Ο Σοφοκλής εις το έργο του «Αντιγόνη» εις τον στίχο 1.. λέγει : «ἐγὼ γάρ, ἴστω Ζεὺς ὁ πάνθ᾽ ὁρῶν ἀεί,», αλλά και εις το έργο του «Οιδίπους Τύραννος» εις τον στίχο 906 λέγει : «Ζεῦ, πάντ᾽ ἀνάσσων, μὴ λάθοι».

  Ο Ευριπίδης εις το έργο του «Ελένη» εις τον στίχο ... λέγει :  «[ο Ζευς] Είς γαρ ο γε κατ’ ουρανόν». 

  Ο Αριστοτέλης εις το έργο του «Μετά τα Φυσικά» εις το κεφάλαιο Π’ και εις τους στίχους 10..β,.0 και 10..α,3 αναφέρει : «τούτο γαρ ο Θεός... ότι μεν ουν έστιν ουσία τις αΐδιος και ακίνητος και κεχωρισμένη των αισθήσεων».

  Φυσικά υπάρχουν πλήθος ακόμα συγγραφέων όπως ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Σιμπλίκιος, εις το έργο του «Φυσικά», ο Πίνδαρος εις το έργο του «Ολυμπιονίκαι», ο Αριστόκριτος εις το έργο του «Θεοσοφία».

  Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ένα από τα προσωνύμια του Ζηνός, Υπερίων [ο υιός του μοναδικού και ύψιστου θεού], ο Σωτήρας των ανθρώπων και πλείστα άλλα όπου και αναφέρονται εις τον κατάλογο του βιβλίου αυτού.

  Τώρα μπορούμε να έρθουμε σε δυο άλλες λέξεις που ενώ έχουν εντελώς αντίθετες έννοιες και  ερμηνείες, έχουν περάσει εις τον κόσμο, από τον Πανεπιστημιακό χώρο ές τον απλό άνθρωπο ότι  έχουν τις ίδιες έννοιες και ερμηνείες.

  Ποιές ειναι αυτές οι δυό λέξεις που αναφέρω ; μα ποιές άλλες, η λέξη Mυθολογία καί η λέξη  Παραμύθι. 

  Η έννοια και η ερμηνεία της λέξεως  Mυθολογία.

  Mύθος = ο λόγος, ο απλός λόγος, ο ορθός λόγος, η λαλιά, η γνώμη, η είδηση, η συμβουλή, η διήγηση. ( Ορθός = σημαίνει, ο Aληθής εξ ου και το Ορθοδοξία, η Ορθή = η αληθινή (;) +Δόξα = πίστη )  Ετυμολογικό : από τό μυτθ. (θηλυκό) Λεξικό Π.Ε.Γιαννακόπουλου.

  Ερχόμεθα τώρα εις την άλλη λέξη, Παραμύθι που όπως θα δούμε ειναι η εκ διαμέτρου αντίθετη έννοια της λέξεως Mυθολογία.

  Παραμύθι =εκ του Παραμυθέομαι (ούμαι)=προτρέπω, ενθαρρύνω, συμβουλεύω, παρηγορώ, καθησυχάζω, παρακινώ,παροτρύνω.

  Ετυμολογικό : εκ του Παρά (αντί )+μύθος( ορθού [αληθούς] λόγου ). (Λεξικό Π.Ε.Γιαννακοπούλου).

  Kάποιοι όμως επιμένουν ακόμα και σήμερα εις τό Mυθολογία=(!)=Παραμύθι, το γιατί μόνο αυτοί το γνωρίζουν, εκτός αν πρόκειται για ανθρώπους που τυχαία έγιναν φιλόλογοι ή  γλωσσολόγοι ή νομίζουν ότι η κάθε λέξη είναι τυχαία χωρίς συγκεκριμένη έννοια, τότε αλήθεια  πως δημιουργήθηκαν και γιατί, φυσικά όχι τυχαία.  Οπότε είναι σωστό να χρησιμοποιούνται οι λέξεις με τις έννοιες τους και μόνο. Δηλαδή την ώρα που πρέπει και εκεί που πρέπει για να  είμεθα και πιο κατανοητοί με αυτούς που συνομιλούμε, είτε είναι παρέα, άμεσα φίλοι μας, συγγενείς, γνωστοί μας, συνάδελφοι μας, είτε απευθυνόμεθα σε μαθητές (εάν είμεθα δάσκαλοι ή  καθηγητές) ή φοιτητές σε μία αίθουσα διδασκαλίας.

  Ο δε Δημητράκος αναφέρει τις ακόλουθες ερμηνείες :

α) η εν τη δημοσία συνελεύσει αγόρευσις, ομιλία (η οποία επιβάλλεται να είναι αληθής) και αυτό φαίνεται από την αναφορά του Ομήρου εις το έργο του «Οδύσσεια» εις την ραψωδία Α και εις τον στίχο 3.. – 3.. :

3.. ………. μῦθος δ᾽ ἄνδρεσσι μελήσει

πᾶσι, μάλιστα ………………………

όπως επίσης εις την ραψωδία Ζ και τον στίχο 1.. :

1.. ὃς δὴ Φαιήκων ἀνδρῶν προγενέστερος ἦεν.

Όπως και ο Ησίοδος εις το έργο του «Έργα και Ημέραι» εις τους στίχους 1..-1.. :

οὐκ ἔσται· βλάψει δ' ὁ κακὸς τὸν ἀρείονα φῶτα

μύθοισιν σκολιοῖς ἐνέπων, ἐπὶ δ' ὅρκον ὀμεῖται.  

β) η υπόθεση του λόγου,

γ) ο λόγος η ρήσις,

δ) αγγελία, είδησις πληροφορία

ε) διήγησις, ιστορία, ιστορική διήγηση (όπου η διήγηση μπορεί να έχει υπερβολή, αλλά δεν έχει ψέμμα, όπως το παραμύθι. Δηλαδή Παρά τον μύθο, παρά την αλήθεια.

  Όπως αναφέρεται ο Όμηρος εις το έργο του «Οδύσσεια» εις την Γ ραψωδία και εις τους στίχους ..-.. :

κείνου λυγρὸν ὄλεθρον ἐνισπεῖν, εἴ που ὄπωπας

ὀφθαλμοῖσι τεοῖσιν ἢ ἄλλου μῦθον ἄκουσας.

  Αυτό έχει ως συνέπεια η μυθολογία μας να διδάσκεται εις τα σχολεία όλων των βαθμίδων, ως παραμύθι και τα αναφερόμενα εις αυτήν δεν εσυνέβησαν ποτέ.  Αλλά η Τροία, η Μυκήνες, η Κνωσσός και πολλές άλλες αρχαίες πόλεις ανακαλύφθησαν εις τα στοιχεία που αναφέρει ο Όμηρος εις το έργο του «Ιλιάδα» και εις τα οποία βασίστηκαν ο Σλήμαν, ο Έσλην, οι οποίοι ήσαν ερευνητές και λάτρεις της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας.  Σήμερα οι ερευνητές αλλά και οι αρχαιολόγοι εις τις ανασκαφές τους την ελληνική μυθολογία χρησιμοποιούν.  

 Εις το κεφάλαιο Μυθολογία [επόμενο κεφάλαιο] αναφέρονται ότι στοιχεία υπάρχουν όπου τεκμηριώνουν ότι ο μύθος, δεν είναι κάτι το ψεύτικο, ή κάτι με μισή αλήθεια και μισό ψέμμα ή υπερβολή.

 Η βιβλιογραφία αποκρύπτεται μέχρι κυκλοφορίας του βιβλίου, επειδή αναπαράχθηκαν άρθρα του συγγραφέως άνευ αναφοράς του ονόματός του, της ιστοσελίδος αλλά και του βιβλίου μέρος α που αναφέρεται κάτωθι.

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» 2019.

https://seliniartemisekati.blogspot.com/ - Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του περιεχομένου της ιστοσελίδας εφόσον αναφέρεται ευκρινώς η πηγή του και υπάρχει ενεργός σύνδεσμος (link). Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

Ορισμένα αναρτώμενα από το διαδίκτυο κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής), θεωρούμε ότι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα συγγραφέων, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε. Επίσης σημειώνεται ότι οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου. Για τα άρθρα που δημοσιεύονται εδώ, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο το ιστολόγιο.